به گزارش خبرگزاری حوزه، یکی از وظایف طلاب و فضلا در ماه محرمالحرام، تبلیغ چهره به چهره در مساجد و هیئات مذهبی سراسر کشور است که در حوزهنیوز در این راستا به تولید و انتشار محتوای منبر و روضه برای مبلغان محترم پرداخته که به صورت روزانه منتشر خواهد شد.
(مقدمه روضه)
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا اعَبْدِاللّهِ الْحُسَیْن (علیه السلام)
سلام بیرق پرچم،سلام ماه عزا..................سلام حضرت زینب،سلام خون خدا
* ممنونتم اباعبدالله که دوباره دارم تو محرمت نفس میکشم، ممنونم که امسال هم نام منو تو دفتر نوکرات نوشتی...
* خیلی از نوکرا و عاشقان اباعبدالله بودن که آرزوشون بود که محرم امسال عزاداری کنن،دلشون پر میکشید برای یه قطره اشک، برای یه گوشه مجلس، برای یه سلام بر حسین اما اجل بهشون مهلت نداد!
* این مجلس و روضه ای که خدا به ما توفیق داده اومدیم جایی که طبق روایات ملائک فوج فوج خودشون رو به اینجا میرسونن، جایی که مرحوم میرزا حسن شیرازی تو مکاشفه ای که با حبیب بن مظهر داشت،به جناب حبیب گفت آیا آرزویی دارید؟ جناب حبیب فرمود: آرزو دارم برگردم تو دنیا و در روضه اباعبدالله شرکت کنم
* آیت الله قاضی استاد علامه طباطبایی و آیت الله بهجت که اسم ایشون رو پیش آیت الله بهجت میبردن گریه میکردند و میگفتند ایشان کجا و ما کجا! تو خونشون روضه میگرفتند و بیرون در می نشستند و کفش ها رو با عبا پاک میکردند! یه عده میگفتند آقای قاضی اینکارو نکنید می فرمود:شما چه می دانید در روضه اباعبدالله چه خبره!
ذکر یک روایت در فضیلت گریه بر اباعبدالله
* ای کاش بدونیم کجا اومدیم، این اشکی که امشب قراره از چشممون بریزه، این سوزی که قراره تو دلمون بیفته، این یه اشک ساده نیست…
در روایتی از کتاب کامل الزیارات آمده که، ابوهارون مکفوف میگه رسیدم خدمت امام صادق علیه السلام، حضرت رو کرد به من فرمود: ای اباهارون آیا شعری در مصیبت امام حسین (علیهالسّلام) برایم میخوانی؟اباهارون میگوید:برای آن حضرت شعری خواندم و حضرت گریست.سپس فرمودند: نه همانطوری که پیش خودتان شعر و مرثیه میخوانید برایم بخوان، یعنی با رقّت و لطافت، اباهارون میگوید:
پس این بیت را برای آن جناب با رقّت و لطافت خواندم:اُمرُر علی جَدَثِ الحُسین......فَقُل لاَعظمه الزّکیة
یعنی: گذر کن بر قبر حضرت حسین بن علی (علیهماالسّلام)، پس به استخوانهای پاک و مطهّرش بگو.
اباهارون میگوید:تا این بیت را خواندم امام (علیهالسّلام) گریست، سپس فرمود: بیشتر برایم بخوان. پس قصیده دیگر برای حضرت خواندم. اباهارون میگوید: امام (علیهالسّلام) گریستند و صدای گریه اهل منزل را از پشت پرده شنیدم.
