به گزارش خبرگزاری حوزه، بسیاری از کارشناسان علم ارتباطات که اتفاقاً دستی هم بر وادی ادبیات دارند، بر این اعتقاد هستند که تلویزیون رسانه ای است که با عطشی سیری ناپذیر به داستان و داستان گویی.
با این وجود به نظر می رسد که یکی از خلأهای جدی تلویزیون ما که البته باید آن را به نوعی به سینمای وطنی نیز تعمیم داد، ناظر به قصه گویی و داستان گویی آن هم با چاشنی خلاقیت و توجه به ذائقه های مخاطب عام است.
دقیقاً از همین روست که بخش قابل توجهی از صاحب نظران و منتقدان اعلام می دارند که بسیاری از سریال های تلویزیونی و همچنین آثار شبکه نمایش خانگی دچار ضعف مشهود در داستان گویی و نقصان جدی در روایت قصه و درام هستند.
این مشکل همچنین در بسیاری از مواقع، نتایج و تبعات خود را در شخصیت پردازی های ناقص در فضای سناریو نشان می دهد چه آن که به هر حال شخصیت داستانی باید بر یک بستر روایی و منطقی شکل گرفته و پر و بال پیدا کند.
از سوی دیگر، ناگفته پیداست که با توجه به شرایط و اقتضائات فرهنگی جامعه ما، خانواده های ایرانی به عنوان مخاطبان اصلی رسانه ملی در بخش سریال نیاز جدی به داستان ها و قصه هایی دارند که در چارچوب جعبه جادو، ضمن سرگرم سازی آن ها، قرابت و نسبتی معقول با مقوله سبک زندگی ایرانی و اسلامی داشته باشد.
در این بخش متاسفانه با وجود کتمان بسیاری از مدیران رسانه ملی، درد بسیار است چه آن که مع الاسف در برخی از سریال ها آن طور که از یک جامعه اسلامی و انقلابی انتظار می رود، شاخصه های سبک زندگی ایرانی و اسلامی ترویج داده نمی شود و اگر بعضاً برخی سریال ها همچون سریال "پایتخت" آن هم صرفاً در برخی مؤلفه ها توفیقی به دست می آورند، نمی توان آن را به کلیت سریال های ایرانی تعمیم داد.
تحلیل و بررسی دقیق و آسیب شناسانه سریال های امروز تلویزیون نشان می دهد که ما نسبت به دهه هفتاد و هشتاد و در قیاس با سریال های موفقی چون "همسران"، "خانه سبز"، آرایشگاه زیبا" و ... عملکرد چندان قابل قبولی نداشته ایم و این در حالی است که اگر تلویزیون از این منظر با درنظر گرفتن اصل جذابیت های رسانه ای و نگاه به سلیقه و ذائقه مخاطب از قافله عقب بماند، جریان شبکه های ماهواره ای و رقبای اینترنتی، جای او را خواهد گرفت و همان طور که می دانیم برخلاف تلویزیون، این جریان رقیب چندان اعتقادی به تعهد در امر سریال سازی و برنامه سازی ندارد و اساساً دغدغه او سبک زندگی ایرانی و اسلامی نیست.
نکته حایز اهمیت دیگر این که امروزه در دنیا و از جمله در آمریکا، در فرآیند ساخت سریال های عامه پسند که قرابت زیادی هم با فرهنگ غربی و آمریکایی دارد، توجه بیش از پیشی به مقوله فیلمنامه می شود و گاه بیش از ۳۰ نویسنده زبردست و کاربلد با عوامل سازنده آنها همکاری دارند.
این در حالی است که در کشور ما کمتر به اهمیت فعالیت جمعی با بهره گیری از ایده های خوب و خلاقانه در امر ساخت سریال به خصوص تولید فیلمنامه و سناریو توجه می شود که خروجی این مساله، انبوه سریال های با چاشنی محتوای تکراری و عمدتاً ملال آور و پخش آن ها از شبکه های مختلف سیماست که حتی در دیالوگ نویسی نیز همچون شخصیت پردازی و قصه گویی، لکنت جدی دارند.
سید محمد مهدی موسوی
