به گزارش خبرگزاری حوزه، «آیات و نکات»، پرونده رمضانی رسانه رسمی حوزه برای ماه مبارک رمضان است که حجت‌الاسلام امین اسدپور از پژوهشگران قرآنی در سی شماره به بیان سی آیه از قرآن کریم پرداخته که به صورت روزانه تقدیم شما خوبان خواهد شد.

بسم الله الرحمن الرحیم

آیه منتخب از جزء سیزدهم قرآن کریم آیه ۲۴ و ۲۵ سوره مبارکه ابراهیم است.

حضرت حق در این آیه می‌فرماید: «أَلَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کَلِمَةً طَیِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِی السَّمَاءِ ﴿٢٤﴾، تُؤْتِی أُکُلَهَا کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا ۗ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ ﴿ ٢٥ ﴾/ آیا ندیدی چگونه خداوند «کلمه طیّبه» (و گفتار پاکیزه) را به درخت پاکیزه ای تشبیه کرده که ریشه آن (در زمین) ثابت، و شاخه آن در آسمان است؟! هر زمان میوه خود را به اذن پروردگارش می دهد و خداوند برای مردم مَثَل ها می زند، شاید متذکّر شوند (و پند گیرند).

در این آیه نورانی حضرت حق کلمه طیب را به شجره طیبه، پاک و پاکیزه تشبیه می‌کند و همونطوری که اصل و ریشه‌های درخت تنومند و پاکیزه در زمین ثابت و فروعات و شاخه برگ‌هایش به آسمان کشیده شده، کلمه طیب، عبارت و الفاظ پاک هم به همین شکل پاک و ثابت باقی می‌مانند.

قرآن با چنین توجهات و تنبه دادن ها می خواهد ما را نسبت به ذره ذره افعال و حرکاتمان حساس کند.

ما در طول روز چقدر صحبت می کنیم، چه می گوییم؟ این گفته ها و کلماتمان آیا به حق است؟ آیا کلمات در موقعیت حقی مطرح می‌شوند؟ یا کلمه باطلی را ادا می‌کنیم؟ یا اینکه کلمه حق را در موضع باطل و به جهت باطل به کار می بریم؟
قرآن ما را نسبت به ذره ذره ی کلمات و حرف‌هایی که از ما صادر می‌شود، حساس می کند.

در این تشبیه کلمه طیبه، مانند درختی است که اصل و ریشه اش روز به روز در زمین تثبیت می شود و شاخ و برگ هایش به سمت آسمان حرکت می کند. کلام طیب همانند درخت، میوه های پاک و پاکیزه اش نتیجه و ثمره می‌دهد.
در مقابل، قرآن در ادامه مَثَل کلمه خبیثه را مطرح کرده است. در آیه بیست و شش می‌فرماید: «وَمَثَلُ کَلِمَةٍ خَبِیثَةٍ کَشَجَرَةٍ خَبِیثَةٍ اجْتُثَّتْ مِن فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِن قَرَارٍ/ یک کلام باطل و خبیث هم مثل درخت پلیدیست که ریشه اش به قلب زمین نمیرود، انگار از آسمان آویزان است و هیچ قرار و ثباتی ندارد».

این کلام و کلمه ای که این جا تعبیر شده، کلمه طیبه یا کلمه خبیثه ناظر به کلام است. بخشی از این مطلب و تشبیه ناظر به محتوای این کلمات می‌باشد که کلمه‌ی طیبه را به معرفت توحیدی و کلمه خبیثه را به کلمه کفر تأویل برده‌اند.

الفاظ و عبارات و کلامی که ما به کار می بریم، اگر کلام توحیدی و متناسب با فضای توحیدی باشد آثار و برکات وجودی مثبتی را دارد و اگر اعتقادات و کلام ما مبتنی بر بنیان های کفر و طاغوت باشد، آثار و تبعات منفی را به دنبال خواهد داشت. لذا در کنار اعتقاد به توحید و عدم التزام به کفر و شرک، این آیات ما را به کلام و الفاظی که به کار می بریم و به ذره ذره‌ی رفتارهای وجودی‌مان حساس می‌کند که «ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ».

تک تک الفاظی که ما به کار می بریم «رَقِیبٌ عَتِیدٌ» ،این الفاظ را محافظت می‌کنند تا روز واپسین حساب تک تک این تعابیر و الفاظ ما به دست بیاید. اینجاست که فرهنگ حساسیت به ذره ذره رفتارهای وجودی برای یک مومن ایجاد می‌شود.

ان شاءالله که با همین حساسیت و با همین مراقبه،به برکت این ماه نورانی رمضانی که قرار داریم، مراقب کوچک ترین رفتارهایمان هم باشیم.