سلام . دوست گرامی . احتمالا شما علاوه بر اینکه منابع حدیثی خود را مطالعه نکرده اید بلکه به قواعد فارسی و عربی نیز آشنایی ندارید و صرفا با هدف تخریب روایت سخن می گویید البته بدون دانش و علم کافی . لطفا به عالمان دینی خود مراجعه کنید . این روایت در منابع شما آمده است : سرلوحه پرونده هر مؤمن(در روز قیامت) دوستی و محبت علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام است. (مستدرک حاکم، ج ٣، کنزالعمال، ج ١١، ص ٦١٥) 5

سالی که نکوست از بهارش پیداست! یکیش که معلوم و رسواییش ... هزار تای دیگش هم که وقتی این یکی برترینش باشه ... معلومه دانش ادبیاتیت خیلی بالاست !

از احساس نیازتان به «است» در آخر جمله عربی معلوم است که چقدر با سوادید !

درروایی ازرسولله آمده اگرحب بغظ علی نبودبهشت جهنم نبود. یعنی میزان. امیرالمنین است همچنان که ترازو میزان علی ترازوبهشت وجهنم است

«ضمناً چرا شما یک قسمت را قبول دارید و قسمت دیگر را نه؟ یومنون ببعض و یکفرون ببعض؟» این از باب تاکید بر مشترکات است. لذا منافاتی ندارد مذاهب مختلف در عین اختلافات مذهبی، مسلمات جمعی را پر رنگ کنند، و حول آن تعامل داشته باشند.

«من سر تا پای وجودم از عشق و محبت و ولای مولایم حضرت علی(ع) سرشار است و افتخار می کنم که خاک نعلین آن حضرت را توتیای چشمانم کنم» این اظهار محبت مولی الموحدین خیلی ارزشمند است خداوند توفیق شما را افزون فرماید و سیره نورانی آن حضرت که همان سیره سعادت بخش نبوی است، باعث سعادت دارین شما بگرداند. إن شاء الله الرحمن.

«مقایسه کنید با حدیث:"من کنت مولاه فهذا علی مولاه" نه اسمی از ابی طالب آمده و نه علیه السلام ، مختصر، مفید، گویا، کامل، کوبنده.» در «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» با توجه به اسم اشاره «هذا» چه نیازی به «بن ابی طالب» است؟ اما در حدیث مورد بحث، اگر «بن ابی طالب» نمی فرمود چه بسا هر کسی می توانست ادعایی داشته باشد، و یا اساسا ادعای ابهام کند. اما «علیه السلام» در کنز العمال نیست. بلکه ناقل از باب اظهار ارادت و تکریم، ابراز نموده است.

«ضمن آنکه در هیچ جای قرآن از کلمه صحیفه برای اشاره به نامه اعمال استفاده نشده و تعابیری همچون کتاب، امام، طائره بکار رفته است.» چرا چنین ادعا می کنید؟! ملاحظه کنید: وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ. ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ….(١٠) سوره تكوير. / مگر صحف جمع صحیفه نیست؟

«کتاب می تواند یک صفحه باشد اما صحیفه بیش از چند صفحه است در حالیکه طبق آیات قرآن، فرد با نگاه کردن به نامه اعمال خود می تواند همه کردار نیک یا بد خود را یکباره ببیند و آن را به دیگران نشان دهد و نیازی به ورق زدن آن نیست درست مثل یک تبلت. ولی وقتی از کلمه صحیفه استفاده شود فقط به کتابی با صفحات زیاد دلالت دارد‌. الآن انسان می تواند میلیونها صفحه کتاب را در حافظه کوچکی جای دهد و با یک تبلت و یا حتی گوشی هوشمند آنها را هم بصورت متن و هم صوت و تصویر به نمایش بگذارد اما خدا همچنان کارش را روی ورق و صحیفه انجام می دهد! یعنی الآن دانش بشری از علم خداوند جلو زده و پیش افتاده است؟» بیش از چند صفحه بودن صحیفه را از کجا آوردید؟ کدام کتاب لغتی چنین تصریحی دارد؟ بنده برای نمونه از المصباح المنیر فیومی عبارتی می آورم: «( الصَّحِيفَةُ ) قِطْعَةٌ مِنْ جِلْدٍ أَوْ قِرْطَاسٍ كُتِبَ فِيهِ» از این عبارت چه برداشتی می شود تعدد یا تک‌برگی؟ احساسمان را دقیق بررسی کنیم، و سرعت در ادعا و قضاوت نداشته باشیم. هدیکم الله و إیانا لمرضاته و جنبنا جمیعا عن سخطه بمنه و کرمه.

