حجت‌الاسلام والمسلمین محمد جعفر طبسی در گفتگو با خبرگزاری «حوزه»، با اشاره به یکی از مهمترین شبهات منکران غدیر و امامت حضرت علی(ع) به واسطه غدیر، گفت: دشمنان غدیر و امامت از آنجا که هیچ دستاویزی برای انکار این فلسفه ناب اسلامی و الهی ندارند هر روز شبهات را با رنگ و لعاب تازه ای طرح می کنند.

وی افزود: شبکه های ماهواره ای وهابیت در این راستا کوشش خود را چند برابر کرده اند تا بتوانند با ایجاد فضای ذهنی خاص در مساله غدیر، حقایق مسلم تاریخی که کتب خود آنها تایید کرده اند را نادیده بگیرند.

پاسخ به یک شبهه

این کارشناس حوزوی خاطرنشان کرد: یکی از پرکاربردترین شبهاتی که اخیرا وهابی ها از آن استفاده می کنند، یمنی بودن ماهیت غدیر است به نحوی بیان می کنند که این خطبه در جمع سربازان یمنی خوانده شد و یا این که می گویند که امام علی(ع) آن موقع در یمن حضور داشتند.

حجت الاسلام والمسلمین طبسی، تصریح کرد: ظاهرا اولین کسی که در این باره تردید کرده است، قاضی عبدالرحمن لاهیجی متوفی 756 است که در کتاب مواقف خویش می گوید که امیرالمومنین(ع) در روز غدیر با پیامبر اسلام(ص) نبوده و در یمن حضور داشته اند.

وی گفت: نکته قابل تاسف آن است که قاضی برای سخنش هیچ دلیلی نیاورده است و هیچ شاهدی را برای این ادعا ذکر نکرده است، ولی در پاسخ باید گفت که آیا او به تاریخ مراجعه کرده و این بحث را مطرح کرده است؟ ظاهر مساله آن است که قطعا او از اصل قضیه خبرداشته و خود را به نادانی زده است، زیرا تاریخ تایید می کند که امام به دستور پیامبر(ص) به یمن رفتند، ولی موقع حج به کاروان حاجیان می پیوندند.

حجت الاسلام والمسلمین طبسی خاطرنشان کرد: ابن سعد متوفی 231 بیان می کند که گفته می شود که علی(ع) دوبار به یمن رفته‌اند، یکی از آن دو بار در ماه رمضان سال 10هجری روی داد و رسول خدا(ص) علی (ع) را به یمن فرستاد و پرچمی به او داد و با دست خویش عمامه برسرش نهاد و فرمود، برو و به جایی توجه نکن، پس وقتی به دیار یمن رسیدی و فرود آمدی با آنان نبرد مکن، مگر آن که با تو بجنگند پس با سیصد سواره حرکت کرد و آن اولین سپاهی بود که وارد آن سرزمین یعنی سرزمین «مذحج» شد.

وی افزود: ابن سعد در ادامه، ماجرای این حضور امام(ع) در یمن را به خوبی بیان می کند و می گوید که امام (ع) پس از فراغت از ماموریت، شتابان به سوی مکه حرکت کردند تا به جمع حجاج و رسول خدا(ص) بپیوندند. هر که در این نصوص به دور از تعصب و جانب داری بیاندیشد، آشکارا در می یابد که امام پس از این ماموریت در مکه مکرمه حاضر شدند.

این محقق حوزوی خاطرنشان کرد: از جمله اسناد دیگری که حضور امام(ع) در حادثه غدیر در مکه را ثابت می کند، روایات متواتری است که صراحت دارند که پیامبر(ص) در واقعه غدیر دست امام علی(ع) را بالا گرفت و فرمود که «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» احمدبن حنبل در کتاب «فضایل الصاحبه» نقل کرده است، این حدیث غدیر را عبدالله برای ما روایت کرد و گفت که پدرم برای من از ابن نمیر از عبدالملک از عطیه عوفی روایت کرده است که پیامبر(ص) در روز عید غدیر چنین مطلبی را بیان فرمودند.

