به گزارش خبرگزاری حوزه، دانش اقباشاوی از آن دسته فیلمسازانیست که در آثارش، دغدغه جایگاه مهمتری از شهرت دارد. او که با فیلمهایی چون «تاج محل» و حالا «اسفند» در دل مخاطبان سینمای جدی جا باز کرده، اینبار با روایتی از دوران دفاع مقدس به سینما بازگشته؛ اما نه با تصویری کلیشهای یا شعارزده، بلکه با قصهای شخصیتمحور و پر از پیچیدگیهای انسانی.
گفتوگوی پیشرو حوزه نیوز با این کارگردان، تلاشی است برای کشف پشتصحنهی این نگاه متفاوت به جنگ، تاریخ و سینما.
در فیلم سینمایی اسفند با فضایی از دفاع مقدس روبهرو هستیم، اما نه با شکلهای معمول و کلیشهای. چه رویکردی برای بازنمایی جنگ داشتید؟
من همیشه سعی میکنم از دروغ فاصله بگیرم. در اسفند، جنگ فقط یک پسزمینه نیست، بلکه بستریست برای نمایش انسانها با تمام پیچیدگیها و سادگیهایشان.
روایت ما، معمایی است؛ اما ریشهاش در واقعیت است. فیلمی شخصیتمحور ساختیم تا مخاطب، آدمها را ببیند، نه صرفاً اتفاقات را.
بازیگران فیلم کمتر شناختهشدهاند. این انتخاب آگاهانه بود؟
کاملاً. میخواستم تماشاگر، آدمهای تازهای ببیند؛ نه ستارههایی که بارها در پلتفرمها دیده. این بازیگرها صادقانه و بیتکلف بازی کردند، در خدمت قصه بودند نه گیشه. یکیشان، رضا مسعودی، حتی نامزد سیمرغ نقش اول مرد شد. این یعنی ما متاعی کمتر مصرفشده به تماشاگر دادیم.
با توجه به دغدغهمندی در فیلم، چقدر این رویکرد را در ادامه مسیرتان حفظ میکنید؟
به قول سعدی، از کوزه همان برون تراود که در اوست. دغدغه اگر در دل آدم باشد، روی پرده هم جاری میشود. من ممکن است انیمیشن یا مستند بسازم یا فیلمی تاریخی، اما همیشه سعی میکنم صادق بمانم. چون باور دارم تماشاگر حقیقت را از دور هم میفهمد.
«اسفند» پایان خاص و متفاوتی دارد. مخاطب با آن پایان چه چیزی دریافت میکند؟
پایان فیلم از درون قصه برآمد. نمیخواستم پیام مستقیم بدهم. قصه درباره «چگونگی جنگیدن» است، نه صرفاً جنگ. شاید به همین دلیل پایان، تأثیرگذار شد.
در جشنواره فجر، مردم پایان اسفند را یکی از تأثیرگذارترین صحنهها انتخاب کردند، و این یعنی روایت درست بوده، نه شعاری.
همزمانی دغدغههای گذشته و امروز در فیلم چطور شکل گرفت؟
با وفاداری به حقیقت. انسان سال ۲۰۰۰ با انسان امروز خیلی تفاوتی ندارد. هنوز میترسد، گرسنه میشود، اضطراب دارد. به همین دلیل، اگر شخصیتمحور روایت کنیم نه حادثهمحور، مخاطب امروز هم با قصهای از دیروز همدل میشود. این همپوشانی طبیعی اتفاق افتاد، نه با شعار یا تقلید.
اگر بخواهید فیلم «اسفند» را در یک جمله تعریف کنید، چه میگویید؟
«اسفند» ترکیبیست از «دوئل» و «بچههای آسمان». یعنی هم پروداکشن بزرگ دارد، هم رئالیسم عمیق انسانی.
فیلمیست درباره انسانهایی که بیصدا، با ایمان و پیچیدگی درونی، تاریخ را ساختند. همین انسانها، قهرمانهای واقعیاند.
انتهای پیام
نظر شما