به گزارش خبرگزاری «حوزه»، سال 89 بود که به تدریج پدیده ی محصولات شبکه نمایش خانگی نسبت به سال های قبل از آن جدی تر دنبال شد و از آن زمان به بعد به خصوص تولید و پخش سریال های نمایشی به نوعی از انحصار رسانه ملی خارج شد و بر اساس سیاست های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت، شبکه نمایش خانگی رشد و توسعه بی حد و حصری داشت به طوری که تنها چند ماه بعد از آغاز این طرح، علاوه بر مراکز خاص و قدیمی توزیع و انتشارات محصولات سمعی و بصری بسیاری از سوپرمارکت ها و مغازه ها نیز به عرضه فیلم و سریال شبکه نمایش خانگی می پرداختند.

البته ناگفته نماند که هدف اولیه از اجرایی کردن این سیاست و به تبع آن ارایه حجم انبوه فیلم های مجاز در دسترس مردم، مقابله با فیلم های غیرمجاز بوده ، ضمن آن که در همان ایام نیز در برخی نشست های خبری اعلام می شد که با این کار هدف سیاست گذاران و متصدیان فرهنگی ، تنگ تر کردن عرصه بر شبکه قاچاق فیلم و از سویی کشاندن مخاطبان دلزده از برنامه های صدا و سیما از سمت ماهواره به سوی شبکه نمایش خانگی است.

از همان آغاز چنین ماجرایی دو نکته مهم قابل توجه بود؛ نخست به جهت آن که مردم برخلاف سریال ها و فیلم های تلویزیون مجبور بودند بابت تهیه این آثار پولی پرداخت کنند، لذا جنبه اقتصادی و نگاه سوداگرانه مطرح شد و نکته دوم هم این که رویکرد تساهلی مسئولان ارشاد در نظارت بر این گونه آثار باعث شد تا عملاً محتوای برخی آثار اعم از ایرانی و یا خارجی در تعارض با فرهنگ دینی و حتی نگاه ملی قرار بگیرد که این مساله بی شک در تعارض با خواسته ها و منویات مقام معظم رهبری و علما و مراجع تقلید بوده است و می باشد.

به هر صورت نباید از این واقعیت چشم پوشی کرد که نظارت هایی که معمولاً بر برنامه های صدا و سیما صورت می گیرد، به آن شکل بر سریال های نمایش شبکه خانگی اعمال نمی شود و در این خصوص نیز متاسفانه توجیهات نه چندان پذیرفته شده بیان می گردد.

از سوی دیگر چنانچه از کنار محتوای ضعیف و عدم قصه پردازی مناسب برخی از این آثار بگذریم، نمی توان از پیامدهای نامناسب فرهنگی و اخلاقی برخی از آثار نمایش خانگی که متاسفانه در انبوه بسیار بالا هم در کشور توزیع و منتشر می شوند غافل شد.

به تعبیر یکی از منتقدان برجسته سینما، بساز بفروشان فرهنگی به این طریق ، خواسته یا ناخواسته چوب حراج بر سبک زندگی ایرانی و اسلامی می زنند و چه خود بخواهند یا نخواهند تاثیر چشم گیری بر نظام باورها و عادت و رفتارهای مخاطبان انبوه خود می زنند و مع الاسف در این بین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی چه در دولت قبل و چه دولت فعلی آن طور که باید و شاید نظارت و حساسیتی در این باره از خود نشان نداده و نمی دهد.

چند سال پیش بود که فیلمساز مطرح و بین المللی کشورمان ، مجید مجیدی در جلسه ای از خطر به گوش رسیدن صدای پای ابتذال در سینمای کشور ابراز نگرانی کرده بود و بر این منوال باید تصریح کرد که چند سالی است صدای چنین ابتذالی به شکل و رنگی دیگر در شبکه نمایش خانگی نیز به گوش می رسد و این در حالی است که متاسفانه برخی مسئولان گویا همچنان در خواب خرگوشی قرار دارند!

سید محمد مهدی موسوی