به گزارش خبرگزاری حوزه، بیست و پنجمین شماره فصلنامه علمی پژوهشی «حکمت اسلامی» به صاحب‌امتیازی مجمع عالی حکمت اسلامی منتشر شد.
عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «گفتمان حکمت مدنی متعالی؛ چرایی، چیستی و چگونگی»، «نظریه خلود در عذاب، با تکیه بر دیدگاه ملاصدرا و حکیم سبزواری»، «سازوکار تاثیرگذاری رویکرد حکمای مشائی بر آراء شیخ اشراق در تکون معقول ثانی فلسفی»، «تبیین موطن و جایگاه معاد جسمانی در اندیشه صدرا»، «تاملی بر «حکمت عرشی» در متون روایی»، «چیستی حکمت عملی و جایگاه آن در طبقه بندی علوم با تکیه بر آراء فارابی»، «وجود رابط معقولات ثانی فلسفی از منظر علامه طباطبایی و علامه مصباح»، «تحلیل تمایز عرفان عملی از اخلاق مشایی از منظر غایت‌گرایی».
در چکیده مقاله «تاملی بر «حکمت عرشی» در متون روایی» می‌خوانیم: «پژوهش پیش رو در پی تبیین این مساله است که «آیا گشودگی حکمت عرشی و معارف قدسی، اختصاص به ره آوردهای وحیانی با طریقیت پیامبری دارد یا حقیقتی پایدار برای زمان های مختلف است»؟ رویکرد هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی احادیث در این خصوص، به مقتضای فیاض بودن خداوند، بر چنین گشودگی و ارتباطی به سان حقیقتی مستمر و جاودانه تاکید دارد. ازاین رو، جریان حکمت عرشی امری مستمر بوده و تنها شرط آن قابلیتی است که حاصل مجاهدت در طریق بندگی خالصانه خداوند است. براساس مبانی شیعیان مسلمان، همان‌گونه که آفرینش و رزاقیت الهی انقطاع ناپذیر است، ارتباط اولیاء الهی با خداوند و به تبع آن، نزول حکمت عرشی بر جانشان نیز امری پایدار می‌باشد. ضرورت بررسی این مساله ازآن روست که بازخوانی و ژرف‌نگری در متون روایی از این منظر، افق‌های تازه‌ای را می‌گشاید و منظومه معرفت دینی را غنای بیشتری می‌بخشد و تحلیل دیگری از خاتمیت پیامبری و نیز پایداری ارتباط با خداوند و اخذ نظام معرفتی ویژه را ارائه می‌دهد. اولیاء الهی با تهذیب نفس در پرتو هدایت الهی و با بسط جانشان، به مقام قرب حق رسیده و این توفیق را دارند که مستقیم و یا از طریق ملک قدسی به مخزن علم الهی راه یابند. ره‌آورد این اتصال، حکمت عرشی است. چنین حکمتی نه تنها خارج از چارچوب قرآن و احادیث نیست، بلکه تفسیر شریعت نیز محسوب می‌گردد.»
در طلیعه مقاله «تحلیل تمایز عرفان عملی از اخلاق مشایی از منظر غایت‌گرایی» می‌خوانیم: «توجه به علوم از منظر وجوه اشتراک و افتراق آنها، معرفتی درجه دوم محسوب می‌شود که موجب تعمیق دانش علمی و گسترش و غنای علوم می‌گردد. از جمله این‌ها، تمایز علم عرفان عملی وعلم اخلاق مشایی اسلامی است. مقاله حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی و با نگاه مقایسه‌ای میان عرفان عملی و اخلاق مشایی اسلامی نگاشته شده است. نتایج به دست آمده از تحلیل ومقایسه این دو، بیانگر آن است که غایت عرفان عملی، موحدپروری، لقاءالله، کشف و شهود و فنای فی الله است و توجه به خود و إنیت و انانیت نفسانی، نقصی در سلوک محسوب می‌شود. اما در اخلاق مشایی اسلامی، توجه به خود در دو سطح دنیوی و اخروی، اصلی اساسی است و نهایت سلوک اخلاقی، رسیدن به سعادت اخروی و روحانی است. سایر تمایزات نیز در انتهای مقاله آمده است.»
