به گزارش سرویس بینالملل خبرگزاری «حوزه»، مفسر و مترجم قرآن، مقبول احمد دهلوی، در سال ۱۲۸۷ هجری قمری برابر با ۱۸۷۰ میلادی در دهلی متولد شد. پدر وی ، غضنفر علی، از سخنرانان نامآور زمان خود بود.
مقبول احمد در کودکی مادر خویش را از دست داد و در هفت سالگی نیز یتیم شد. پس از آن برادر بزرگش، «حفیظالله» که ساکن پانیپت بود، سرپرستی او را بر عهده گرفت. تحصیلات ابتدایی را در همان شهر گذراند و سپس برای ادامه تحصیل به دهلی رفت و وارد دبیرستان انگلیسی و عربی شد.
وی علاوه بر دروس رسمی، علاقهی فراوانی به مطالعهی کتابهای متنوع، بهویژه در حوزهی اطلاعات عمومی داشت. در سال ۱۸۸۵ میلادی دورهی هشتم را به پایان رساند و یک سال بعد پس از تحقیق، مذهب تشیع را برگزید و در مسجد جامع دهلی تشیع خویش را آشکارا اعلان کرد.
در سال ۱۸۸۷ وارد دانشگاه شد و در سال ۱۸۸۹ در دانشکده «میشن» موفق به اخذ مدرک (FA) گردید و بالاترین نمره را در ایالت پنجاب کسب کرد. سپس ازدواج نمود و به دلیل مسئولیت زندگی، بیشتر به تصنیف، تألیف و سخنرانی پرداخت.
او در مدرسه «اثنا عشریه» دهلی به تدریس و فعالیت مشغول بود تا آنکه در سال ۱۸۹۴ میلادی با «راجا سید باقر علی خان» والی پندراول آشنا شد و به عنوان منشی مخصوص او برگزیده شد. پس از درگذشت راجا در سال ۱۹۰۲، به دهلی بازگشت.
شیوهی سخنرانی وی ترکیبی از زبان شیرین دهلوی، اسلوب مناظره و بیان علمی و استدلالی بود و به همین سبب شهرت فراوان یافت. تسلط او بر زبان انگلیسی و منابع فریقین، کلامش را استوار و نافذ میساخت.
مقبول احمد در مدت خدمت نزد نواب رامپور، علاوه بر مسئولیت اداری، به ترجمه و تفسیر قرآن نیز پرداخت. ترجمهی او مشتمل بر حواشی و نکات تفسیری است و در آن از منابع معتبر شیعه همچون اصول کافی، تفسیر قمی، تفسیر عیاشی، احتجاج طبرسی و مجمعالبیان بهره برده است.
از آثار برجستهی او میتوان به ترجمه و تفسیر قرآن، ترجمهی کتاب «اسنی المطالب فی ایمان ابیطالب» اثر سید احمد دحلان، «دینیات مقبول»، «تهذیب الاسلام»، «وظایف مقبول»، «مفتاح القرآن» و چند اثر دیگر اشاره کرد.
این عالم فرزانه سرانجام در سال ۱۳۴۰ هجری قمری برابر با ۲۴ سپتامبر ۱۹۲۰ میلادی در دهلی دار فانی را وداع گفت و در «پنجه شریف دهلی» به خاک سپرده شد. پس از درگذشت او، برای گرامیداشت یاد و خدماتش، مدرسهالقرآن در دهلی و مقبولالمدارس در آگرا تأسیس گردید.
نظر شما