خبرگزاری حوزه | حجاب به‌مثابهٔ یکی از پرسمان‌های محوری در مباحث فرهنگی و اجتماعی، همواره در تقابل میان دیدگاه‌های اسلامی و غربی قرار داشته است. این تقابل نه تنها به تفاوت‌های ظاهری و سطحی محدود نمی‌شود، بلکه ریشه در بنیان‌های فلسفی و ایدئولوژیک هر دو دیدگاه دارد.
در منظرگاه اسلام، حجاب به‌عنوان یک فریضه دینی و اخلاقی نیز مطرح می‌شود که نه تنها به حفظ عفت و پاکدامنی فرد کمک می‌کند، بلکه به‌عنوان نمادی از هویت و استقلال زن مسلمان نیز شناخته می‌شود.
حجاب در اسلام، فراتر از یک پوشش فیزیکی، به‌عنوان یک مفهوم جامع از حیا و تقوا تلقی می‌شود که به‌طور همزمان به حفظ «کرامت انسانی و جلوگیری از شیءانگاری زنان» می‌پردازد.
این دیدگاه بر این باور است که حجاب، زن را از نگاه‌های ناپاک و نیت‌های سوء محافظت می‌کند و به او اجازه می‌دهد تا در جامعه با عزت نفس و بدون نگرانی از قضاوت‌های سطحی حضور یابد.
در مقابل، دیدگاه غربی به پوشش و برهنگی، بیشتر بر مبنای آزادی فردی و حقوق بشر استوار است. در این دیدگاه، انتخاب نوع پوشش به‌عنوان یکی از حقوق اساسی فرد تلقی می‌شود و هرگونه محدودیت در این زمینه به‌عنوان نقض آزادی‌های فردی و حقوق بشر محسوب می‌گردد.
این نگرش بر این باور است که هر فرد باید آزاد و رها باشد تا بر اساس سلیقه و ترجیحات شخصی خود، نوع پوشش خود را انتخاب کند و هیچ‌گونه فشار اجتماعی یا دینی نباید بر او تحمیل شود.
در این راستا، برهنگی نیز به‌عنوان یکی از اشکال بیان فردی و هنری شناخته می‌شود که می‌تواند به‌عنوان نمادی از آزادی و رهایی از قیود اجتماعی تلقی گردد.
اما این دیدگاه غربی، با وجود تأکید بر آزادی‌های فردی، در عمل با چالش‌ها و تناقض‌های بسیاری مواجه است.
یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، شیءانگاری زنان و تبدیل آن‌ها به ابزارهای تبلیغاتی و تجاری است. در جوامع غربی، زنان اغلب به‌عنوان ابزاری برای جلب توجه و فروش محصولات مورد استفاده قرار می‌گیرند که این امر نه تنها به کرامت انسانی آن‌ها آسیب می‌زند، بلکه به‌نوعی نقض حقوق بشر نیز محسوب می‌شود.
به‌عنوان مثال، در صنعت تبلیغات و مُد، زنان به‌طور مداوم تحت فشار قرار می‌گیرند تا به استانداردهای غیرواقعی زیبایی و جذابیت پایبند باشند که این امر می‌تواند به مشکلات روانی و جسمی جدی منجر شود.
علاوه بر این، آزادی‌های فردی در جوامع غربی، گاه به‌گونه‌ای تفسیر می‌شود که به‌جای ایجاد فضایی برای رشد و تعالی فردی، به ترویج بی‌بندوباری و رفتارهای ناهنجار منجر می‌شود. این نوع آزادی، که بدون توجه به ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی ترویج می‌شود، می‌تواند به فروپاشی نهاد خانواده و افزایش مشکلات اجتماعی مانند خشونت، اعتیاد و بی‌خانمانی منجر شود.
سجاد انجم‌شعاع
