به گزارش خبرگزاری حوزه، گاهی یک بدهی ساده، بهانهای برای همدلی بزرگ و هزاران قدم به سوی خدا می شود.
چند روز قبل از شهادتش، از سردشت می رفتیم باختران.
بین حرف هایش گفت«بچه ها! من دویست روز روزه بدهکارم» تعجب کردیم.
گفت «شش ساله هیچ جا ده روز نموندم که قصد روزه کنم.»
وقتی خبر رسید شهید شده، توی حسینیه انگار زلزله شد.
کسی نمی توانست جلوی بچه ها را بگیرد.
توی سر و سینه شان می زدند.
چند نفر بی حال شدند و روی دست بردندشان.
آخر مراسم عزاداری، آقای صادقی گفت«شهید، به من سپرده بود که دویست روز روزه ی قضا داره. کی حاضره براش این روزه ها رو بگیره؟»
همه بلند شدند. نفری یک روز هم روزه می گرفتند، می شد ده هزار روز.
منبع: یادگاران، جلد ده، کتاب شهید زین الدین، ص ۹۴
نظر شما