به گزارش خبرگزاری«حوزه»، حضرت آیت الله جوادی آملی در جلسه درس تفسیر که به آیات ابتدایی سوره مبارکه طور اختصاص داشت بیان داشتند: عده‌اي با كوثر سيراب مي‌شوند، اما عده‌اي می خواهند با آب دهان خودشان سيراب بشوند! که اين شدني نيست. اگر كسي بخواهد با لهو و لعب، زندگي را بگذراند هميشه كم مي‌آورد براي اينكه اين محقّقين گفتند «لَعب» از «لعاب» است و لعاب دهان، هيچ كسي را سيرآب نمي‌كند؛ آدمِ تشنه را با لعاب نمي‌شود سيرآب كرد.
معظم له تاکید داشتند: انسان با لهو و لعب تأمين نمي‌شود، اگر به دنبال گمشده حقیقی خود نباشد، مي‌بيند خسته شده ولي كاري نكرده و چيزي به دست نياورده است، انسان وقتی دانشمند شد كمتر از آن بازي‌كننده ممكن است تلاش و كوشش بكند اما يك رهاوردي بالأخره به همراه دارد.
ایشان با اشاره به اثرات وضعی گناه در وجود انسان ابراز داشتند: الان اگر كسي يك غذاي سمّي بخورد، و بعد يك غدّه سمّي در بدنش به وجود بیاید، می گویند در اثر خوردن آن غذای مسموم است، گفته اند اين غذاي مسموم را نخور، چرا که در آینده به صورت يك غدّه خود را در بدن تو ظاهر می کند. گناه نیز همین گونه است.
حضرت آیت الله جوادی آملی اظهار داشتند: عالَم با حق خلق شده است! يك دژي است كه دژبانش خداست و دربانش علي و اولاد علي(ع) هستند. حضرت امیر(سلام الله علیه) در نهج‌البلاغه فرمود: ما باب اين شهريم، ممكن است كسي از در وارد نشود و چند كلمه ياد بگيرد، اما اين دزدي است! علمِ دزدي مشكل آدم را حل نمي‌كند و اثری ندارد. علم دزدي مشكل خودش را حل نمي‌كند چه رسد به اینکه مشكل عالم را حل كند!
معظم له بیان داشتند: راه ائمه علیهم السلام، راه ايمان و عمل به دستورات آنهاست. اگر كسي معاذ الله اسماً شيعه بود نه رسماً و وصفاً، او هم ممكن است چهارتا كلمه ياد بگيرد اما از راه نرفته؛ او باید بداند که علمِ سرقتي مشكل آدم را حل نمي‌كند. ممكن است شخصی مفسّر و فقيه باشد و كتاب هم بنويسد اما عاقبتش طور ديگری خواهد بود، علمي كه از مسیر باب مدینة العلم بدست نیاید، حافظ انسان نخواهد بود.
