از نجف تا بوشهر؛ زندگی عالمی که دل مردم را خانه خود کرد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از بوشهر، خاک، در هیچ برهه‌ای از تاریخ، باقی نمانده است؛ اما نام‌هایی هستند که با گذر زمان فرسوده نمی‌شوند.

در جغرافیای بوشهر، نام‌های والایی درخشیده‌اند، اما درخشش برخی، خورشیدوار است. در میان آن‌ها، نام آیت‌الله سید عبدالله بلادی، همچون ستاره‌ای جاوید، سپاه شب را از این دیار رانده است.

آیت‌الله بلادی، از خاندانی ریشه‌دار و نورانی بود که نسبش پس از ۲۴ نسل به حضرت امام موسی کاظم(ع) می‌رسید. او در دوم جمادی‌الثانی ۱۲۹۱ هجری قمری، برابر با ۱۷ ژوئیه ۱۸۷۴ میلادی، در ظهر داغی از تابستان نجف اشرف دیده به جهان گشود؛ کودکی که تقدیرش، نزدیک به ۸۰ سال تعهد ایمانی، مسئولیت اجتماعی و پدری معنوی برای مردم بوشهر بود.

پدر بزرگوارش، حضرت آیت‌الله سید ابوالقاسم بلادی، معروف به سلطان‌العلما، نام «عبدالله» را برای او برگزید؛ نامی ساده، بی‌پیرایه و عمیق؛ «بنده خدا»، همان‌گونه که خود آقا نیز چنین زیست.

آیت‌الله سید عبدالله بلادی در دل مردم بوشهر، جایگاهی فراتر از یک مرجع دینی داشت. یاد و دیدار او برای مردم، مرهمی بود بر زخم‌ها. اگر قحطی می‌آمد، آقا باران بود؛ اگر مرض می‌رسید، آقا لقمان. در تابستان‌های سوزان، سایه بود و در زمستان‌های بی‌امید، خانه‌اش گرم‌ترین پناه. و اگر دشمنی به این دیار چشم طمع می‌دوخت، آقا پیشاپیش صف ایستادگی قرار می‌گرفت.

او مجتهدی بلندپایه بود؛ عالمی که منبرش تنها با احساس پیش نمی‌رفت، بلکه بر ستون‌های استدلال، آیات قرآن و کلمات نهج‌البلاغه استوار بود. منبرهایش گاه بیش از یک ساعت ادامه داشت؛ کوبنده، مستند و روشنگر. نسل‌هایی از مردم بوشهر هنوز آن منبرها را به یاد دارند؛ منبرهایی که تاریخ، دین و مسئولیت اجتماعی را به هم پیوند می‌زد.

عشق بزرگ این سید عالی‌قدر، متوجه حضرت سیدالشهدا(ع) بود. محرم و صفر، در خانه آقا، رنگ دیگری داشت. عزاداری، سینه‌زنی و دمام‌زنی، بی‌ریا و از دل برمی‌خاست و جان می‌گرفت. خانه او، کانون عزای حسینی و تپنده‌ترین مجلس سوگ در شهر بود.

و سرانجام، آن دوشنبه سنگین و حزین فرا رسید؛ ۲۳ محرم‌الحرام ۱۳۷۲ هجری قمری، برابر با سال ۱۳۳۱ خورشیدی. خبر، ساده و زلال بود؛ درست شبیه دل آقا: آیت‌الله سید عبدالله بلادی، در ۸۱ سالگی، به ملکوت اعلی پیوست.

با انتشار این خبر، بوشهر یکپارچه سیاه‌پوش شد. سیاهی از خانه آقا آغاز شد، به مساجد و حسینیه‌ها رسید و کوچه‌کوچه شهر را فرا گرفت. بر سردر هر خانه، پرچمی سیاه برافراشته شد.

تشییع پیکر مطهرش، باشکوه و کم‌نظیر بود. پیکر پاک او از چهار محل بوشهر، بر شانه‌های مردم عزادار، تا قبرستان شِکِری بدرقه شد. دسته‌های عظیم دمام‌زنی شهر را در سوگ فرو برد.

در قبرستان شِکِری، مردم اشک‌ریز بوشهر، به امامت آیت‌الله سید محمدتقی حجت بر پیکر آن عالم ربانی نماز گزاردند. پیکر آقا تا سال ۱۳۳۴ خورشیدی در همان‌جا به امانت ماند و سپس به نجف اشرف منتقل شد تا در وادی‌السلام، پایین پای پدر گرامی‌اش سلطان‌العلما و در جوار اجداد بزرگوارش آرام گیرد.

انتهای پیام/