به گزارش خبرگزاری حوزه از تهران، حسن حکیم باشی، اشعاری در رثای مرحوم آیت الله العظمی صافی گلپایگانی(ره) سروده اس که تقدیم مخاطبان عزیز می شود.

دوش وقت سحر از عرش صَلایش دادند
بانگ تشریفِ اجابت به دعایش دادند

پیرِ سردارِ همه منتظران بال گشود
اذن پرواز در افلاکِ سمایش دادند

نفسِ قدسی‌وَش او بود طمأنینه‌مدار
لاجرَم اِرجِعی‌اش گفته ندایش دادند

قفس خاکیِ تن بعدِ یکی قرن شکست
در سراپردۀ جان حال و هوایش دادند

او که سر تا به قدم لطف و صفا بود و از آن
بار در بارگهِ صدق و صفایش دادند

شیخِ صافی‌صفتان، خسروِ نیکوسیَران
لطف بودش صفت و لطف سزایش دادند

او که یک عمر رهِ عترتِ اطهار سپرد
به‌یقین آل‌نبی برگ و نوایش دادند

دانش و معرفت و فقه و کلام و حکمت
همه با طبعِ چو باران، به عطایش دادند

شرحِ «آگاهی» سالار «شهیدان» چو بداد
جای در بزمگه کرب‌وبلایش دادند

آن بشارتگر ایام خوشِ «امن و امان»
در سراپردۀ فردوس لقایش دادند

«منتخب» کرد «اثر» ها و به پاداش وِرا
در صفِ منتخبان بُرده و جایش دادند

چه مبارک قلمی بود و چه والا اثری
گویی از غیب یکی غیب‌نُمایَش دادند

اجرِ صد سال جهادش به بیان بود و بنان
این همه حُسن که بر قول و نَوایش دادند

نه بهانه است که سعی است و تلاش است و خلوص
مستحق بوده و اینها به بهایش دادند

جای شکر است و سپاس است بسی، گر به «حکیم»
اذن این سوگ‌سرایی به عزایش دادند

حسن حکیم‌باشی
مشهد
رجب ۱۴۴۳ هجری قمری
بهمن ۱۴۰۰ هجری شمسی