خبرگزاری حوزه | در دوران مدرنیته تفکرات متعدد فلسفی ترویج پیدا کرد و خانواده نیز از این نوع تفکرات در امان نماند.

از جمله تفکراتی که در غرب و به بهانه ی مدرنیته رواج پیدا کرد بحث فردگرایی بود.

فردگرایی خواه ناخواه، تربیت فرزندان را تحت تاثیر قرار داد و از تربیت دینی و سنتی دور ساخت.

یکی از اموری که در تربیت دینی به آن توجه می شود بحث دیگرخواهی است بدین معنا که انسان فقط به فکر خودش نباشد و دیگران را نیز مورد توجه قرار دهد حتی این دیدگاه تا جایی پیش می رود که تقدم دیگران بر خود و ایثار نیز مطلوبیت پیدا می کند.

 اما با رواج تفکر فردگرایی، خودخواهی مجاز شد و گویا توجه به فرزند و تن دادن به تمام خواسته های درست و غلط او به نوعی مهربانی و محبت تلقی گردد.

شاید ترویج این تفکر را در رفتار مادران بسیار دیده باشیم. مادرانی که با ظرف غذا در دست به دنبال بچه ها می دوند و همیشه با یک جمله که احتمالا برای شما ما هم آشناست، فرزند خود را ترغیب به خوردن غذا می کنند و آن جمله این است: این یک لقمه یا یک قاشق غذا را بخور و گرنه فلان بچه می خورد. کودک نیز به محض شنیدن این جمله حتی اگر سیر هم باشد سریعا غذا را می خورد چرا که حس خودخواهی و حسادت او توسط مادر تحریک شده است.

این یک مثال بسیار ساده برای تفهیمِ ترویج فرهنگ خودخواهی و فردگرایی در خانواده است که متاسفانه خانواده های ما از همان ابتدای تولد کودک خواسته و یا ناخواسته آن را رواج می دهند.

البته این تفکر خودمحور بودن نه تنها کودکان را خودخواه تر بار آورده بلکه بر خود والدین نیز اثر گذاشته تا جایی که امروزه برخی از والدین به بهانه ی اینکه اگر خودت را دوست نداشته باشی نمی توانی دیگران را دوست بداری تمام توجه خویش را معطوف به خواسته های خود می کنند و کمتر به وظایف خویش در برابر فرزند عمل می نمایند.

مهمانی های مجردی که بین زنان و مردان متاهل به شکل افراطی باب شده می تواند نمونه ی خوبی برای اثبات این مساله باشد.

نمونه ی عینی دیگر آن این است که والدین برای فرزندان تبلت و موبایل خریده و از این طریق آنها را سرگرم می نمایند تا بچه بدون نق زدن مشغول بازی گردد و والدین نیز  به کارهای شخصی خود بپردازند.

تربیت هایی با مبنای محبت های افراطی در خانواده های امروزی به همان میزان خطر دارد که تربیت های متحکمانه و آمرانه در خانواده های گذشته داشت.

بنابراین پرهیز از افراط و تفریط شاید بهترین راه برون رفت از این معضل می باشد. خانواده ها باید تمرین تعادل کنند و توجه بیش از حد به خود و یا فرزند را کنار گذاشته و از آن طرف از بی توجهی به خود و یا فرزند نیز اجتناب نمایند.

زهرا ابراهیمی