به گزارش خبرگزاری «حوزه» چندی است که در برخی از نقاط کشور و به طور مشخص در تهران، پدیده ای به اسم آشنایی با هنر سینما و ادبیات البته آن هم با طعم و رنگ به ظاهر روشنفکرانه پدیدار گشته که اندک دقتی در ابعاد پیدا و پنهان آن می تواند زنگ خطر دیگری را فراروی ساحت فرهنگ و اخلاق در جامعه به صدا در آورد.
ماجرا از این قرار است که در فضای مجازی چند صباحی است که تبلیغات مربوط به دوره های کوتاه مدت و بلندمدت آموزش هنر به ویژه سینما ، تنوع و توسعه قابل توجهی یافته چنان که متقاضیان و علاقه مندان به آشنایی با مبانی تئوریک و عملی هنر سینما و از جمله علاقه مندان به تماشا و تحلیل های فیلم های روز و کلاسیک سینمای ایران و جهان- که البته به جهت پز روشنفکرانه اش بیشتر ناظر به فیلم های سینمای اروپا می باشد- با دست به جیب شدن ، این بار نه در آموزشگاه های رسمی بلکه در کافی شاپ ها، گالری های هنری و حتی منازل شخصی برخی مدرسین و منتقدین به نام و بی نام عرصه هنر هفتم، حضور می یابند و ساعاتی را به فیلم دیدن و نقد و بررسی آن ها می پردازند.
این در حالی است که این امر در فضای اختلاط آمیز زن و مرد که به نظر می رسد کمترین نظارتی هم از سوی دستگاه های متولی فرهنگی و هنری بر روی آن ها وجود ندارد، صورت می گیرد.
شکی نیست که این پدیده هم یکی از ساحت های جدی نفوذ فرهنگی غرب است که گویا یکی از اهداف نیمه پنهان دشمن در دوران جدید برای گسترش دامنه نفوذ خود در کشور به شمار می رود.
به نظر می رسد دورهمی های این چنینی به اسم و بهانه هنر و برای آشنایی با سینما باید با نظارت دقیق باشد تا این که به اسم هنر شاهد بی بند و باری ها و اختلاط نباشیم که این دقیقاً عین بی هنری و بی فرهنگی است.
به خصوص در پایتخت که به اذعان برخی مجلات و سایت های سینمایی بکار بردن الفاظ گاه رکیک و نامناسب در این جلسات به ظاهر آموزشی و به خصوص نمایش و پخش برخی فیلم ها بدون اعمال محدودیت های لازم ، امری کاملاً مشهود و مع الاسف عادی است.
از سویی متاسفانه نه فقط در این گونه موارد بلکه در برپایی کنسرت های موسیقی و دیگر اموری که به نام هنر در کلان شهرها از جمله پایتخت رخ می دهد، چندان توجهی به چارچوب های شرعی و دینی صورت نمی گیرد و این انگاره در اذهان کنجکاو و حساس شکل می گیرد که گویا ما در فضا و اتمسفر یک جامعه اسلامی اساساً زندگی نمی کنیم که بخواهیم نسبت به این موضوعات دغدغه ای داشته باشیم!
بی توجهی و کم توجهی برخی به ظاهر شیفتگان فرهنگ و هنر و تمدن غرب البته چندان هم عجیب نیست چه آن که به خصوص در یکی دو قرن اخیر رگه های آن در ایران کاملاً قابل مشاهده و رصد بوده خاصه در دوران شوم و سیاه پهلوی اول و دوم، اما به راستی چرا در این برهه زمانی برخی مسئولان عرصه های فرهنگی و اجتماعی نسبت به این قضایا دچار غفلت یا تغافل شده اند؟!
نکته حایز اهمیت دیگر این که گرچه این آموزشگاه های نوظهور به دنبال طرح و تبیین تئوری ها و آموزش های انتزاعی هستند اما اساتید و به اصطلاح کارشناسان و صاحب نظران این مجموعه ها در گره زدن مبانی علوم انسانی با سینما دل در گرو علوم انسانی غربی دارند و به خیال خود از این طریق می خواهند گوهر زیبایی شناسی را به مخاطبان خود عرضه کنند و حال آن که این گوهر به ظاهر زیبا در باطن چیزی جز نشخوارهای فرهنگ نحس غرب در بر ندارد؛ فرهنگی که با حقیقت دین و معنویت اصیل هیچ گاه سر سازگاری نداشته و ایضاً نخواهد داشت.
البته باید توجه داشت که ریشه و خاستگاه این گونه محافل که در آن نمادهای روشنفکرانه مثل سرو قهوه و سیگارکشیدن و حرف های قلمبه سلمبه روشنفکری زدن و ... وجود دارد، ریشه در فرهنگ فرانسوی است.
جالب این که به اسم آموزش هنر سینما و گشودن دریچه هایی نوین برای علاقه مندان به این عرصه، پول های نسبتاً زیادی هم از مخاطبان اخذ می شود و به تعبیر جالب یکی از مجلات مطرح سینمایی کشور ؛ "ورود به این کلاس ها و دورهمی ها هیچ پیش نیازی ندارد جز داشتن پول!"