در مورد صحیفه حق با شماست، بنده عجله و اشتباه کردم. صحیفه حتماً مشتمل بر چند صفحه نمی باشد و به معنی نامه اعمال هم آمده است. از راهنمایی شما سرور گرامی ممنونم. اما باز هم از نظر من این جمله یک جمله عرب زبان فصیح نیست. جمله را دوباره می نویسم:" عُنوانُ صَحیفَةِ المُؤمِنِ حُبُّ عَلیِّ بنِ ابی‌طالب" سرلوحه پرونده هر مؤمن (در روز قیامت) دوستی و محبت علی بن ابی‌طالب است. اول اینکه عنوان با سرلوحه متفاوت است، عنوان یعنی اسم، موضوع مثل عنوان کتاب (اسم کتاب)، عنوان سخنرانی (موضوع سخنرانی)، عنوان مقاله(اسم یا موضوع مقاله) اما همه می دانیم که نه اسم نامه اعمال و نه موضوع آن، حب علی(ع) نیست و سرلوحه یعنی الگو، اسوه و سرمشق .در مورد صحیفه حق با شما بود.المومن، این کلمه کلیت دارد و به ایمان آورندگان ادیان قبل از اسلام هم دلالت دارد مانند مومن آل فرعون پس آیا در نامه آن مومنان هم حب علی نوشته شده است در حالیکه آنها اصلاً حضرت علی را ندیده بودند؟"علی ابن ابی طالب" یعنی علی پسر ابوطالب، آیا نمی شد که پیامبر بفرمایند علی بن عَمی؟ ضمن آنکه با آمدن نام علی آن هم از زبان پیامبر(ص) همه می دانند که مراد حضرت مولا علی(ع) هستند و آوردن هیچ پسوندی لازم نیست. اختصار و کوتاهی و درعین حال کامل بودن لازمه فصاحت و بلاغت است. چون گفته بودید علیه السلام در مسند حاکم نیامده از آن می گذرم. اما از لحاظ جمله بندی هم این جمله مشکل دارد، سوال این است که آیا در مورد اهمیت حب علی صحبت می شود یا عنوان نامه اعمال؟ مشخص است که این جمله و گوینده آن می خواهد اهمیت محبت حضرت علی را بیان کند پس در آن صورت "حب علی..." باید مبتدا باشد نه خبر، یعنی جمله باید با "حب علی..." شروع شود و "عنوان صحیفه المومن" باید خبر قرار بگیرد. مثال فارسی:" محمد پسر علی است". این جمله فارسی سلیس است چون ما داریم در مورد محمد صحبت می کنیم باید محمد در اول جمله بیاید.حال می توان این جمله را اینطور هم بیان کرد:"پسر علی، محمد است". هرچند جمله دوم صحیح است اما سلیس نیست و نیاز به مکث و ویرگول دارد. و در انتها باز هم اذعان می کنم که ما اهل سنت حب و ولای حضرت علی مرتضی(ع) را وظیفه خود می دانیم و به آن مباهات و افتخار می کنیم چون پیامبرمان این را به عنوان مزد و اجر رسالت خود از ما خواسته اند./// ز وصف ناتمام ما جمال یار مستغنی ست///

