به گزارش خبرگزاری «حوزه»در منابع اسلامى، شادى و سرور، مورد ستايش قرار گرفته و غم و اندوه، نكوهش شده است. در قرآن كريم تأكيد شده است كه اولياى الهى، ترس و اندوهى ندارند:

«أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ.   آگاه باشيد كه به يقين، اولياى خدا نه ترسى دارند و نه غمگين مى ‏شوند».

شادى، يكى از ويژگى‏هاى زندگى بهشتى است. از منظر قرآن و روايات اهل بيت عليهم السلام بهشت برين، سرشار از شادمانى و خالى از اندوه است:

«وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً.   و آنان را با خوشى و شادمانى روبه‏رو خواهد ساخت».

«وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ* ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ».  و اهل بهشت، دل‏هايى شاد، چهره‏ هايى گشاده و لبانى خندان دارند:

در روايتى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمده كه مى ‏فرمايد:

لا خَيرَ ... فِى الوَطَنِ إلّامَعَ الأَمنِ وَالسُّرورِ. جز با امنيت و شادى، خيرى در [زندگى‏] در وطن نيست.

بر پايه اين روايت، در كشورى كه امنيت و شادى نيست، خيرى هم وجود ندارد. به دليل نقش و اهميتى كه شادى در زندگى انسان دارد، پيشوايان اسلام،  رهنمود های بسيار سودمندى را در زمينه عوامل شادى‏آفرين، موانع شاد زيستن، و همچنين پيامدها و بركات شاد كردن ديگران بيان كرده‏اند.

در مقابل، روايات اسلامى نسبت به خطرهايى كه از ناحيه غم و اندوه، جسم و جان انسان را تهديد مى‏ كنند، هشدار داده ‏اند و راه‏هاى درمان اين بيمارى و ريشه كن كردن آن را از زندگى ارائه نموده ‏اند.

*شادى روا و ناروا

بايد توجّه داشت كه آنچه در فرهنگ عموم مردم شادى ناميده مى‏شود، به طور مطلق، مورد تأييد اسلام نيست.

در بررسى متون اسلامى در زمينه شادى، به دو نوع شادى برخورد مى‏ كنيم:

* شادى روا و پايدار، يا شادى مثبت.

* شادى ناروا و ناپايدار، يا شادى منفى.

اين تقسيم ‏بندى، نكته بسيار مهمى است كه مبناى اسلام را در ارزش‏گذارى بر شادى‏ ها، از مبانىِ ديگر مكاتب و ديدگاه‏ هايى كه بر پايه ارزيابى‏هاى مادّى به اين موضوع پرداخته ‏اند، جدا مى‏ سازد.

از ديدگاه اسلام، انواع شادى‏ هايى كه مزاحم و مانع شادى پايدار انسان نباشند، شادىِ مثبت و روايند؛ امّا شادى‏هاىِ مزاحمِ شادى پايدار، ناروا و منفى اند. قرآن‏ كريم در تبيين علّت اين كه چرا دشمنان مستكبر انبياى الهى و كتب آسمانى، در آخرت، گرفتار عذاب‏ هاى وحشتناك دوزخ مى‏شوند، مى ‏فرمايد:

«ذلِكُمْ بِما كُنْتُمْ تَفْرَحُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ بِما كُنْتُمْ تَمْرَحُونَ.

اين عذاب‏ها به سبب آن است كه در زمين، به ناروا، شادى و سرمستى مى‏كرديد».

اين آيه، به روشنى نشان مى‏دهد كه شادى‏هاى زندگى، دو دسته اند:

دسته اوّل: شادى‏هايى كه زيان‏بار و مزاحم شادى‏هاى پايدار انسان نيستند،برخوردارى از اين شادى‏هاى روا، حقّ همه انسان‏هاست.

دسته دوم: شادى‏هاى زيان‏بار و مزاحم شادى‏هاى پايدار. اين گونه شادى‏ها، باطل و ناروا هستند.

بنا بر اين، مخالفت اسلام با برخى شادى‏ها و اعمال محدوديت‏ هايى در اين زمينه، به دليل مخالفت با شاد زيستن مردم نيست؛ بلكه به دليل تأمين و تضمين شادىِ پايدار آينده است. هر جا كه اسلامْ مخالفت كرده و يا محدوديتى ايجاد نموده، به خاطر زيان‏ هايى است كه در پى دارد و كاميابى و شادىِ پايدار آينده را به مخاطره مى‏اندازد.

منبع :الگوی شادی ازنگاه قرآن وحدیث. آیت الله ری شهری