به گزارش خبرگزاری «حوزه»، گاهی که از کوچه ای عبور می کنیم، آن هم در گرماگرم میانه ی روز گرم ترین فصل سال، تاسف می خوریم از این بابت که چرا برخی شهروندان چه زن یا مرد، چه کوچک یا بزرگ، با شلنگ آب، جلوی درب خانه‌شان را جارو کنند و یا این که فارغ از توجه به شرایط کنونی با خونسردی تمام به شستشوی خودرو مشغولند و گویا به تنها چیزی که فکر نمی کنند لزوم صرفه جویی در این باره است.

از دیگر سو کم نیستند افراد و خانواده هایی در اطراف خودمان که حتی در ساعات پیک مصرف برق، از بیشتر لوازم خانگی منزل استفاده می کنند و چندان هم توجه ندارند به این واقعیت جاری که همزمان در بخش هایی از شهر، خاموشی حکمفرماست و حتی این که متاسفانه به جهت همین خاموشی ها، بخش قابل توجهی از کارگران برخی کارخانه ها و واحدهای صنعتی و تولیدی بیکار هستند.

همین چند وقت پیش بود که ویدیوهایی از قطع برق در حین عمل بیمار در یک بیمارستان در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد ، اما با همه این مسایل متاسفانه برخی شهروندان چندان این مسایل را جدی نمی گیرند و شاید هم آن قدر این امور برایشان تکراری و عادی شده که گویا دیگر کمترین اثرگذاری را در جهت تغییر رفتارشان به همراه دارد.

واقعیت آن است که گرمای شدید تابستان امسال در کنار برخی ضعف های مدیریتی موجب شده که قطعی برق و نیز کمبود شدید آب در بسیاری از مناطق کشور، مردم را با شرایط دشواری روبرو سازد.

در این بین بسیاری از افراد جامعه اعم از شهرنشین یا روستانشین مجبورند ساعاتی از روز را در منزل یا محل کار خود بدون برق بگذرانند، با این وجود باید این باور در عمق وجودی ما شکل بگیرد که اگر در همین اوضاع و احوال در مصرف آب و برق صرفه جویی نکنیم، به یقین وضع بدتر از این هم می‌شود.

جای بسی تاسف و نگرانی است وقتی به برخی ها می گوییم که اندکی در مصرف آب و برق و دیگر عرصه های انرژی بهینه و به اندازه مصرف کنید عبارتی از این قبیل را به کار می برند که " پولش را می دهیم" یا در جواب این سوال را مطرح کنند " چرا آب و برق را به کشورهای دیگر می فروشند و ما از آن به قدری که می خواهیم استفاده نکنیم؟!"

طرح چنین سخنانی البته ممکن است ریشه در برخی ناآگاهی های عمومی و یا بدبینی های سیاسی و اجتماعی داشته باشد، اما اجمالاً برای گذر از این وضع نامطلوب باید دو نکته را مدنظر قرار داد؛

نخست آن که متاسفانه رسانه های جمعی ما علی الخصوص صدا و سیما با همه تلاش های خود نتوانسته اند آن طور که باید و شاید مردم را به درستی توجیه و اقناع کنند که بهترین راه زیستن در دنیای کنونی توجه به اصل درست مصرف کردن است نه باری به هر جهت مصرف کردن و بی خیالی در مجرای سبک زندگی.

نکته دوم هم این که عدم اعتماد و سرمایه اجتماعی، لاجرم اثر سویی بر روی فرهنگ می‌گذارد ، چه آن که به این خاطر مردم گاهی اوقات، به هر دلیلی رفتارهای وارونه از خود نشان دهند و قطع به یقین بروز و ظهور این نگرش ها و به تبع آن رفتارها، منجر به اتلاف منابع ملی به ویژه آب و برق می‌شود.

آن چه در این میان به اعتقاد نگارنده حایز اهمیت است این که جدای از لزوم تلاش برای جبران کم کاری های صورت گرفته در زمینه فرهنگ سازی و اطلاع رسانی اقناعی از سوی رسانه های جمعی، هر کسی به سهم خود می بایست به ترویج فرهنگ درست مصرف کردن کمک کند و این مهم را یک وظیفه ملی، شرعی و اخلاقی برای خویشتن بداند و به آن پایبند باشد.

سید محمد مهدی موسوی