به گزارش خبرگزاری حوزه، پیامبر أکرم(ص) در روایتی که جابر بن عبدالله أنصاری راوی آن است به بیان نام‌های یکایک معصومان(ع) و جانشینان پس از خود پرداخت که نخستین آنها إمام علی(ع) و آخرین‌شان إمام مهدی(عج) است.
با شهادت امام حسن عسکری(ع)، دوره امامت حضرت مهدی(عج) در پس غیبت صغری آغاز گشت و رابطه شیعیان با آن حضرت به واسطه چهار وکیل و نائب خاص ایشان به انجام می‌رسید که آنان یکی در پی دیگری آمدند و رفتند.
با رحلت علی بن محمد سَمُری؛ آخرین نائب خاص در سال ۳۲۹ق، دوره غیبت کبری آغازیدن گرفت و از آن زمان تا کنون جهان در انتظار ظهور آن إمام هُمام است تا با ظهورش زمین را سراسر از عدل و نور خویش پر سازد.
در روایات و منابع اسلامی از شیعه و سنی برای قیام و ظهور آن حضرت نشانه‌هایی بیان شده است. بخشی از این روایات با کاربست تعابیری نظیر: «حتم و محتوم» بیانگر حتمی‌بودن رخداد این نشانه‌ها است.
حجت الاسلام والمسلمین سید ضیاء‌الدین علیانسب، دانشیار گروه معارف اسلامی دانشگاه حضرت معصومه(س) در این تحقیق کوشیده است تا با تتبع در منابع حدیثی فریقین، روایات ناظر به علائم حتمی قیام و ظهور حضرت را بررسی نماید و از راهنمایی و مشاوره استادان ارجمند حجج اسلام والمسلمین محمدعلی مهدوی راد و سید رضا مؤدب در به ثمر رسیدن این تحقیق سود برد.
این أثر در سه فصل سامان یافته است؛
فصل نخست به کلیات و مفاهیم إختصاص دارد؛
فصل دوم به واکاوی تعداد علائم حتمی و روایات آن پرداخته است؛
فصل سوم نقاط إشتراک و إفتراق محتوای روایات فریقین در نشانه‌های حتمی قیام را مورد بررسی علمی قرار داده است.
این اثر در ۳۴۴ ص وزیری در گروه معارف قرآن و حدیث دانشگاه معارف اسلامی تدوین و از سوی دفتر نشر معارف به زیور طبع آراسته شده است.
