به گزارش خبرگزاری «حوزه» از یزد، حجت الاسلام میرمحمدحسین عظیمی (حاج آقا امیر)، از مبارزان و جانباز انقلاب با نقل خاطرات خود از آن دوران، می گوید: آن روزها(قبل از انقلاب) کسی جرات پیاده کردن مسائل دینی را نداشت، روضه خوانی ها ترک شده بود، نماز جماعت نبود.
از زمانی که امام را تبعید کردند ما با قم رابطه داشتیم و نامه هایی از قم برای ما می آمد. شیخ هادی فلاح زاده و محمد صادق عظیمی فرزند بزرگ ما، اعلام کردند که فردی غیر ابرکوهی را جهت سخنرانی ابرکوه می آورند تا مردم را به انقلاب دعوت کند.
برنامه ریزی کرده بودیم که او در تکیه سخنرانی کند. شیخ هادی سخنران را در حالی که هر دو لباس مبدل پوشیده بودند به خانه ما آورد، آن ها اعلامیه های زیادی نیز همراه خود آورده بودند و قرار شد اعلامیه ها تا قبل از پخش، در خانه ما نگهداری شود، آن شب من و همسرم تا صبح از ترس نخوابیدیم.
فردا شب قرار شد اعلامیه ها را پخش کنند. به پیشنهاد من بنا شد مقداری را جهت پخش در تکیه باقی بگذاریم. دعوت عمومی مراسم روضه خوانی و سخنرانی اعلام شد و جمعیت فراوانی داخل تکیه جمع شد. سر شب، اعلامیه ها را از طرف شیشه، داخل تکیه ریختیم. بعد که آمدیم دیدیم شیخ حسین که خادم تکیه بود اعلامیه ها را مخفی کرده تا کسی آن ها را پیدا نکند.
قرار بر این شد که مردم وقتی خواستند به امام رضا(ع) سلام دهند و پشت جمعیت به سمت قبله می شود، اعلامیه ها پخش شود.
سخنران، آماده سخنرانی شد و ما متوجه شدیم که لباس مبدل را در آورد و لباس طلبگی پوشید، آنقدر خفقان زیاد بود که یک طلبه جرات پوشیدن لباس نداشت.
بعد از سخنرانی و روضه، مردم جهت دادن سلام ایستادند و درست هنگام سلام به امام رضا(ع)، نوجوانی اعلامیه ها را به هوا پرتاپ کرد و این اولین باری بود که در مجلس عمومی، اعلامیه ها پخش شد.
انتهای پیام
