خبرگزاری حوزه| حضور مادر در خانواده تنها به معنای مراقبت روزمره نیست، بلکه شامل ایجاد پیوندهای عاطفی پایدار و فراهم کردن محیطی امن برای رشد ذهنی فرزندان است.
پژوهشها نشان دادهاند که کیفیت روابط خانوادگی و میزان دلبستگی والدین به فرزندان، یکی از عوامل اصلی در شکلگیری انگیزه تحصیلی کودکان است. آنان توضیح میدهند که وقتی مادر در کنار فرزند حضور فعال دارد (چه در قالب گفتوگوهای روزانه، چه در حمایت از فعالیتهای مدرسه) کودک احساس ارزشمندی و امنیت بیشتری میکند. این احساس امنیت روانی، تمرکز و پشتکار او را در یادگیری افزایش میدهد.
علاوه بر این، نقش مادر در مدیریت روابط خانوادگی و ایجاد هماهنگی میان اعضا، به فرزندان کمک میکند تا الگوهای رفتاری مثبت را بیاموزند. چنین الگویی نهتنها در روابط اجتماعی آنان اثرگذار است، بلکه در موفقیت تحصیلی نیز نمود پیدا میکند؛ زیرا کودک یاد میگیرد چگونه مسئولیتپذیر باشد، زمان خود را مدیریت کند و با چالشهای آموزشی روبهرو شود.
بنابراین، حضور زن در خانواده را میتوان بهعنوان یک «سرمایه تربیتی» در نظر گرفت؛ سرمایهای که با ایجاد پیوندهای عاطفی و حمایت روانی، مسیر موفقیت تحصیلی فرزندان را هموار میسازد. این همان چیزی است که بسیاری از دانشمندان علوم تربیتی بر آن تأکید دارند که «خانواده و بهویژه نقش مادر، نخستین و مهمترین مدرسه کودک است.»
افزون بر این، مطالعات بینالمللی نشان دادهاند که حضور فعال مادر در خانواده نهتنها بر جنبههای عاطفی و روانی فرزندان اثرگذار است، بلکه به شکل مستقیم بر عملکرد تحصیلی آنان نیز تأثیر میگذارد. مشارکت مادر در فعالیتهای آموزشی (از همراهی در انجام تکالیف گرفته تا ارتباط با معلمان) میتواند شکافهای آموزشی ناشی از شرایط اجتماعی یا اقتصادی را کاهش دهد.
این همراهی، فرزندان را به تلاش بیشتر ترغیب کرده و اعتمادبهنفس آنان را در محیط مدرسه افزایش میدهد. در نتیجه، حضور زن در خانواده نهتنها یک عامل حمایتی، بلکه یک محرک جدی برای پیشرفت تحصیلی و دستیابی به موفقیتهای بلندمدت محسوب میشود.
زهره امانی
انتهای پیام
نظر شما