سپس اباهارون میگوید: وقتی از خواندن فارغ شدم حضرت به من فرمودند: ای اباهارون کسی که در مرثیه حسین بن علی (علیه السّلام) شعری بخواند و خود گریه کرده و ده نفر دیگر را بگریاند بهشت بر ایشان واجب میگردد. و کسی که در مرثیه حسین (علیهالسّلام) شعری خوانده و خود گریه کرده و یک نفر دیگر را بگریاند بهشت برای هر دو واجب میشود و کسی امام حسین را نزدش یاد کنند و از چشمش به مقدار بال مگس اشک بیاید ثواب و اجر او بر خداست و خداوند برای وی به کمتر از بهشت اجر و ثواب نمیدهد
حالا چه جور باید شکر این نعمت رو به جا بیاریم؟
حالا دلا آمادست روضه بخونیم ؟
شروع روضه
السَلامُ عَلیکَ یا مُسلِم بن عَقیل یا سَفِیر الحُسین(علیه السلام)
امشب شب غریب شهر کوفه است
خیلی مقام داره این آقا، تا جایی که ابی عبدالله وقتی حضرت مسلم رو فرستاد به سمت کوفه این طور ایشون رو معرفی کرد: «وَ قَدْ بَعَثْتُ إِلَیْکُمْ أَخِی وَابْنَ عَمتِی وَ ثِقَتِی مِنْ أَهْلِ بَیْتِی» یعنی ای مردم کوفه من برادرم نزدیک ترین یارم رو به سوی شما می فرستم
قربان غریبیت بریم یا مسلم، چه کردند باهات در کوفه؟چطور مهمان نوازی کردنن؟
* چند تا شباهت روضه حضرت مسلم به روضه اباعبدالله داره که من به دو تا یه اشاره ای میکنم:
اولیش شباهت اینه که هر دو رو با سنگ زدن
* (هنگامی که از حضرت مسلم از جنگیدن خسته شد) جَعَلَ یُقاتِلُ حَتّی اُثخِنَ بِالجِراحِ وضَعُفَ عَنِ القِتالِ
وتَکاثَروا عَلَیهِ فَجَعَلوا یَرمونَهُ بِالنَّبلِ وَالحِجارَةِ،( جمعیت بر او یورش بردند و با تیر و سنگ بر او میزدند)
* کربلا هم وقتی دور کرده بودن اباعبدالله رو یه عده که شمشیر و نیزه نداشتن با سنگ به سرو صورت اباعبدالله میزدند
در مقتل آمده (فَوَقَفَ [الحُسَینُ علیه السلام ] وقَد ضَعُفَ عَنِ القِتالِ، أتاهُ حَجَرٌ عَلی جَبهَتِه هَشَمَها)امام حسین علیه السلام که به خاطر جنگیدن کم توان شده بود ایستاداستراحتی کنه که سنگی به پیشانی حضرت خورد و سر مبارکشون شکست.
من میگمُ رد میشم
دومین شباهت اینه که هر دو رو با لب تشنه شهید کردن
جناب مسلم وقتی تشنگی بر او غالب شد بعد جنگیدن فرمود:
اللّهُمَّ إنَّ العَطَشَ قَد بَلَغَ مِنّی(بار خدایا ! عطش توانم را بُرده است)
فَلَم یَجتَرِئ أحَدٌ أن یَسقِیَهُ الماءَ ویَدنُوَ مِنهُ.(ولی کسی جرئت نداشت به او آب بدهد، یا به وی نزدیک شود)
کربلا هم اباعبدالله را با لب تشنه به شهادت رسوندن، اما تشنگی ارباب خیلی شدید بود، شما تصور کنید سه روز آب به خیمه ها نرسیده، بعد شهادت همه اصحاب بالاسر اصحاب رفتن، این همه عزیز از دست بدی رمقی برای حضرت دیگه نمونده
امام صادق (علیه السّلام) می فرماید: جدّ ما در روز عاشورا، از شدت عطش چشمانش آسمان را دود می دید.
گریز به روضه کربلا
اما با هر بزگواری حضرت رو مقایسه میکنیم میرسیم به این جمله «لا یَوم کَیومِکَ یا اباعبداللّه»
با بدن مسلم هر کاری کردند دیگر زیر سم اسب ها نرفت!
مرحوم سید بن طاووس در لهوف اینطور نوشته که عمر سعد فریاد زد «مَن ینتَدِبُ لِلحُسَینِ فیوطی الخَیلُ صَدرَه و ظَهرَه؟؟»
ده نفر بر بدن حسین آنچنان تاختند که بعد مدتی که این ده نفر وقتی وارد مجلس ابن زیاد شدند، ابن زیاد پرسید شما کیستید و چه کردید؟
اسد بن مالک در برابر ابن زیاد چنین گفت:
نَحنُ رَضَضنا الصَدرَ بعدَ الظَّهرِ بِکلِّ یعبُوبَ شَدیدِ الاَسرِ
ما کسانی هستیم که با اسبان قـوی هیکل سینه حسین(ع) را شکستـیم و خـورد کردیم بعـد از آنکه بدن او را به پشت قرار دادیم و لگدمال نمودیم!!!
دلا بسوزه برای خانوم زینب که وقتی این پیکر ببینه چی میگه؟
(حسین جان)
نعل تازه به سم اسب زدن فکر که بود؟ * * که سراپای تو با سطح زمین یکسان شد!
نظر شما