به گزارش خبرگزاری حوزه، سالروز رحلت سید بطحا، حضرت عبدالمطلب(ع)، فرصتی است برای بازخوانی نقش بیبدیل آن بزرگوار در زمینهسازی برای ظهور آخرین ذخیره الهی. او که خود بر آیین حنیف ابراهیم(ع) بود، با تربیت فرزندی چون عبدالله و سپس سرپرستی یتیمی چون محمد صَلَی اللهُ عَلَیه و آلِه و سَلَّم، شایستهترین بستر را برای طلوع خورشید رسالت فراهم آورد.
وصی ابراهیم؛ نگاهی به زندگی پربرکت عبدالمطلب(ع)
حضرت عبدالمطلب(ع) پس از استجابت دعای خویش در کنار چاه زمزم، به “این فیض” ملقب گشت. ایشان با شجاعتی کمنظیر، حرمت حرم امن الهی را پاس میداشت و با تدبیری حکیمانه، چاه زمزم را که قرنها در محاق فراموشی قرار داشت، احیا نمود. سیره آن بزرگوار، تلفیقی از فراست و بردباری، عزت و عطوفت بود. مورخان روایت کردهاند که هنگامی که ابرهه سودای ویرانی کعبه را در سر میپروراند، عبدالمطلب(ع) با توکلی ژرف، بر درگاه کعبه آویخت و با معبود خویش به نجوا پرداخت.
ارتباط معنوی با کریمه اهل بیت(ع)
آستان حضرت فاطمه معصومه سلاماللهعلیها در قم، امروز میزبان حضور مشتاقانی است که محبت خویش به پیامبرصَلَی اللهُ عَلَیه و آلِه و سَلَّم و خاندان پاکش را با زمزمه در جوار کریمه اهل بیت(ع) ابراز میدارند. یادکرد از حضرت عبدالمطلب(ع) در این مکان، یادآور این پیوند عمیق خاندانی و معنوی است که از نیاکان پیامبر(ص) تا امامان معصوم(ع) و حضرت فاطمه معصومه سلاماللهعلیها امتداد دارد.
در ایام سالروز رحلت این شخصیت بزرگ تاریخ اسلام، این ضایعه را به پیشگاه حضرت ولی عصر(عج)، علما و مراجع عظام و تمامی مسلمانان جهان تسلیت عرض نموده و از درگاه الهی مسئلت داریم که ما را از پیروان راستین سیره پیامبر صَلَی اللهُ عَلَیه و آلِه و سَلَّم و خاندان مطهرشان قرار دهد.
نظر شما