اُمید به تحول در عصر عُسرت روزنامه‌نگاری

به گزارش خبرگزاری حوزه، آدینه روزی برحسب عادت دیرینه که در منزل و پشت لب‌تاپ مشغول وبگردی بودم، نگاهم به یکی از مصاحبه‌های اخیر صورت گرفته با سید علی میرفتاح، هنرمند، نویسنده و روزنامه نگار نسبتاً شناخته شده اُفتاد که در خبرگزاری"سینماپرس" منتشر شده بود.

نامبرده در آن گفتگو به نکته جالبی در لابلای صحبت هایش اشاره کرد که تلخیص آن را در ادامه متذکر می‌شوم؛

"من که از ابتدا نقاشی می‌کردم، در دانشگاه رشته نقاشی خواندم اما فارغ‌التحصیل آن رشته نیستم چون جذب مغناطیس روزنامه‌نگاری شدم و خودم را با نوشتن سرگرم کردم. افرادی که مشغول کار نوشتن می‌شوند و با رسانه‌ها همکاری می‌کنند، طبیعتاً از رنگ و بوم فاصله می‌گیرند...روزی رسید که با خودم فکر کردم دیگر روزنامه‌نگاری کافی است، چون با وجود تلاش زیادی که می‌کردم، نمی‌توانستم کاری را از پیش ببرم چراکه امروز با روی کار آمدن پلتفرم‌های جدید، روزنامه‌نگاری به حاشیه رفته است. هم‌اکنون مردم روزنامه نمی‌خرند و نمی‌خوانند و شکل و شمایل خواندن در حال عوض شدن است. منی که روزی فکر می‌کردم روزنامه زنده است و باید حفظش کرد، روزنامه‌نگاری را به این امید که کتابی بنویسم و آن کتاب را ماندگار کنم، کنار گذاشتم زیرا معتقدم که نتیجه کار روزنامه‌نگار مانند نوشته‌ای است که روی یخ قرار می‌گیرد و بعد از مدتی از بین می‌رود. "

ناظر به گفته های این پیشکسوت روزنامه نگاری، اجمالاً آن چه از نگاه راقم این سطور حائز اهمیت است و باید مورد توجه قرار گیرد این که هر چند در سال‌های اخیر و در کشاکش رقابت انواع و اقسام محصولات برآمده از رسانه های مدرن، روزنامه نگاری به معنا و مفهوم کلاسیک آن تا حدودی کمرنگ شده، اما اینکه با این وجود، ناامیدانه از زوال کلی تأثیر روزنامه نگاری سخن بگوییم به نظر، سخنی منطبق با واقع نیست.

البته به عنوان یک مخاطب پیگیر، منکر دغدغه و دقت نظر سید علی میرفتاح نمی‌شوم اما روی سخن اینجاست که اُفول نسبی روزنامه‌نگاری در ایران بدین معنا نیست که تأثیرات آن در زمانه کنونی را به طور کلی منکر شویم. صد البته تحلیل دقیق درباره چراییِ وقوع چنین افولی یک امر ضروری و بایسته است اما با این حال، باید به دنبال راهکارهایی بود که در همین شرایطی که سکوهای فضای مجازی و شبکه های اجتماعی در جذب مخاطب با یکدیگر در رقابتی نفس‌گیر شدید، بتوان زمینه‌ی تقویت روزنامه نگاری را فراهم کرد و این‌که می‌بایست اُمیدوارانه در این مسیر با وجود ناملایمتی ها به راه چشم دوخت و از تداوم مسیر نهراسید.

آنچه مسلم است این که تعهد و مسئولیت‌پذیری در کنار انجام کار حرفه‌ای و تأثیرگذار که بی شک زمان‌شناسی و مخاطب‌شناسی نیز از جمله مؤلفه‌های کلیدی آن است، از مهم ترین ملزومات احیای روزنامه نگاری در زمانه‌ی فعلی به شمار می‌رود است و این که به تدریج باید چشم انتظار تحول و وقوع نشانه‌های خوب در این فضا و بستر بود چه آن که بی‌گمان نباید به یکباره انتظار معجزه داشت.

سید محمدمهدی موسوی