به گزارش خبرگزاری حوزه، ساعتها از رجزخوانیهای پوشالی دشمن میگذشت. چهاردهم تیرماه ۱۴۰۴، روزی که تاریخ بار دیگر شاهدِ سرفرازیِ ملتی شد که در سایهی ولایت، عاشورایی دیگر آفرید. رسانههای استکبار جار میزدند که "رهبر پنهان شده"، غافل از اینکه او هرگز در پس پردهها نمیگنجد؛ چرا که خونِ حسینیاش او را همچون امامِ سوم، همواره در میدانِ حاضر نگاه میدارد.
بیتکلف، بیحاشیه، همانگونه که همیشه میآید، در قلب طوفان.
و سپس، در آن لحظهی تاریخی که گویی کربلا یکبار دیگر در تهران تجلی یافته بود، "آمد"، نه برای پناهگرفتن، که برای پناهدادن. نه برای ترسیدن، که برای ترساندنِ مستکبران. حضورش فریاد میزد: " ای دشمنان! بدانید که اینجا هم عاشوراست، و ما همه زندهایم به خونِ حسین(ع)!".
پاهایش را که بر زمین گذاشت، تمام ادعاهای دشمنان چون برگهای پاییزی پراکنده شد. چهرهاش آرام بود، اما آن آرامش، توفانی را در دل دشمنان، این یزیدیان زمان میکاشت. ندای "هل من ناصر ینصرنی" از جبینش میبارید.
حضور رهبر فرزانه مان در حسینیه امام خمینی خود یک بیانیه بود بیانیهای که هزاران توییت و تحلیل استکباری را به باد فراموشی میسپرد. او نیامده بود که پاسخ دهد؛ آمده بود که حکم کند. حکمی که در سکوتِ معنادارش، صلابت و عظمتی داشت فراتر از تمام هیاهوهای دشمنان و یزیدیان زمان
در آن سوی مرزها، رسانههای بیگانه مات و مبهوت مانده بودند. همانها که روز قبل جسارت کرده بودند، امروز در مقابل این قدرتِ عاشورایی زبانبسته شده بودند. او نه در زیرزمینها، که در پیشانیِ تاریخ ایستاده بود، استوار چون عَلَمِ عباس(ع)، روشنگر چون خورشیدِ امامت.
و محمود کریمی مداح اهل بیت، همانگونه که رهبر فرموده بود، سرود "در روح و جان من میمانی ای وطن" را خواند. شعر که خوانده شد، تاثیری عمیق بر جان حاضرین نهاد حاضران نیز همه یکصدا همراهی کردند در آن لحظه گویی تمام توطئههای رسانهای دشمن در هم شکست.
و اینجا بود که انتخاب آگاهانه این شعر ، پاسخ نهایی به تمام تهدیدها شد.
در تاریخ ۱۴ تیر ۱۴۰۴ دنیا بار دیگر شاهد بود که چگونه یک مرد، با حضور خود، تمام معادلات دشمن را بر هم زد. او آمد تا ثابت کند که رهبری یعنی این یعنی پر قدرت "همانجا بودن" وقتی دشمن فکر میکند نباید باشی.
رهبر حکیم و فرزانه ما " آیتالله خامنهای آمد"برای آنکه ثابت کند دشمنان هیچاند و این، درس همیشگی فرزندان علی(ع) به دنیاست...
سمیرا گلکار
نظر شما