«اما باز هم از نظر من این جمله یک جمله عرب زبان فصیح نیست. جمله را دوباره می نویسم:" عُنوانُ صَحیفَةِ المُؤمِنِ حُبُّ عَلیِّ بنِ ابی‌طالب" سرلوحه پرونده هر مؤمن (در روز قیامت) دوستی و محبت علی بن ابی‌طالب است. اول اینکه عنوان با سرلوحه متفاوت است، عنوان یعنی اسم، موضوع مثل عنوان کتاب (اسم کتاب)، عنوان سخنرانی (موضوع سخنرانی)، عنوان مقاله(اسم یا موضوع مقاله) اما همه می دانیم که نه اسم نامه اعمال و نه موضوع آن، حب علی(ع) نیست و سرلوحه یعنی الگو، اسوه و سرمشق .» خدا را شاکرم که بخشی از اشکال برطرف شد. خداوند به شما عنایت تام مرحمت بفرماید. اما در مورد عنوان، این واژه را باز از لغت شناسان پرس و جو می شویم. نمونه همان المصباح المنیر: «( عُنْوَانُ ) كُلِّ شَىْءٍ مَا يُسْتَدَلُّ بِهِ عَلَيْهِ ويُظْهِرُه.» یعنی: عنوان هر چیزی آن است که توسط آن، راهنمایی به آن شیء بشود و آن را آشکار سازد. وقتی گفته می شود، عنوان نامه عمل مومن حب علی بن أبی طالب علیه السلام است، چیزی در صدر آن است که نشانگر محبت مومن نسبت به علی علیه السلام است. حالا می خواهد آن عنوان چیزی مثل «محب علی بن أبی طالب» باشد، یا از باب شدت حب، نوشته شده باشد، «حب علی بن أبی طالب» چنان که مثلا اگر زید خیلی عادل باشد ممکن است گفته شود «زید عدل»، کما این که استعمال مصدر با معنای اسم فاعلی «حب به معنای محب» هم چیز بعیدی نیست، یا تعابیر دیگر. اما ترجمه «سرلوحه» مال مترجم است، و اشکالی به روایت وارد نمی کند، منتهی سرلوحه در اصل تشکیل یافته از «سر» یعنی آغاز، و «لوحه» یعنی تخته و مانند آن. سر لوحه در اینجا برابر همان سر برگ است. آن سرمشق و مانند آن به اعتبار چیزی است که به آن اضافه می شود. مثلا گفته می شود رفتار فلانی سرلوحه کارمان باشد. اینجا آری به معنای سرمشق است، با توجه به قرینه، اما همه جا نه.

«المومن، این کلمه کلیت دارد و به ایمان آورندگان ادیان قبل از اسلام هم دلالت دارد مانند مومن آل فرعون پس آیا در نامه آن مومنان هم حب علی نوشته شده است در حالیکه آنها اصلاً حضرت علی را ندیده بودند؟» تعمیم بر اساس معتقدات و منابع فریقین جای تعجبی ندارد، چرا که بالاتر از مومن آل فرعون، آدم ابو البشر است که طبق روایتهای متعدد علت قبول توبه اش به راهنمایی جبرئیل واسطه قرار دادن پیامبر و آلش علیهم افضل صلوات المصلین بوده است بنگرید: قُلْ: اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْئَلُکَ بحقّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، سُبْحَانَکَ لَا اِلَهَ اِلَّا اَنْتَ، عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْلِی اِنَّکَ اَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ. اینها کلماتی است که آدم از پروردگار توسط جبرئیل تلقی کرد. البته در نقل دیگر نام پنج تن از جمله امیر المؤمنین علیه السلام به تفکیک آمده است. روشن است که وقتی خمسه طیبه سلام الله علیهم نامشان مستمسک خلاصی از بلاهای آنچنانی بوده، طبعا دوستی آنان هم مساله بدیهی و روشن خواهد بود. لکن چون نمی دانم کتب کنونی وضعیت سابق داشته باشند یا نه، لذا به سراغ اختصاص داشتن مومن به عصر اسلام به بعد می رویم. در اینجا برای تخصیص اگر کسی قائل به استحاله دوستی گذشتگان با امیر المومنین شد، همان استحاله برای قرینیت بر این که مراد مومنان عصر اسلام به بعدند کفایت می کند، چرا که دیگر احتمال تعمیم قابل تصور نخواهد بود تا دنبال راه چاره برایش باشیم. علاوه بر این، حدیث گر چه به صورت جمله خبری است، اما در دل خود یک جمله انشائیه دارد که عبارت باشد از: علی را دوست بدارید. مخاطب طبعا أحیای صدر اسلام و ما بعدند نه ماقبل (البته بر فرض تعمیم، برای اثباتش لازم نیست حتما به چنین روایتی تکیه کنیم، خود روایاتِ توسلاتِ گذشتگان در شداید و دیگر روایات در باب محبت امیر المومنین علیه السلام کافی است) و بدین ترتیب اشکال برطرف می شود.

«"علی ابن ابی طالب" یعنی علی پسر ابوطالب، آیا نمی شد که پیامبر بفرمایند علی بن عَمی؟ ضمن آنکه با آمدن نام علی آن هم از زبان پیامبر(ص) همه می دانند که مراد حضرت مولا علی(ع) هستند و آوردن هیچ پسوندی لازم نیست. اختصار و کوتاهی و درعین حال کامل بودن لازمه فصاحت و بلاغت است.» آن همه عداوتها و جنگها و سعی در کتمان فضایل حضرت و ... ایجاب می کند، که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بر وضوح بیافزاید و تاکید نماید. در ضمن تصریح به «أبی طالب» نوعی تقدیر عملی از تلاشهای وی در مراقبت از حضرت و نگهداری وی پس از حضرت عبد المطلب نیز محسوب می شود و به دیگران می آموزد که خدمات دیگران نسبت به خود را فراموش نکنید.

