به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از گرگان، خانم سیده طاهره موسوی در پنجمین جلسه از سلسله نشست های تربیتی که از سوی مدرسه علمیه الزهراء(س) گرگان برگزار شد، بر محاسبه و مراقبه اعمال تاکید کرد.
وی افزود: انسان دارای مراتب وجودی است که هر مرتبه دارای اعضا و جوارح مختص به خود است، بر این اساس، اولیاء الهی می فرمایند: «خدایا با تمام لسان‌هایی که دارم از تو سپاس‌گزاری می‌کنم».
استاد حوزه خواهران ضمن بیان نقش زمان و حالت دعا، بر حال دعاکردن تاکید کرد و با اشاره به کلام نبی مکرم اسلام(ص) در خطبه شعبانیه ادامه داد: اوقات صلوة بهترین زمان برای نظر رحمت خداوند به بندگان بوده و این نظر رحمت غیر از نظر رحمت عامه‌ای است که خداوند به همه موجودات دارد.
موسوی با اشاره به عبارت "یا ایها الناس ان انفسکم مرهونه" گفت: رهن به معنای ودیعه نیست بلکه به معنای حبس بوده و کارهای انجام شده انسان محبوس است.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا حبس جان انسان شامل اعمال خوب و بد می شود؟ ، با استناد به آیه ۳۸ سوره مبارکه مدثر به حبس جان انسان‌ها توسط اعمال پرداخت و اضافه کرد: با توجه به آیه فوق، انسان در اعمال خوب محبوس نیست، اما در اعمال بد محبوس بوده که مانع رشد و شکوفایی می شود.
استاد حوزه خواهران، به وسیله نجات انسان از حبس اشاره کرد و گفت: استغفار گناهان، وسیله نجات انسان از حبس است، چنانچه روایات هم بر این مطلب دلالت دارد مثل اینکه اعمال بد انجام نشده است، البته ذکر لفظی استغفار، اثر ندارد.
موسوی در بخش دیگری از سخنان خود به ادله متمایز بودن ماه مبارک رمضان پرداخت و تصریح کرد: زمان‌ها از نظر اثردهی مساوی نیستند، تفاوت زمان به خاطر حوادث و اتفاقاتی بوده که در آن زمان واقع می شود.
وی اضافه کرد: از آیات سوره مبارکه دخان و قدر استفاده می شود که قبل از نزول قرآن، این شب با شب‌های دیگر فرق داشته و به عنوان ظرف نزول قرآن انتخاب شده است.
موسوی با اشاره به این مطلب که بین ماه رمضان با بقیه ماه‌ها در پرورش اعمال انسان فرق است، احکام نجومی را یکی از ادله متمایز بودن ماه مبارک رمضان از دیگر ماه ها دانست.
وی ادامه داد: اجزاء زمان در پرورش وجود انسان با هم یکسان نیستند، چنانچه انسان در عالم دنیا در دامن طبیعت رشد می‌کند و دامن طبیعت به منزله اعوش مادر برای پرورش جان و اعمال انسان است.
استاد حوزه خواهران افزود: مرحوم علامه طباطبایی در ذیل آیه ۱۹ سوره مبارکه قمر، بحث مفصلی را پیرامون سعد و نحس ایام بیان می کنند، بدین معنا که در سعد ایام، اعمال آدمی برای صاحب خود با خیر و برکت و در نحس بودن ایام کارها با نتیجه خوبی همراه نخواهد بود.
موسوی، دنیا را بستر تکامل و پرورشگاه جان و به تعبیر برخی؛ مدرسه و رحم جان انسان برشمرد.
انتهای پیام
