به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، مهدی خواجه پیری مدیر مرکز میکروفیلم نور در هندوستان و نماینده مقام معظم رهبری در احیای نسخ خطی شیعه در هندوستان در دیدار با آیت الله اعرافی که در دفتر مدیر حوزه های علمیه در قم برگزار شد، اظهارداشت: یکی از حسّاس ترین و مهمّترین بخش روابط میان دو ملّت ایران و هند، وجود اشتراکات قومی و پیوندهای دیرینه فرهنگی و اجتماعی این دو سرزمین پهناور و کهنسال است.
وی افزود: هر چند روابط ایران و هند داستانی کهن و چند هزار ساله است، امّا با ورود اسلام به شبه قاره هند و تشکیل حکومت های اسلامی در طول قرن های متمادی، ارتباط هند با سرزمین‌های اسلامی به ویژه ایران بیشتر شد. در این دوره زبان فارسی به مدت هشتصد سال به عنوان زبان اداری و دربار هند استفاده می شد و سبب بروز تحوّلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بسیاری شده است.
خواجه پیری ادامه داد: به واسطه تبلیغ دین اسلام توسط عرفای ایرانی، مهاجرت هنرمندان و اندیشمندان فارسی زبان و همچنین ارتباط تجاری هند با ایران، زبان فارسی نفوذ گسترده ای در شبه قاره ی هند پیدا کرد، به طوری که تمامی نامه ها، مکاتبات و کتاب های علمی و مذهبی به زبان فارسی نگارش می شد.
وی خاطر نشان کرد: با به روی کار آمدن حکومت گورکانی و نفوذ قابل توجه فرهنگ ایرانی در این سلسله، زبان فارسی در شبه قاره هند به صورت روزافزونی گسترش یافت. تأثیر این آمیزش فرهنگی در سایه اسلام تحوّلات جدیدی را در زمینه‌های مختلف، به همراه داشت. تا جایی که امروز بخش اعظمی از میراث فرهنگی هندوستان با فرهنگ ایرانی گره خورده است. زبان فارسی که سال ها به عنوان فصل مشترک فرهنگی و هویتی ایران و هند محسوب می شد به تدریج به دلیل تحولات اجتماعی و سیاسی هند منسوخ شده و میراث آن رو به زوال است.
خواجه‌پیری در مورد رفتنش به هند توضیح داد و گفت: من طلبه مدرسه حاج‌آقا مجتهدی بودم. مهرماه سال ۱۳۵۷ از قم به تهران آمدم. به نماز جماعت شهید مفتح می‌رفتم. روزی با ایشان درباره ادامه تحصیلاتم مشورت کردم و گفتند اگر می‌خواهی کل دنیا را ببینی به هند برو. وقتی به بمبئی رسیدم به خاطر بوی بد و فضای کثیفی که داشت، می‌خواستم همان موقع برگردم، اما ماندم و در مسجد ایرانیان کاری را شروع کردم. خواستند مرا به کتابخانه علامه میر حامد حسین ببرند، اما نرفتم. همان شب خواب دیدم که یک قلعه بسیار عظیم سر به فلک کشیده از سنگ، از زیر آتش گرفته و یک‌طرفش گروهی عزاداری می‌کنند. پرسیدم اینجا کجاست گفتند کتابخانه علامه میر حامد حسین است و این خواب منشأ ماندن من در آنجا شد.
وی ادامه داد: سابقه فرهنگی ایران با هند ۸۰۰ سال است. بیشترین فرهنگ‌نامه‌های فارسی در هند نوشته شده است. هدف ما از ایجاد مرکز میکروفیلم نور حفظ میراث اسلامی در هند بود. حاصل زحمت ۸۰۰ ساله علما در هند است که شناخته‌شده نیستند. در چند سال گذشته بیش از یک‌میلیون سند از روابط هند و ایران از آرشیو هند را توانستیم طبقه‌بندی کنیم.
خواجه پیری افزود: مرکز بین المللی میکروفیلم نور در سال ۱۳۶۴ به امر مقام معظم رهبری برای حفظ میراث ایرانی و اسلامی در هند، در محل خانه فرهنگ ایران در دهلی نو تاسیس شد. تاسیس این مرکز مقارن با چهارصدمین سالگرد شهادت علامه قاضی نورالله شوشتری فقیه، محدث و عالم بزرگ شیعه بود. از همین رو، نام مرکز با نام این عالم ربانی مزین شده است.
وی به اهداف مرکز میکرو فیلم نور اشاره کرد و گفت: «شناسایی، حفظ و صیانت از میراث مکتوب اسلامی – ایرانی در کشور هند»، «راه اندازی شبکه بین المللی اطلاع رسانی نسخ خطی»، «تسهیل در دسترسی به اطلاعات و منابع خطی جهت پژوهشگران و محققان»، «ترویج کارهای تحقیقاتی و پژوهشی با اهداف احیاء میراث مکتوب»، «برقراری ارتباط بامراکز شرق شناسی و کتابخانه ها»، «برگزاری نشست ها و دورهای تخصصی در زمینه پژوهش، مرمت، نسخه شناسی و فهرست نگاری نسخه ها و اسناد شرقی»، «چاپ همانند نسخه های نفیس و نایاب» و «حمایت از پروژه های تحقیقاتی مرتبط با میراث مشترک ایران و هند» از جمله برخی از اهداف است.
این فعال نسخ خطی و میراث مکتوب شیعه تصریح کرد: متاسفانه شناخت ما از هندوستان بسیار کم است و اگر با حمایت حوزه های علمیه رساله های علمی و کارهای پژوهشی پیرامون هند صورت بگیرد، قطعا بسیار حائز اهمیت خواهد بود.
انتهای پیام / پوست چیان