«اما از لحاظ جمله بندی هم این جمله مشکل دارد، سوال این است که آیا در مورد اهمیت حب علی صحبت می شود یا عنوان نامه اعمال؟ مشخص است که این جمله و گوینده آن می خواهد اهمیت محبت حضرت علی را بیان کند پس در آن صورت "حب علی..." باید مبتدا باشد نه خبر، یعنی جمله باید با "حب علی..." شروع شود و "عنوان صحیفه المومن" باید خبر قرار بگیرد. مثال فارسی:" محمد پسر علی است". این جمله فارسی سلیس است چون ما داریم در مورد محمد صحبت می کنیم باید محمد در اول جمله بیاید.حال می توان این جمله را اینطور هم بیان کرد:"پسر علی، محمد است". هرچند جمله دوم صحیح است اما سلیس نیست و نیاز به مکث و ویرگول دارد.» اتفاقا از آن جا که انسانها تا چیزی را به نفعشان نیابند یا توجه نمی کنند، یا چندان مورد توجه شان قرار نمی گیرد، بخصوص که درجات ایمانی مومنان متفاوت است و نوع افراد از درجات پایین تر برخوردارند، لذا ابتدا می فرماید: «عنوان صحیفة المومن»، توجه ها جلب می شود که چه چیزی عنوان نامه عمل است تا در پی کسب آن باشیم؟ بعد که اشخاص نفعشان را دیدند و کنجکاو شدند، خبر می آید که: «حب علی بن أبی طالب».

«و در انتها باز هم اذعان می کنم که ما اهل سنت حب و ولای حضرت علی مرتضی(ع) را وظیفه خود می دانیم و به آن مباهات و افتخار می کنیم چون پیامبرمان این را به عنوان مزد و اجر رسالت خود از ما خواسته اند./// ز وصف ناتمام ما جمال یار مستغنی ست///» این محبت خیلی ارزشمند است، و ره توشه گرانبهایی است، اما یادمان باشد که این محبت در واقع به خاطر خودمان است، حضرت در پرسشهای متعددی که می شد مبنی بر این که پاداش زحمات شما چیست مکرر همانند انبیای سلف جواب می فرمود که اجری نمی خواهم و اجرم با خداست، لکن اصرارها بدان جا رسید که حضرت فرمود : «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ»، باز دوباره گویا زمزمه ها شروع شد که : می گفت اجر نمی خواهم، پس... باز این آیه نازل شد که: «قُلْ مَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ.» محبت به این خاندان نورانی، باعث گرایش به راه نورانی آنهاست. خداوند این موهبتش را از ما نستاند و ما را هماره دوستدار صادق آنان بدارد إن شاء الله المنان.

دوست دانشمند و فرزانه ام، طبق تعریفی که جنابعالی از کلمه "عنوان" داشتید و علیرغم توضیحات ارائه شده از جانب شما باز هم همان مشکل در مورد "عنوان" همچنان پا برجاست. تعریفی که شما ارائه فرمودید همان تعریف " موضوع" است حال آنکه موضوع نامه اعمال مومنان در قیامت حب حضرت علی(ع) نیست بلکه تجسم اعمال نیک و بد آنها در دنیاست و ایضاً توضیحات جنابعالی در مورد مبتدا و خبر قانع کننده نبود. لطفاً از روایات برای استدلال استفاده نفرمایید. "انا مدینه العلم و علی بابها" چرا مورد دستبرد قرار نگرفت؟ در حالیکه نه از "هذا" استفاده شده و نه از "ابن ابی طالب" و در باره عظمت علم حضرت امیر ایراد شده است و هیچکس نتوانسته خدشه ای به آن وارد کند. باز هم کوتاه، جزیم، کوبنده و کامل و پرمعنا. از استفاده شما از کلمه صادقانه بوی طعنه استشمام می شد. اینکه دوستدار صادق مولا چه کسی است را به خدا واگذار کنید. ممنون و مسرورم از همکلامی با شما.

ما هیچکس را معصوم از خطا نمی دانیم. علمای ما هم انسانهایی بودند مثل ما و مبرا از خطا نبوده اند. قل انما انا بشر مثلکم یوحی الی بگو قطعاً من هم بشری مثل شما هستم که به من وحی می شود.

این هیچکس شامل من هم می شود. انسان جایز الخطا و یا بقول بعضی ها ممکن الخطاست.