نابینایی، قابل تحمل تر از نداشتن بینش و بصیرت است

حجت الاسلام و المسلمین سید موسی موسوی از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با تأکید بر ضرورت داشتن بصیرت به روایتی از امیرالمؤمنین علی (ع) اشاره کرد و اظهار داشت: «الإمام علیّ علیه السلام: فَقْـدُ الْبَـصَرِ أَهْوَنُ مِنْ فِقْـدانِ الْبَـصیرَةِ؛ نابینایی، آسان تر و قابل تحمل تر از نداشتن بینش و بصیرت است.»

وی افزود: فاصله «بینایی» تا «بینش» بسیار است، گرچه «چشم»، برای تشخیص راه و چاه و دیوار و دره، هنگام راه رفتن و عبور و مرور است، ولی «راه»، تنها کوچه و خیابان نیست که همواره چشم به کارآید.

استاد حوزه علمیه قم با اشاره به نیازمندی به بصر و بصیرت، خاطرنشان کرد: سؤال در اینجا است که کدام ضروری تر است، کسانی چشم سر دارند و اشیاء پیرامون خود را می ‌بینند، ولی چشم دل آنها کور است و به خاطر این کورباطنی، راه حق و خیر و هدایت را نمی ‌بینند و نمی ‌شناسند و عمری در گمراهی و ضلالت به سر می‌ برند، کسانی هم بوده و هستند که گرچه نابینایند، اما روشندل و «بصیر» هستند.

وی یادآور شد: قرآن، گمراهان را «کوردل» معرفی می ‌کند و می فرماید هرکه در اینجا کور باشد، در آنجا هم کور، بلکه گمراه‌تر است. از چشم سر چه سود، اگر «چشم دل» کور باشد، اگر «بینش» و «بینایی» را با هم داشته باشیم، این همان «نورٌ علی نُور» است.

انتهای پیام. /