این عالم ربانی که از نوادگان امام موسى كاظم - عليه السلام – است و در سال 1175 ه ق دیده به دنیا گشوده است در روستای «چَرْزَه » از توابع زنجان.

اهل سفر بود و از حضر و عافیت طلبی به دور. علم و دانش و طلبگی و ممارست در امر معارف دینی او را به این سو و آنسوی عالم اسلام کشاند و در این راه سختی های بسیار متحمل گشت گرچه کسب معرفت و اندوختن علم و عمل شیرین کام او گشت و بر مصائب این هجرتها مرهم گذاشت.

از نجف و کربلا و بغداد و کاظمین گرفته تا قم و بیتوته در اصفهان و رحل اقامت گزیدن در این شهر عالم خیز و برپاداشتن بساط درس و بحث و قضاوت و اجرای حدود الهی که مجموعا این عالم ربانی را به ملجأ و مأمنی برای مردم و پشتوانه ای غنی و تکیه گاهی محکم برای آحاد امت اسلام مبدل نمود.

در سال 1205 ه ق او ابتدا به قم و محضر علمی « ميرزا ابوالقاسم قمى » و بعد به كاشان رفته و از بحث و فحص« ملّا مهدى نراقى » بهره مند گردید، و بالاخره در سال 1216 ه ق راهی اصفهان شد و در مدرسه چهارباغ بیتوته کرد.

این عالم ربانی و عارف روحانی پس از این همه رنج و مرارت و هجرت و سفر تا آخر عمر خویش در دیار اصفهان باقی ماند و در تمامي مدت اقامتش در آنجا، به تدريس و تاليف و خدمت به مردم پرداخت.

در سال 1231 ق راهی سرزمین حجاز گردید و باقیات الصالحاتی مثل بازپس گرفتن فدک و سپردن آن به سادات و چه دیگر امور علمی و عملی که منشأخیرات و برکات فراوان شد  از خود برجای نهاد.

ایشان در سال 1245ق و در زميني به مساحت هشت هزار متر بنیان یکی از بزرگترین مساجد جهان اسلام را پی افکند و در اقدامی کم نظیر به ساخت مسجدی عظیم و خیره کننده مبادرت ورزید بی آنکه دست یاری به سوی هیچ صاحب منصبی دراز کند و تنها به قدرت لایزال الهی بسنده و تکیه کرد و از منبع پرفیض الهی مدد جست.

گفته اند که «عظمت نقشه سيد برای ساخت مسجد، چنان بود كه فتحعلي شاه قاجار آن را فراتر از توان مالى وي مى انگاشت.شاه با چنين انديشه اى به سيد حجت الاسلام پيشنهاد كرد که در ساختن مسجد شريك شود، ولى سيد از پذيرفتن پيشنهاد سر باز زد.شاه گفت :شما توان به فرجام رساندن چنين بنياد پرشكوهى را نداريد. سيد فرمود : دست من در خزانه آفريدگار گيتى است. بدين ترتيب شاه قاجار از شركت در بنياد مسجد باز ماند.» این مسجد هم اکنون به مسجد سید در اصفهان معروف است.

زندگی حجت الاسلام گویا و جویای هدف آرمانی او یعنی پناه بودن برای مستضعفان و حلّال دردهای مردمان بود و در طول سالهای حیات پربرکتش هرگز این راه بازنایستاد و از این مسیر روی برنتافت.

این مرد الهی و عالم ربانی پس از  هشتاد و پنج سال حیات طیبه و آسمانی، در دوم ربیع الاول سال 1260 هجری قمری دار فانی را وداع گفت و به ملکوت اعلی پیوست و بنا به وصیت خود در مسجد سید شهر اصفهان به خاک سپرده شد.