حجت الاسلام  سيد جواد نورموسوي در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه با بیان این که بر اساس آیات نورانی قرآن کریم، رسول الله (ص) اُسوه حسنه هستند، اظهار داشت: بی شک ما برای بهتر زیستن نیاز به الگو پذیری از انسانهای کامل داریم تا بتوانیم از آنان  سر مشق بگیریم ، چه آن که اساساً الگو گیری از شخصیت های آسمانی ،یکی از خواسته های اهل ایمان است و در این بین پیامبر(ص) بهترین و کامل ترین الگو می باشد.

وی با بیان این که تبعیت از سیره و کلام نورانی حضرت ، زمینه ساز سعادت دنیوی و اُخروی است، گفت: پیامبر (ص) به حدی متواضع و فروتن بود كه سر را كمتربالا مى‏برد؛ آن چنان‏در برابر خالق ومخلوق خاضع و خاشع بود كه بيشتر سرفرود مى‏آورد و كمتر سر را بلند مى‏كرد و لحظه‏اى ‏بلكه كمتر از لحظه‏اى هم از ياد و ذكر خدا غافل نبود.

حجت الاسلام نور موسوی بیان داشت: پیامبر هرگز بدون جهت سخن نمی گفت ،و اگر سخنى مى‏گفت‏بيشترجنبه موعظه و پند داشت، يا مطلبى را آموزش می داد و يا به معروف وخيرى امر مى‏كرد و يا از شر و منكرى مردم را باز مى‏داشت، خلاصه آن که تمام‏سخنانش سودمند بود و حتی یک کلمه و حرف پوچ و بی ارزش در کلام رسول خدا(ص) مشاهده نمی شد.

این نویسنده و محقق حوزوی گفت: اگر حضرت مى‏خنديد از تبسم تجاوز نمى‏کرد، زيرا قهقهه و خنده با صدا با شئون‏انسان مودب منافات دارد چه رسد به انسان كامل و چه به خصوص اشرف‏مخلوقات؛ ایشان هر وقت‏وارد مجلس مى‏شد، هرجا که جای خالی بود می نشست و مانند برخی از ما خودخواهان يا نادانان نبود كه دنبال صدر مجلس هستيم و خيال‏مى‏كنيم كه بايد بالا و بالاتر نشست.

وی افزود: پیامبر اکرم(ص) آرام و آهسته سخن می گفت و هيچ گاه فرياد نمى‏زد وصدا را بلند نمى‏كرد. و مجلس آن حضرت نيز از چنان آرامشى‏برخوردار بود كه عين ادب و تواضع است .

حجت الاسلام نورموسوی ادامه داد: ایشان هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد تا شخصى مشغول سخن گفتن بود، به او خوب گوش مى‏داد و پس از تمام‏شدن سخنش آرام پاسخش را مى‏گفت و چنان اصحابش را تربيت كرده ‏بود كه هرگاه لب مباركش به سخن باز مى‏شد، تمام حاضران ساكت‏مى‏شده و سراپا گوش مى‏شدند.

وی گفت: حضرت رسول(ص) با فقرا و مستمندان همنشین بود و از نشستن با فقرا بيشتر لذت مى‏بردو اگر با ثروتمندان مى‏نشست‏به خاطر هدايت كردن آنان بود نه چيزديگری.

وی ابراز داشت:  هر گاه پيامبر مى‏خواست‏به مجلسی وارد شود و با مردم‏برخورد كند، خود را آرايش مى‏داد يعنى درآينه مى‏نگريست و موهاى خود را شانه مى‏زد. لباس تمیز و مرتب می پوشید و محاسن مبارك را شانه مى‏زد. پيوسته ‏بوى خوش عطر از حضرت از مسافتى دور استشمام مى‏شد، به طوری که هرگاه حضرت به مسجد وارد می شد، مردم از بوى عطر ایشان ‏که از مسافتى به مشامشان مى‏خورد، متوجه ورود حضرت مى‏شدند.

وی افزود: از سویی هر وقت‏پيامبر مسلمانى را مى‏ديد فوراً با  او مصافحه می کرد و به او دست‏مى‏داد و بر اين امر بسيار تاكيد می فرمود.

۳۱۳/۸