به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، مولانا سید حیدر مهدی زیدی در سال ۱۳۱۷ هجری قمری در «زید پور» بخش «باره بنکی» چشم به جهان گشود. پدر بزرگوارش، «سید برکات احمد»، متخلص به نجم، از شاعران معروف اهل بیت (ع) بود و در سرودن قصیده و نوحه بسیار مهارت داشت.
وی تحصیلات اولیه را نزد پدر گذراند و سپس از محضر استاد بزرگ و نامور شهر «زید پور»، جناب حکیم «سید امداد حسن»، کسب فیض نمود. او دروس مختلفی از جمله صرف، نحو، معانی، بیان، لغت، بلاغت، فقه و اصول را آموخت. با توجه به علاقهی فراوانش به علوم عقلی، در محضر استاد بزرگ معقولات، «مولانا سید محمد رضا شمس آبادی»، شاگردی کرد و در کنار آموزش، خود نیز بسیار سختکوش بود و کتب مختلف را مطالعه مینمود.
با تلاش فراوان، این عالم برجسته در منطق، فلسفه و کلام مهارت زیادی کسب کرد و همزمان به تمرین فن بیان و سخنرانی پرداخت. پس از مدتی، توانست در مناظره با شخصیتهایی مانند مولانا سید محمد دهلوی، مولانا حافظ کفایت حسین شکارپوری و نادرةالزمن سید ابن حسن نونهروی، همطراز شود. سخنرانیهای وی بسیار عالمانه و فلسفی بود.
هنگام تقسیم کشور، زمانی که علما و خطیبان هجرت میکردند، مردم «شکارپور» خدمت جناب «مولانا حافظ کفایت حسین» رسیدند و پرسیدند: «بعد از رفتن شما، چگونه میتوان خطیبی مانند شما در هند یافت؟» وی در پاسخ گفت: «آیا مولانا سید حیدر مهدی کمتر از بنده هستند؟ الحمدلله خداوند همان بیان و استعداد را به او عطا کرده است.»
این عالم بزرگ در شهرها و روستاهای مختلف سرتاسر هند به سخنرانی میپرداخت. برخی از این مکانها عبارتاند از: قصبه سرای میر (اعظمگهر)، آدمپور (بهرائچ)، شکارپور (بلندشهر)، حسینیه سید سرفراز علی خان رییس جانست از توابع مظفرنگر، و قصبه جلالی (علیگره).
وی بهویژه به قصبه جلالی علاقهی زیادی داشت و پس از وفات پدرش، به مدت ۳۵ سال برای سخنرانی به آنجا سفر میکرد. او در حسینیهی «بیتالعزاء»، که به همت مرحوم حاج سید مهدی علی ساخته شده بود، به ایراد سخن میپرداخت.
«نادرةالزمن» بن حسن نونهروی، این عالم بزرگ را بسیار دوست میداشت و همواره مورد اکرام و احترام قرار میداد. رابطهی آن دو چنان صمیمی بود که هرگاه مولانا سید حیدر مهدی به لکهنو سفر میکرد، در خانهی نادرةالزمن اقامت میگزید. این جمله بهدرستی بیانگر رابطهی آن دو است: «قدر زر، زرگر شناسد؛ قدر گوهر، گوهری.»
وی همچنین با شاگردان نادرةالزمن، مانند مولانا سید حسین آل سید هادی و مولانا سید علی آل سید باقر، ملاقات میکرد و به مباحث و گفتوگوهای علمی میپرداخت.
این عالم پرتلاش بیش از سخنرانی، به نوشتن و تألیف علاقهمند بود و روزانه ساعتها در میان کتابها مینشست و به نگارش مشغول میشد. از او آثار فراوانی به جای مانده است، از جمله: معراجالنبی، بعثتالرسول، هجرتالمرسل، غدیر خم، غزواتالنبی، خندق، خیبر، جمل، و تفصیل جنگهای نهروان و صفین. همچنین، توضیحات و داستانهای تاریخی او زینتبخش بسیاری از کتابها شدهاند.
در زمینهی اصول دین، بهویژه مباحث توحید، معاد و صفات باری تعالی، نوشتههای فراوانی از وی به جای مانده است که متأسفانه تاکنون به چاپ نرسیدهاند. دو صندوق فلزی پر از دستنویسها و پیشنویسهای او وجود دارد که هنوز مورد بازبینی و چاپ قرار نگرفتهاند.
سرانجام، این مهتاب علم و عمل در تاریخ یکم ذیقعده سال ۱۳۹۳ هجری قمری، برابر با ۲۷ نوامبر ۱۹۷۳ میلادی، بیفروغ گشت. نماز جنازهی وی به امامت نادرةالزمن سید ابن حسن نونهروی برگزار شد و تلقینش را مولانا شبیه الحسن نونهروی قرائت کرد. طبق وصیتش، پیکر او در حسینیهی «آغا معصوم و حکیم سید ریاض احمد» به خاک سپرده شد.
مجلس چهلم این عالم بزرگ با سخنرانی نادرةالزمن بن حسن نونهروی، با شکوه هرچه تمامتر برگزار شد. در این مراسم، مولانا ابن حسن به طور کامل به معرفی و بیان ویژگیهای این شخصیت برجسته پرداخت.
منبع: نجوم الهدایه، تحقیق و تألیف مولانا سید غافر رضوی فلک چھولسی و مولانا سید رضی زیدی پھندیروی، جلد ۳، صفحه ۱۵۱- دانشنامه اسلام مرکز بینالمللی میکروفیلم نور دهلی
نظر شما