وی گفت: بر اساس این سند زیدبن ارقم، «عامر بن وائله صاحبی» را که هنوز در ذهنش شکی در این زمینه بود را مخاطب قرارداده و او را از شک خارج می کند؛ در مصنف ابن ابی شبیه نیز این مطلب به نقل از والد ابویزید بیان شده است.

این کارشناس مسایل تاریخ اسلام خاطرنشان کرد: در تاریخ بزرگ دمشق نیز آمده است که ابوعبدالله خلال و ام مجتبی دختر ناصر به نقل از ابراهیم بن منصور از ابی بکر بن مقری از ابویعلی از ارزق بن علی از حسان از محمد بن سلمه از پدرش از ابوعبدالله شامی این مساله را نقل می کند که ارقم به «من کنت مولاه» و «اللهم وال من والا» شهادت داده است.

وی گفت: ابوهریره نیز بیان می کند که هرکه روز هجدهم ذی حجه را روزه بگیرد، پاداش روزه آن روز شصت ماه برایش نوشته می شود که آن روز روز غدیر خم است، زیرا در این روز بود که پیامبر دست علی بن ابیطالب(ع) را گرفت و آیه« الیوم اکملت لکم دینکم» نازل شد و پیامبر(ص) «من کنت مولاه» را قرائت کردند که این مساله را به شکل یک سان، جزیربن عبدالله بجلی، ابوسعید خدری و عبدالله بیان می کنند.

این کارشناس مسایل تاریخ اسلام یادآورشد: یکی دیگر از نصوص کامل در خصوص صحت حضور امام در مکه، قربانی کردن پیامبر(ص) برای اهل بیتش و امام بود که در این زمینه نیز راوایان بسیاری از اهل سنت نیز این مساله را نقل کرده اند که از آن جمله می توانیم به رازی متوفی 307 در «مسندالصحابه» اشاره کنیم.

وی گفت: در این رابطه ابن سیدالناس در السیره النبویه به چگونگی این قربانی اشاره می کند و می گوید که علی جزو اهل صفه بود، سپس رسول الله(ص) به قربانگاه در منا رو کرد و 33شتر قربانی نمود و سپس به علی(ع) فرمود تا باقی شتران را قربانی کند؛ حلبی شافعی نیز این روایت را از ابن عباس نقل کرده است.

مدرس حوزه خاطرنشان کرد: زیدبن ارقم، صحابی پیامبر(ص) در رخداد غدیر حاضر بود و با چشمان خویش دید که رسول اعظم دست امام(ره) را بالابرد و «من کنت مولاه» را خواند ولی هنگامی که از او درباره «اللهم وال من والاه» پرسیدند سکوت کرد؛ گوید زید این عبارت را نشنیده و خواست در ذیل آن تشکیک ایجاد کند که در این رابطه نیز روایات بسیاری از اهل سنت وجود دارد که حاکی از صحت این روایت دارد.

وی گفت:ابن عساکر در تاریخ دمشق به صراحت بر تمام رخدادهایی که در غدیر رخ داده است به نقل از ابوهریره شهادت می دهد و در کنار روایات دیگر، این خطبه و سخنانی که پیامبر(ص) در حین بالابردن دست امام(ره) بیان می کند را بیان کرده است.

این محقق حوزوی خاطرنشان کرد: زید بن یثیع نیز می گوید که علی(ع) در میدان کوفه مردم را سوگند داد که هر که روز غدیر از رسول خدا شنید برخیزد که از سمتی که سعید بود شش نفر برخاستند و از سمت زید نیز شش نفر گواهی دادند که خداوند این کلمات را بیان کرده است.

وی گفت: از جمله مستنداتی که صحت دنبال روایت غدیر را ثابت می کند سخن ابن حجر هیثمی مکی است که شانزده صحابی رسول الله را در این باره شاهد قرار داده که این شواهد را از کتب ترمذی، نسایی و احمد نقل کرده است.

