حجت الاسلام و المسلمین استاد محمد فرزانگان از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با تسلیت به مناسبت سالگرد شهادت امام حسن عسگری (ع) و آغاز امامت منجی عالم بشریت (عج) اظهار داشت: نگاه به سیره و زندگانی ائمه اطهار (ع) آموزه هایی همیشگی برای شیعیان است.
استاد حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: ولادت حضرت (ع) در سال ۲۳۲ هجری قمری و تاریخ شهادتشان ۲۶۰ هجری قمری و عمر گهربارشان ۲۸ سال بوده است، بنا بر نقل مورّخین، ولادت ایشان در ۸ ربیع الثانی است؛ اما در مورد تاریخ شهادت دو نقل معروف وارد شده؛ یک نقل اول ربیع الاول و نقل دیگر ۸ ربیع الاول بیان شده است.
وی افزود: مادر بزرگوار ایشان، کنیزی به نام «حدیث» بوده که البته «سوسن» هم گفته اند. برای ایشان ۴ برادر ذکر کرده اند؛ «سید محمد» از برادران حضرت (ع) است که بارگاهش در نزدیکی سامرا، حاجت دهنده و معروف بین عراقی ها است. برادر دیگر حضرت، «حسین» است که به حضرت (ع) و این برادر، سبطین هم گفته اند.
حجت الاسلام و المسلمین فرزانگان یادآور شد: برادر دیگر حضرت (ع)، «جعفر» است. او انسان صالحی نبود و به «جعفر کذاب» معروف است و از نظر اخلاقی، شخص فاسد و فاسقی بود؛ در حدی که امام هادی (ع) فرموده اند: «از فرزندم جعفر دوری کنید؛ نسبت او به من همانند نسبت کنعان به نوح (ع) است.»
وی گفت: معروف است که جعفر کذاب بعد از امام هادی (ع)، قائل به امامت امام حسن عسگری (ع) نشد و خودش ادعای امامت کرد و به طمع اینکه میراث برادر را به دست بگیرد، منکر ولادت امام زمان (عج) شد. البته برخی نقل کرده اند که ایشان آخر عمر توبه کرد و متحول شد؛ همان گونه که برادران یوسف در آخر کار توبه کردند و پشیمان شدند.
استاد حوزه علمیه قم بیان کرد: امام عسگری (ع) در ابتدا با متوکل عباسی همعصر بودند و زمانی که متوکل، مزار سیدالشهداء (ع) را تخریب نمود، امام هادی (ع) را به سامرا منتقل کرد. از این رو در مورد مکان ولادت امام حسن عسگری (ع) دو نقل داریم، یک نقل می گوید که مکان ولادت در مدینه بود و نقل دیگر، سامرا را محل ولادت ایشان بیان می کند.
وی با اشاره به سختی و آزار دوران متوکل، ابراز کرد: بعد از متوکل، منتصر به خلافت رسید، او نسبت به متوکل آزادی عمل بیشتری به امام هادی(ع) میداد و نرم تر و آرام تر بود و شدّت و حدّت متوکل را نداشت. بعد از منتصر خلافت به مستعین رسید، او همان روش متوکل را در پیش گرفت و دشمنی را بیشتر کرد تا اینکه در دوران معتمد، شهادت امام حسن عسگری (ع) به دستان او شکل گرفت.
حجت الاسلام و المسلمین فرزانگان خاطرنشان کرد: مرحوم شیخ مفید(ره) قول به شهادت امام جواد (ع)، امام هادی (ع) و امام حسن عسگری (ع) را نمی پذیرند و در الارشاد به این نکته تصریح دارند که به مرگ طبیعی از دنیا رفته اند، در مقابل شیخ مفید (ره)، شیخ صدوق (ره) و مشهور علمای شیعه قائل به شهادت همه ائمه اطهار (ع) هستند.
وی با تأکید بر قوی تر بودن قول به شهادت امام حسن عسگری (ع)، تصریح کرد: به عقیده ما قول به شهادت ائمه بعد از امام رضا (ع) بر قول شیخ مفید (ره) ترجیح دارد، چرا که امام حسن عسگری (ع) از زمان متوکل تا زمان مستعین بارها تهدید به مرگ شده، مورد سوء قصد قرار گرفته اند؛ از طرفی برای این امام همام (ع) سابقه بیماری هم گزارش نشده است، نکته دیگر آنکه عمر مبارک سه امام بزرگوار در هنگام شهادت (ع)، ۲۵ سال، ۴۰ سال و ۲۸ سال است، با اینکه امامان ما مسائل طبی را رعایت می کردند و آگاه به منافع و مضرّات بوده اند و بسیار بعید است که این بزرگواران مبالات نداشته باشند و در اثر بی احتیاطی در سن جوانی فوت کنند.
استاد حوزه علمیه قم در بیان دلیل چهارم، به عنوان دلیل اصلی گفت: روایت مشهوری است که می فرماید: «ما منّا إلّا مسمومٌ أو مقتولٌ» ؛ مضمون این روایت، صحیحه و قوی است؛ شیخ صدوق (ره) هم به این روایت تمسک کرده اند، با توجه به شواهد و قرائن و به خصوص دلیل چهارم، قول به شهادت این سه امام همام (ع) نسبت به قول شیخ مفید (ره) ترجیح دارد و ما نیز این قول را می پذیریم.
