به گزارش خبرگزاری«حوزه»، حجت الاسلام محمد ادریسی از دانش آموختگان حوزه علمیه، در نقدی کوتاه بر صوفیه و دراویش نوشت: منبر بیرونی بی اتعاظ درونی نتیجه اش تصوف است.هجوم وحشیانه یا زهد صوفیانه کدام را باور کنیم!؟ تشکیلات داشتن با خانقاه داشتن در تضاد است،سری تکان دادن برای واقعیت ها و شعر خوانی با اسلحه و قداره کشی و قمه در دست گرفتن و نظم عمومی را بر هم زدن و مردم زیر گرفتن پارادوکس عجیبی است و چهره سازی از دراویش و بعد چهره آرائی آنها خلاف مسلک گوشه نشینی است البته اعتراض بجای خود ولکن از کسانی که بزرگانشان در گذشته به ائمه معصومین(ع) هم اشکال می گرفتند و به آنها هم اعراض داشتند این کارها دور از ذهن نیست.
صوفیان اندکی طرفدار و جمعیت زیادی مخالف دارد و صوفیه هفتاد فرقه و شاید هم بیشتراند که ترس افراطی و ترک دنیای رهبانی دو خصوصیت مشترک همه آنهاست و همواره یأس بجای امید و عسر بجای یسر و پستی بجای عزت و انزوا را در کشکول فرهنگ خود ضروری می دانند.
دشمن صالح بهتر از دوست فاسد است
به چهار دلیل دشمن صالح بهتر از دوست فاسد است و اما دلیل اول : دشمن صالح به خاطر اعتقادی و ایمانی که دارد، اجازه لگد کوبی و حق خوری را به خود نمی دهد اما دوست فاسد در روابط از آن باکی ندارد، دلیل دوم اینکه: ظاهر و باطن دشمن صالح باهم یکی است و تکلیف خود را با آن می دانیم برخلاف دوست فاسد که نمی دانیم چگونه باید با او تعامل داشته باشیم چون ظاهر و باطن او غلط انداز است یعنی با ظاهر دوست دشمنی می کند و دلیل سوم اینکه: دوست فاسد مرز شکن است اما دشمن صالح هرگز این کار را انجام نمی دهد و تازه اگر مرزشکنی هم کرد می توانی با قدرت جلوی او ایستادگی داشته باشی اما با دوست فاسد رودربایستی نمی گذارد و البته ناگفته پیداست این دو نکته که اولاً: صالح همیشه ضد مفسد است چه در کردار و چه درگفتار، ثانیاً: دشمن برای ما هیچگاه دوست نیست چه صالح و چه فاسد باشد.
سه مسئله در نقد صوفیان و دراویش
در نقد صوفیان و دراویش چند مسئله باید مورد توجه قرار بگیرد:
مسئله اول: باید دید اهل بیت (ع) درباره صوفیه چه فرموده اند تا که نصب العین خود قرار دهیم.
مسئله دوم: ببینیم که فقها و علما و عقلا در اعصار گذشته و اکنون چه نظری در باره آنها داشته و دارند.
ومسئله سوم اینکه: در کتابهای صوفیه چه مطالبی نوشته شده است تا که ببینم آنها چه خوابی برای ما دیده اند چون بیشتر صوفیان هستند که بر خواب ها تکیه می کنند تا واقعیت ها و این قضیه به وضوح در آثار و رفتارشان قابل مشاهده است.
اسلام همیشه در خروش یا اسلام همیشه خاموش
درباره مسئله اول: بایست گفته شود هیچگاه اهل بیت عصمت و طهارت(ع) رفتار و کردار و سخنان صوفی گریان را تایید نکردند و روایات معتبر فراوانی علیه آنان و در مذمت آنان وجود دارد و حتی فرموده اند:(إنهم أعدائنا)که آنها دشمنان ما هستند و این با کمی کنکاش در منابع اصیل قابل دستیابی است و در مورد مسئله دوم که نظر علما و عقلا است باید گفت که همواره آنان افشاگر بدعت ها و دعاوی از عقاید تا مراسم آنها بودند و مرام آنها را رد کرده اند و کارهایشان را از فتن آخر الزمان خوانداند و سخنرانی کرند و کتابها نوشتند و هزینه ها دادند مانند : کسراصنام الجاهليه ملاصدرا و الردّ علي الصوفيه و الغاليه اهوازی، حديقه الشيعه مقدس اردبيلي و...،در باره مسئله سوم اینکه: در کتابهای صوفیان سخنان بزرگان و عرفای مذهب و مصطلحات آنها را به اقطاب خود نسبت می دهند و جعلیات زیادی دارند تا که بر مجذوبان و مریدان دو روزه دنیای خود بیفزایند و حال اینکه به سادگی می توان از نظر محتوايي این را فهمید که برای رد آن مثنوي هفتاد مَن نیز کاغذ کم است و اما خوابی که آنها دیده اند باید دید که زمان چه چیزی های را به ما نشان خواهد داد که بعد بتوانیم قضاوت بهتری داشته باشیم بهرحال آنچه یقین داریم این است که آنها می خواهند اسلام همیشه در خروش را به اسلام همیشه خاموش تبدیل کنند.
در یکی از سفرهای تبلیغی به یکی از شهرها با یکی از بزرگان دراویش صوفی مسلک بحثی مفصل داشتم و رسید به آنجا که گفت: اگر قطب و اقطاب بگویند که کعبه را خراب کنید باید بی تردید خراب کرد و اگر حرف های شما را امام معصوم (ع) گفته باشد و در قرآن باشد و خدا هم آن را گفته باشد باز هم قبول نداریم و آنجا بود که به سطح فکر فاسد و عمق باطل بودن مسلک مفسدآنها و انحرافشان یقین پیدا کردم و همین برای بطلان آنها کفایت می کند.
