خبرگزاری حوزه،| انسان هنگامی که معبود واقعی خودرا می شناسد و عظمت و لطف و مهربانی اورا درک می کند در برابرش تعظیم می­ نماید و او را می­ ستاید. البته این شناخت و ستایش، متفاوت است یعنی این که درجه و سطح شناخت انسان ها به معبود فرق می­کند و در نتیجه مقدار و عمق پرستش هم مختلف می­شود.

این پرستش و تعظیم و ستایش هنگامی که در قالب الفاظ و کلمات مشخص و آداب معین و با دستورهای ویژه از جانب خداوند متعال و معصومان علیهم السلام باشد «نماز» یاد دارد.

نماز، سفره گستره ای است که خداوند متعال آن را پنج بار در شبانه روز برای بندگانش می­ گشاید. بر سر این سفره انواع و اقسام غذا های لذیذ وجود دارد و هرکس مطابق آگاهی و ظرفیت خود از آن بهره مند می گردد. هیچکس از سرسفره نماز بی بهره برنمی­خیزد.

قرآن در آیات متعددی، مردم را به نماز فرا می­خواند تا با این ذکر عظیم روح خود را متعالی سازند و قدرت عروج را بیابند. روشن است که خداوند متعال به نماز و عبادت های بندگان نیاز ندارد اما می­خواهد تا با این برنامه تربیتی سنجیده روح و روان آن ها را به پرواز درآورد.

واقعیت این است که در درون انسان احساس عرفانی وجود دارد که او را پیوسته شیفته و عاشق تقرب و نزدیکی به خدا میسازد. در جوامع مختلف انسان های بسیاری یافت می­ شوند که در پی یافتن راه های تقرب به پروردگارند و عرفان و سلوک الی الله را می­طلبند، به این نیاز و احساس آدمی «روح عرفانی» گفته می­شود. این روح هنگامی که با یاد خدا آشنا شد از آن بهره مند گردید و لذت ان را چشید بسیار حریصانه و عاشقانه مایل است بهره های بیشتر ببرد.

نماز بهترین عملی است که روح عرفانی آدمی را سیراب میسازد و او را به افق های واقعی کمال نزدیک می سازد.

نماز اوج خضوع و خشوع بنده است در پیشگاه مولا نوعی انعکاس خواسته ها و نیازمندی های فقیر در نزد غنی بالذت می باشد.

نماز ایجاد رابطه و برقراری پیوند یک مخلوق از عالم آفرینش است با آفریننده هستی و گشایش دریچه ای است از عالم ماده به جهان ماورای ماده.

نماز تفسیر خلقت بشر و صحنه تجلی گاه راز آفرینش انسان است. نماز نفی حاکمیت و طرد سلطه طاغوتیان و تثبیت حاکمیت الله است.

پیامبرگرامی اسلام(ص) فرمود: نماز، مایه تقرب هر انسان پارسا به سوی حق تعالی است.