خبرگزاری حوزه/ زائری نیست که پیاده روی اربعین رفته باشد و واژه «مای بارد» را نشنیده باشد؛ «آب خنک».

«مای بارد» البته تنها یک واژه نیست، یک فرهنگ است که ورای آن بسیاری از محاسبات مادی ما را در دنیای تعقل و عقلانیت بر هم می‌زند.

«مای بارد» نخستین، ساده‌ترین، کوچکترین و کمترین کاری است که شاید هر موکب‌داری برای تهیه و تقدیمش به زوار تلاش می‌کند. از مدل سنتی‌اش که تهیه یک فلاسک یا ظرف بزرگ شیردار آب و یخ است گرفته تا ظرف‌های کوچک و یک نفره آب با درپوشی از فویل نازک که پس از کرونا رواج بیشتر و مشتری فراوان‌تری یافت، روش خنک کردنش هم تشتی از آب و یخ است که این لیوان‌های کوچک را چند دقیقه ای در آن غوطه‌ور کنند.

«مای بارد» شاید به نظر کم‌هزینه و ساده بیاید، ولی نبودش در گرمای طاقت‌فرسای عراق آن هم در فصل تابستان، بی‌گمان زائران پیاده را با مشکل مواجه می‌کند.

«مای بارد» اما وجوه دیگری هم دارد؛ کودکی که هیچ ندارد و تنها داشته‌اش سلامتی و توانایی است، ساعت‌ها در مسیر می‌ایستد و چند ظرف آب به دست می‌گیرد، با چشمان معصومش به دیدگانت خیره می‌شود، سرش را کمی خم می‌کند، دستش را سوی تو دراز می‌کند و فریاد می‌زند «مای بارد»، «زائر مای بارد».

پیرزنی که داشته‌اش از مال دنیا تعدادی ظرف کهنه و قدیمی است، به سختی بزرگترین قابلمه‌اش رو از انبار بیرون می‌آورد، می‌شوید و از جوانان همسایه می‌خواهد آن را به موکبشان ببرند و در آن آب خنک درست کنند و از زائران پذیرایی کنند و وقتی با مخالفت آنها مواجه می‌شود، دست به دامان حضرت عباس علیه‌السلام می‌شود و مجبورشان می‌کند او را هم تا همین مقدار در ثواب تکریم زائران حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام شریک کنند آن هم با ظرفی که در آن «مای بارد» درست شده است.

پیرمردی که از صبح تا شب کنار ظرف سفیدرنگ بزرگی که شبیه وان حمام است، نشسته و یخ‌ها را تکه تکه می‌کند و در ظرف می‌ریزد و لیوانک‌های آب را در آن می‌ریزد و آب سرد را مهیا می‌کند بعد فریاد می‌زند «مای بارد»، «زائر مای بارد» و عجیب آنکه می‌گوید من خودم تا شب از این آب نمی‌نوشم، چون با حضرت ابوفاضل عهد بسته‌ام تا زمانی که زائری تشنه است من آب ننوشم.

دخترکی که هر روز فقط یک بسته آب می‌آورد و در بین زائران توزیع می‌کند، از آنها می‌خواهد حتما آب را بنوشند تا او ببیند، دخترک همه دارایی‌اش همین است، در طول سال جمع کرده و در ایام اربعین پولش را تقسیم می‌کند تا از دهم تا بیستم صفر هر روز هر چندتا می‌تواند آب بخرد و بین زائران حسینی توزیع کند.

جوانی که خود را مسئول آب موکب معرفی می‌کند و می‌گوید من سال‌هاست که نذر آب دارم و شفای مادر بیمارم را با همین کار از سیدالشهدا علیه‌السلام گرفته‌ام، موکبشان با اینکه صبحانه و ناهار و شام می‌داد، اما همیشه آب خنک جلوی موکب فراهم بود و جوان هر بار که زائری آبی بر می‌داشت زیر لب زمزمه می‌کرد الحمدلله.

«مای بارد» دروازه ورود به فرهنگ تکریم زائران حسینی است، خمیرمایه‌اش اخلاص و دارایی لازم برای آغازش، ارادت به ساحت مقدس اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است، «مای مارد» یعنی تولی، یعنی أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً.

روح الله عباسپور