به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، مصاحبه عصر دیروز شبکه المیادین با سید حسن نصرالله به موضوع جنگ 33 روزه و کشیده شدن بحث به برخی حوادث و تحولات لبنان کشیده شد. از بخش های مهم سخنان سید حسن نصرالله، اشاره به نقش شهید عماد مغنیه در رهبری معرکه و پافشاری شهید مغنیه و فرمانده ستاد نیروهای مسلح مقاومت به سید حسن نصرالله بوده که اجازه دهد نیروهای مقاومت تا سه هفته به جنگ ادامه دهند و به نیروهای اشغالگران حمله کنند.

* نامه بشار اسد به سیدحسن نصرالله

اما یکی از مهم ترین بخشهای این گفتگو نامه بشار اسد رییس جمهور سوریه به سید حسن نصرالله بود که در آن نامه آمادگی خود را برای اعلان جنگ علیه اسراییل اعلام میکند و اظهار میدارد که ارتش سوریه آماده است در کنار مقاومت و برای دفاع از لبنان وارد جنگ شود.

در این گفتگو سید حسن نصرالله از برخی ناگفته های جنگ و سناریوهای سیاسی و نظامی مورد نظر حزب الله برای مرحله پس از اسارت سربازان اسراییلی پرده برداشت. نقشه های نظامی اجرا شده در زمان جنگ و برجسته ترین رویدادها و مسایل پشت پرده این عملیات. چگونگی رسیدن سلاح به مقاومت در طول جنگ و نقش طرف های محلی در ممانعت از رسیدن سلاح به مقاومت. نقش امیل لحود رییس جمهور سابق و نبیه بری رییس مجلس نمایندگان و به بار نشستن مذاکرات 1701 و راز التماس اسراییل برای متوقف شدن جنگ در روزهای پایانی و اصرار اسراییل به قطر برای پذیرفتن آتش بس توسط حزب الله از دیگر محورهای این گفت و گو بود.

او گفت: دشمن اسراییلی با دولت و ارتش و دانشمندان و مراکز پژوهش های استراتژیک خود به دنبال بررسی اسباب و علل شکست خود در این جنگ و ناتوانی از پیروزی در آن در عین برتری تسلیحاتی زمینی، دریایی و هوایی و موشکی میباشد. شکستی که با وجود چراغ سبز جامعه جهانی به اسراییل در آن جنگ و مشارکت وزیر امور خارجه آمریکا کاندولیزا رایس در مدیریت آن و جلوگیری وی از تصمیمات بین المللی علیه اسراییل به امید پیروزی میدانی دشمن اسراییلی و بازگشتن آبروی از دست رفته ارتش شکست ناپذیر آنها برای آنها حاصل شد.

اینها در حالی است که بیشتر نظام های عربی به دنبال از بین بردن و محو آثار این پیروزی به وسیله ابزارهای مختلفی همچون تحریک طایفی و تهمت پراکنی سیاسی نسبت به مجاهدان حزب الله هستند و تا اتحادیه اروپا پیش رفته اند تا بتوانند به نحوی حزب الله را در لیست سازمان های تروریست قرار دهند و البته اروپایی ها هم که به اجبار این تصمیم سیاسی را اتخاذ کردند همزمان از حزب الله معذرت خواهی کردند.

خاطر نشان می شود موضوع جنگ 33 روزه همواره مورد توجه و اهتمام رسانه های منطقه و جهان بوده است اما مسائل داخلی لبنان نیز برای سید حسن نصرالله از اهمیت بالایی برخوردار است به طوری که در گفتگوی اخیر "السفیر" با جناب سید حسن نصرالله از ایشان درباره سفیدی محاسن ایشان و رابطه آن با جنگ جولای 2006 پرسیدیم و ایشان با خنده پاسخ داد: اوضاع داخل لبنان ما را پیر کرده. جنگ با اسراییلی ها آسان تر از درگیری های داخلی است. در جنگ با اسراییلی ها هدف ما روشن و گزینه ها هم معلوم است. و سلاح و تاکتیک و گفتمان آن هم روشن است اما در داخل لبنان و ما ادراک ما الداخل، و سپس از دشواری های درگیری داخلی سخن گفت. بله اوضاع این کشور عجیب است. حکومت لبنان خودش را پنهان کرده و به انقلابیون و مردم این فرصت را میدهد اسراییل و هم پیمانان او را شکست دهند و از سوی دیگر به طوایف و اقلیت ها و مذاهب فرصت میدهد تا کسی را که دشمن را شکست داده بکوبند.

