به گزارش خبرگزاری «حوزه» این مرجع تقلید در اهمیت ختم قرآن به نیت پیامبر و ائمه اطهار(ع) بیان داشته اند وقتی این روایت را از حضرت امام کاظم(ع) می خوانیم متحیر می شویم که چگونه آن حضرت همراهی با خاتم اوصیا را نوید می دهند.
متن بیانات این مرجع تقلید با اندکی ویراست منتشر می‌گردد.
این حدیث، حدیثی است که فقیهی مثل شیخ انصاری، در معضل ترین مسئله در دماء طبق سند این حدیث فتوا می دهد و در واقع این روایت گوهر قرائت قرآن را به آخر مرحله می رساند.
على بن مغيره مىگويد: به امام موسى بن جعفر(علیه السلام) گفتم: یابن رسول الله،... من نیز ماه رمضان ختم های قرآن کردم، یک ختم قرآن برای جدت پیغمبر، یک ختم قرآن برای جدت امیرالمؤمنین، یک ختم قرآن برای جده ات حضرت زهرا(س)، تا رسید ختم قرآنی برای تو کردم یا ابا الحسن، ما لی بهذا؟ در مقابل این عمل برای من چیست؟ امام فرمود: "لک بذلك أن تکون معهم[يوم القيامة]".
اصلا خود من الان که می گویم، متحیّرم. فرمود: جزای تو که قرآن خواندی، ختم قرآن را هدیه کردی به رسول خدا، به علی مرتضی، جزای تو این است که با او باشی و از او جدا نشوی. وقتی این کلمه را شنید مبهوت شد.
گفت: لی هذا بهذا؟
در مقابل این، این برای من است؟
معیّت، آن هم با خاتم، با سید اوصیاء؟ سه مرتبه امام فرمود: "نعم، نعم، نعم" بله، بله، بله، جزای تو این است که با او باشی[در روز قیامت].[1]
[1] قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْمُغِيرَةِ قُلْتُ- لِأَبِي الْحَسَنِ مُوسَى ع إِنَّ أَبِي سَأَلَ جَدَّكَ ع عَنْ خَتْمِ الْقُرْآنِ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ فَقَالَ لَهُ جَدُّكَ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ قَالَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَقَالَ جَدُّكَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَقَالَ لَهُ أَبِي نَعَمْ قَالَ مَا اسْتَطَعْتَ فَكَانَ أَبِي يَخْتِمُهُ أَرْبَعِينَ خَتْمَةً فِي شَهْرِ رَمَضَانَ ثُمَّ خَتَمْتُهُ بَعْدَ أَبِي فَرُبَّمَا زِدْتُ وَ رُبَّمَا نَقَصْتُ عَلَى قَدْرِ فَرَاغِي وَ شُغُلِي وَ نَشَاطِي وَ كَسَلِي فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْفِطْرِ جَعَلْتُ لِرَسُولِ اللَّهِ ص خَتْمَةً وَ لِعَلِيٍّ ع خَتْمَةً وَ لِفَاطِمَةَ ع أُخْرَى ثُمَّ لِلْأَئِمَّةِ ص حَتَّى انْتَهَيْتُ إِلَيْهِ فَصَيَّرْتُ لَكَ وَاحِدَةً مُنْذُ صِرْتُ فِي هَذِهِ الْحَالِ فَأَيُّ شَيْءٍ لِي بِذَلِكَ قَالَ فَإِنَّ لَكَ بِذَلِكَ أَنْ تَكُونَ مَعَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ قُلْتُ اللَّهُ أَكْبَرُ فَلِي بِذَلِكَ قَالَ نَعَمْ ثَلَاثَ مَرَّات (الكافي، ج2، 618)
