به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در استان کردستان، حجت الاسلام حکمت حکیمی فر، مدیر مدرسه علمیه امام صادق (ع) شهرستان بیجار در یادداشتی به نقش سه‌گانه ائمه اطهار (ع) در پیشبرد اهداف الهی پرداخته و آورده است:
دوران امامت امام باقر علیه‌السلام تقریباً آغازی است برای نقش دوم از نقش‌هایی که امامان علیهم‌السلام ایفا کرده‌اند.
زندگی ائمه هدایت را می‌توان بر پایه ۳ نقش بخش‌بندی کرد:
نقش نخست؛ مصون‌سازی اسلام در برابر آسیب کژروی است. آسیبی که پس از رحلت پیامبر (ص) روی داد و ممکن بود اسلام را سراسر به باد فنا دهد.
برای ائمه اطهار علیهم‌السلام، در این مرحله پیش از هر چیز این مهم بود که اسلام استوار داشته شود، هرچند به اندازه‌ای که اگر حتی از آن، جامعه یا قانون یا حکومتی برجا نماند، دست‌کم شریعتی از آن بر جا بماند. این نقش در حقیقت نقشی است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام و امام حسن علیه‌السلام و امام حسین علیه‌السلام ایفا کردند و تا امام سجاد علیه‌السلام ادامه یافت.
نقش دوم؛ نقش ایجاد چارچوب ویژه برای شیعیان، به‌عنوان گروه مؤمن و پاسدار بر میراث حقیقی اسلام و شریعت و احکام قرآن است.
در حقیقت، برخلاف آنچه ناآگاهان از اصول این خانواده می‌پندارند، این به‌آن معنا نیست که جوهر تشیع به طور پلکانی شکل گرفته باشد. تشیع به طور تدریجی و پله‌ای شکل نگرفته است و تعالیمی که امام باقر علیه‌السلام در سطح همگانی به دست شیعه می‌دهد، همان چیزی است که به استناد متون صحیح و ثابت، امیرالمؤمنین علیه‌السلام به دست می‌داده است، اما در سطح بسیار ویژه از گروه و در سطح محدود به‌سلمان و ابوذر و همانندان ایشان.
پس تشیع، همان تشیع است، اما برنامه‌ای که امامان علیهم‌السلام بر اساسش عمل می‌کرده‌اند، فراخور اقتضای اهداف اسلامی در هر مرحله، رویکرد کلی و سازمان دهی و شکل‌گیری متفاوتی داشته است. بنابراین امام باقر علیه‌السلام در حقیقت شبه آغازی برای نقش دوم است، یعنی نقش ایجاد چارچوب تفصیلی برای گروه نجات یافته (شیعه)؛ که این نقش با امام رضا علیه‌السلام به پایان می‌رسد.
در نقش دوم، روشن شد که مسأله فقط مسأله تعصب یک نفر بر سر اسلام نیست، بلکه مسأله یک عقیده و یک جماعت و یک شیوه ویژه در تفسیر اسلام است.
این شیوه همان شیوه‌ای است که باید کل جامعه اسلامی را رهبری کند.
نقش سوم؛ نقش آماده‌سازی برای به دست گرفتن زمام حکومت است و از دوران ولایت و امامت امام رضا علیه‌السلام آغاز می‌شود. در این مرحله دیگر شیعیان به سطحی رسیدند که آنان را به گرفتن زمام حکومت نزدیک می‌کرد.
پایگاه‌های مردمی آنان به جایی رسید که خطر سیاسی بی‌چون و چرایی برای خلفا شکل می‌داد. به‌همین سبب از امام رضا علیه‌السلام به بعد، تغییری بنیادین در رویکرد سیاسی خلفا به امامان علیهم‌السلام به‌وجود می‌آید.