* عبارتی که هفت سال پیش دنیا را زیر ور رو کرد

اما یه جمله به یاد ماندنی از سیدحسن نصرالله درباره جنگ 33 روزه از یادها نمی رود؛ فردای جنگ 33 روزه و به طور مشخص در 27 آگست 2006 سید حسن نصرالله در گفتگو با مریم البسام در شبکه "الجدید" گفت: اگر از من سؤال کنی که اگر در 11 جولای یک درصد احتمال میدادی که عملیات ربودن سربازهای اسراییلی منجر به این جنگ میشود آیا به راه خود ادامه میدادی؟ پاسخ من قطعا منفی است به خاطر دلایل انسانی و اخلاقی و اجتماعی و امنیتی و نظامی و سیاسی.

این عبارتی بود که هفت سال پیش دنیا را زیر و رو کرد و برخی این سخن را اوج راستگویی به شمار آوردند. برخی دیگر نیز آن را به مدرکی برای محاکمه سید حسن نصرالله و تهمت جنایت به او تبدیل کردند. گروه سوم نیز خارج از دنیای سیاست، خواستار تامل و دقت در این سخن شدند و آن را سرشار از راستی و علاقه به کشور و مردم دانستند.

در 28 آوریل 2000، دو ماه پس از عملیات آزادسازی لبنان، نبیه بری رییس جمهور لبنان در یک دیدار دوطرفه با حضور شماری از رهبران حزب الله خطاب به سید حسن نصرالله گفت: ای سید اسراییل شکست خورده، اما ما باید مواظب باشیم سرمست پیروزی نشویم. این آزادسازی لبنان و شکست اسراییل بزرگ تر از آن است که عرب ها و مسلمانان و برخی لبنانی ها بتوانند ظرفیت تحمل آن را دشته باشند.

چند روز پیش از جشن پیروزی در 25 سپتامبر 2006 نبیه بری و حسین خلیل و علی حسن خلیل سوار بر یک خودرو راهی جنوب لبنان شدند تا به ساختمانی تک و تنها در میان تعدادی ساختمان مخروبه در حاره ریک رسیدند. در طبقه پنجم ساختمان، سید منتظر دیدار با شخصیت های حکومتی کشور و دوستان خود بود. پس از معانقه و خلوت، در پایان دیدار برّی خطاب به میزبان خود یعنی سید گفت: بله سید ما پیروز شده ایم، و جهان نمیتواند این واقعیت را انکار کند و شاید با ما در جشن این پیروزی شرکت کند، اما در لبنان برخی اصرار دارند که برای اثبات شکست لبنان نظریه پردازی کنند تا شما به عنوان پیروز شناخته نشوید. نبیه بری سید را به سخنان خود در سال 2000 خود گوشزد کرد که برخی نمیخواهند این پیروزی به نام مقاومت تمام شود.

به همین خاطر است که شاید امروز یعنی 14 آگست هم به آهستگی و آرامی بر بسیاری از مردم لبنان و جهان عرب بگذرد، کسانی که کینه و تسویه حساب ها و درگیری های مذهبی آنها را از توجه به پیروزی مقاومت بر دشمن اسراییلی در جنگ جولای بازداشته است.

* پرونده ترور رفیق حریری واکنش به شکست مفتضحانه بود

بلافاصله پس از جنگ جولای و اقدام دادگاه بین الملل به محکوم کردن ترور شهید رفیق حریری در میان کشورهایی که به دنبال بهره برداری از این فاجعه تکان دهنده بودند، برخی کشورها تلاش کردند انگشت اتهام خود را به سوی افرادی از حزب لله نشانه بروند و شاهدان باطلی نیز برای خود دست و پا کرده بودند تا حزب الله و برخی مجاهدان آن را متهم کنند.

از سال 2006 تا کنون فرصت خوبی برای تغییر هویت دوست و دشمن و تخریب چهره مقاومت و دستاوردهای آن فراهم شد تا جایی که نزدیک بود پیروزی حزب الله در جولای به تهمتی علیه وی تبدیل شود و برای تکمیل این طنز، اتحادیه اروپا یکی از روزهای جولای را انتخاب کرد تا در این روز شاخه نظامی حزب الله را در لیست سیاه قرار دهد.

البته فقط اروپا نبود که اظهار دشمنی کرد. برخی طرف های لبنانی و عربی نیز با مقاومت و دستاوردهای آن از دیگران مهربانتر نبودند تا اینکه کار به جایی رسید که این گروه ها در پنهان و آشکار برای کنار زدن مقاومت و غیر مشروع دانستن آن و متهم ساختن آن به انواع اتهامات تلاش کردند.

با وجود اینکه هنوز هم مقاومت تنها سازمان زنده در کنار ارتش این حکومت علیل و ناتوان لبنان است اما باز هم برخی میخواهند قدرت حزب الله را از او بگیرند بدون اینکه جایگزینی برای آن داشته باشند. گویی متوجه نیستند که پریدن به تاریکی نیز نوعی ریسک و ماجراجویی است و نمیتواند گزینه ای آزموده و پسندیده به شمار آید همان طور که آزادسازی سال 2000 و پیروزی 2006 این را ثابت کرد.