این مدرس حوزه خاطرنشان کرد: هرکه به کتب عالمان مراجعه کند در می یابد که دنبال حدیث غدیر را صحابه و بزرگان اهل سنت نیز قبول کرده اند از جمله زیدبن ارقم، برا بن عازب، جابربن عبدالله انصاری، حبشی بن جناده، سمره بن جندب، ابوهریره، انس بن مالک، ابن عمر، جریر بن عبدالله، بجلی، عمربن خطاب، ابوطفیل، ابوسعید خدری، عمروعاص و عماریاسر.

وی گفت: نکته تاسف بار این است که برخی به صحت روایت رضایت نمی دهند از جمله ابن تیمیه که می گوید دروغ است؛ اما این مرد چنانکه عالم می داند و وضع و حالش نزد علمای حدیث مشخص است از دشمنان و کینه توزان اهل بیت(ع) است.

این استاد حوزه خاطرنشان کرد: به رغم قطعی بودن حدیث غدیر، اما کسانی بودند که حاضر نشدند این مساله را گواهی دهند و هریک از اینان در موقع مرگ به بیماری خاصی گرفتار شدند و علیل از این دنیا رفتند.

وی افزود: براء بن عازب از جمله این افراد بود که در حساس ترین شرایط منکر، حادثه غدیر شد امام(ع) او را نفرین کرد و به حدی رسید که او کور شد و نتوانست راه خود را پیدا کند.

وی گفت: انس نیز شد، چون امام علی(ع)او را نفرین کرد، زیرا او زمانی که از وی شهادت خواستند، دروغ گفت و امام نیز او را نفرین کرد.

وی خاطرنشان کرد: بلاذری از شقیق بن سلمه نقل کرده است که امام بر منبر از یاران و صحابه درخواست کردند که به حقانیت حدیث غدیر شهادت دهند که انس بن مالک و براء بن عازب و جریر بن عبدالله به نشانه گواهی ندادن سکوت کردند و سپس امام فرمودند که خدایا هرکه این گواهی را که شنید و می د اند و اما پنهان می کند را از دنیا مبر مگر آنکه به بیماری گرفتارش کنی که بدان زبانزد و شناخته شود.

نویسنده کتاب دو شبهه درباره غدیر خاطرنشان کرد: نتیجه بحث آنکه تردیدی نیست که امام به دستور پیامبر(ص) به یمن رفته و سپس برگشتند و در مکه مکرمه به رسول خدا ملحق شدند و نیز شکی نیست که پیامبر(ص) عبارت «اللهم وال من والاه و عاد من عاداه» را بیان فرمودند.

وی گفت:جریان استشهاد و گواه گرفتن صحابه توسط امام و مخالفت برخی از اصحاب بزرگ جز حقایق تاریخی بوده است که قوی ترین دلیل بر درستی سخنی است که شیعه امامیه می گوید که مراد از مولا دوست و یاور نیست؛ این معانی آن قدر مهم نیستند که مخالفان پنهان نگه دارند؛ بلکه چون مولا به معنی اولی و سزاوارتر در تصرف است معنایش را کتمان کردند.

حجت الاسلام والمسلمین طبسی خاطرنشان کرد: این مساله بیانگر امامت بزرگ امام امیرمومنان(ع) است و شکی نیست که کتمان فرمایش پیامبر(ص) در این زمینه کینه توزی و مخالفت آشکار به حساب می آید.

وی که از کارشناسان شبکه های دفاع از حقانیت شیعه است، تصریح کرد: تلاش مذبوحانه این عالم نمایان در این خصوص به حدی از نظر اهل علم، مضحکانه و پیش پا افتاده است که شکی نیست که آنها خود هم می دانند که واقعیت چیست؛ ولی بر این مسایل بیهوده چنگ می زنند تا با تحریف تاریخ کسانی که علمی نسبت به این مسایل ندارندرا فریب دهند.