به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین سیدعلیرضا تراشیون، کارشناس خانواده و تربیت فرزند در پرسش و پاسخی به موضوع «سپردن فرزندان به مادربزرگ» پرداخت که تقدیم شما فرهیختگان می شود.
کودک به مادر خود نیاز دارد، نه به مادربزرگ. اگر قرار بود کودک به دنیا بیاید و مسئولیت بزرگ کردن او را به مادربزرگ بسپاریم، در این صورت نقش مادر چه میشد؟
بنابراین اهمیت حضور مادر در زندگی کودک غیرقابل انکار است.
به نظر بنده، رفتار کودک در مواجهه با مادربزرگ، نوعی واکنش اعتراضی به وضعیت موجود است.
کودک ممکن است با خود بپرسد:
چرا همیشه صبح به مهدکودک میروم و بعد از آن باید پیش مادربزرگ باشم؟
مادر کجاست؟
مادر سر کار است، ما را کجا برده است؟
این پرسشها نشان میدهد که کودک به دنبال حضور و حمایت مادر است.
در این شرایط، لازم است مادر نقش خود را در زندگی کودک پررنگتر کند.
منظور این نیست که مادر حتماً شغل خود را ترک کند و در خانه بماند، بلکه در موقعیتهایی که ضرورت واقعی وجود دارد، حضور فعال و مؤثر مادر میتواند تأثیرگذار باشد.
در حال حاضر، ما قصد داریم وضعیت موجود را ترسیم کنیم و نشان دهیم که مادر باید ارتباط بیشتری با فرزندش برقرار کند.
به طور کلی، مادران در برخی مواقع نقشهای مؤثر تربیتی دارند و میتوانند با اقداماتی ساده اما هدفمند، احساس امنیت و وابستگی عاطفی کودک را تقویت کنند.
به عنوان مثال، وقتی کودک به مهدکودک میرود، بهتر است مادر خودش لقمه او را آماده کند و در کیف کودک بگذارد، نه اینکه این کار را مادربزرگ انجام دهد.
این اقدام ساده اهمیت زیادی دارد، زیرا کودک وقتی لقمهای را میبیند که مادرش تهیه کرده است، حس میکند که مادر به فکر اوست و حضور مادر در زندگیاش واقعی و ملموس است.
اما اگر کودک ببیند که کیفش، لباسهایش و لقمهاش توسط مادربزرگ آماده شده و مادربزرگ او را به مهد میآورد و دوباره تحویل میگیرد، ممکن است آن وقت کودک بپرسد:
خب، مامان الآن کجای زندگی من است؟
در این شرایط، کودک هم با مادر مشکل پیدا میکند و هم با مادربزرگ.
برای شنیدن و دانلود صوت اینجا را کلیک کنید
نظر شما