به گزارش خبرگزاری حوزه از همدان، مسعود طاهری شاعر آیینی همدانی سروده جدید خود را به رهبر معظم انقلاب تقدیم کرد.
متن سروده بدین شرح است:
عظمت ایران و عظمت رهبر ایران به یک اندازه است و هیچ فردی در هر جایگاهی که باشد حق ندارد به عظمت ایران اهانت کند.
گفتم کجاست خانهات ای خورشید!؟
او با عصای خویش اشارت کرد
با صولتی و شوکت محجوبی:
"در سینه سترگ ابر مردی"
صحرا سری به جلگه کارون داشت
یه سر سرخس بود و سری مکران
از خُوی وزید نغمه مطلوبی:
"در سینه سترگ ابرمردی"
شمشیرها، به صف دم خیبر بود
اخبار ها به وسعت اختر بود
اقرار ها به هیبت حیدر بود
انکار ها مقابل باور بود
تا کربلا کشیده شد این پیکار
از کربلا به منظر هر انظار
شد اشک در زلاله مجذوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
در گفتگوی باد گلی انداخت
یک کوزه قدیمی مستانه
سرمست از جلالت یک تقویم
خیمه زدند دور و بر خیام
صدها هزار غنچه نورانی
شد آسمان شب غرق کوکب؛
آرام ریخت شربت محبوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
اشکش نشست مثل مذابی سرخ
بر سیم امتداد زمان چون برق
ردی ز خون که روشن و جاویدان
بر ارگِ هست و نیست شناور بود
قلبی فرو نشاند در آن سینه
میگفت سینه نیست، که تاریخ است
بر لوح زرنشانده مکتوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
چون انتشار واقعه میجوشید
در حافظ و نظامی و فردوسی
از فلسفه، علوم، هنر لبریز
مثل سهتار و نغمه داوودی
با زخمههای نای فرو خفته
با اختناقهای رضاخانی
با حوزههای وحشت و سرکوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
خورشید همچنان به افق خیره
گیسش به آبشار سفیدی بود
بر کوه زد عصا و پر از هیبت
دوری به چرخ زد سر انگشتش
تاریخ را به عین نمایان کرد
جنگآوران و شیر زنانش را
بر پردهاش شرارهی آشوبی
در سینه سترگ ابر مردی
قرآن گشود و زمزمه بر لب داشت
از بعثتی عظیم که عطفی بود
بر این مغاک غم زده این دنیا
در محضر خدای، سرودی خواند
غرق خشوع بود و تواضع داشت
چون سجده ای به وسعت اقیانوس
بنهاشت در مقابل بد، خوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
آنگاه در خموشی خود گویان
من نیز تا غروب به او خیره
سر بر نهاد باردگر هم سرخ
بر یالهای خویش که ابرانند:
"چون او کجاست، تا که چنین بادا؟
آه ای زمین تو باد و "امین" بادا
تا صبر او برآورد ایوبی
"در سینه سترگ ابر مردی"
انتهای پیام. /
نظر شما