امام عسگری (ع) و پنهان کردن جریان ولادت فرزند
حجت الاسلام و المسلمین فرزانگان اظهار کرد: حضرت امام حسن عسگری (ع) ولادت خلف صلح خود (عج) را پنهان کردند و تنها به خواصّ از یاران خود خبر داده اند، شیخ صدوق(ره)، شیخ طوسی (ره) و نجاشی (ره) می نویسند وقتی امام زمان (عج) متولد شدند، امام حسن عسگری(ع) چهل نفر از خواصّ اصحاب را حاضر کردند و به سمع و نظر آنها رساندند و دستور دادند در دوران غیبت از عثمان بن سعید و پسرش محمد بن عثمان تبعیت کنند، این دو بزرگوار دو تن از شاگردان امام حسن عسگری (ع) بودند، مخفی کردن جریان ولادت مهدی موعود (عج)، به خاطر حفظ جان امام زمان (عج) بوده است، چرا که خلفای عباسی در کمین نشسته بودند حضرت (ع) امام بعدی را معرفی بنماید، تا آنها به شهادت برسانند.
استاد حوزه علمیه قم اظهار کرد: شاید یکی از مهمترین اقداماتی که حضرت (ع) در پوشش اقدام های فرهنگی و سیاسی و اجتماعی انجام می دادند، تشکیل و مدیریت «شبکه سرّی وکالت» بوده است، از زمان امام صادق (ع) تا زمان امام حسن عسگری (ع) ائمه اطهار (ع) وکلایی را تعیین می کردند که عنوان اولیه شان این بود که در جمع آوری خمس و زکات وکیل بودند، اما در پوشش جمع آوری خمس و زکات، استفتائات و سؤالات شیعیان را مخفیانه به حضور امام عصر می رساندند و پاسخ را به سمع و نظر شیعیان می رساندند. این روش و سیره از زمان امام صادق (ع) تا امام حسن عسگری (ع) بوده که در زمانی پر رنگ و در زمانی کم رنگ تر شده است؛ که در امام یازدهم (ع) بسیار ترقی پیدا کرده بود.
وی ابراز کرد: یکی از کسانی که وکالت را پذیرفت، عثمان بن سعید عمری است که از زمان امام هادی (ع) وکالت امامان بزرگوار را به عهده گرفته و در قالب روغن فروشی خدمت حضرت (ع) می آمد و استفتائات و سؤالات شیعیان را خدمت حضرت (ع) عرضه و پاسخ را دریافت می کرد. چنین شخصی در زمان امام زمان (عج) نخستین نائب خاصّ حضرت می گردد، پسر عثمان هم از شاگردان حضرت عسگری (ع) بوده و به عنوان نائب دوم امام زمان (عج) قرار گرفته است.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به برخی افراد افراطی، یادآور شد: اینها جلوتر از امام (ع) حرکت می کردند و به عبارتی «و معکم معکم» در زیارت جامعه کبیره در آنها پیاده نشده بود؛ همان کلام امیرالمؤمنین (ع) درباره آنها صادق است که «هلک فیّ رجلان؛ محبّ غال و مبغض قال» . این دست از افراد بعضا بدون اجازه اهل بیت (ع) دست به قیام می زدند. در زمان امام صادق (ع) و امام رضا (ع) و امام حسن عسگری (ع) شاهد چنین افرادی هستیم.
وی خاطرنشان کرد: زید بن موسی الکاظم (ع) برادر امام علی بن موسی الرضا (ع) بوده که علیه عباسیان شورش کرد و در تاریخ آمده عباسیان را می گرفت و آتش می کشید و خانه های آنها را آتش می زد و به این ترتیب به «زید النار» معروف گردید. امام رضا (ع) بسیار بسیار عصبانی شدند و نامه ای نوشتند و برادر را توبیخ می کنند.
حجت الاسلام و المسلمین فرزانگان با اشاره به برخی شورش ها همانند «شورش صاحب زنج» در زمان امام یازدهم (ع) ادامه داد: عده ای که منتسب به علوی ها بودند، در بصره و جنوب بین النهرین دست به قیام زدند و امام حسن عسگری (ع) از اینها بیزاری و برائت جست و آنها را رد کرد.
وی خاطرنشان کرد: اگر انسان هایی خود ساخته نباشند و تهذیب نفس نداشته باشند و مسئولیت هایی قبول کنند و دست به جهاد و اقدامات سیاسی بزنند، چون خود ساخته نیستند، ضررشان از نفعشان بیشتر می شود و سرّ اینکه ائمه اطهار (ع) بر جهاد اکبر تأکید داشتند و قیام نمی کردند، چون می دیدند که شیعیان هنوز در جهاد اکبر موفق نشدند و آمادگی معنوی مدیریتی مردم را پیدا نکردند؛ از این رو چون افرادی در کنارشان نبودند که مدیریت جامعه را به دست بگیرند، به جای اینکه نفعی به مردم برسانند، به آنها ضرر می رساندند و به همین جهت حضرت (ع) قیام نمی کردند و کسانی را که قیام می کردند را رد و انکار می نمودند.
استاد حوزه علمیه قم اظهار کرد: در نامه امام رضا (ع) به «زید النار» به این مطلب اشاره شد که «تو تا در معصیت هستی، برادر من نیستی» خودسازی و تهذیب نفس وقتی محقق شد، آن وقت، این انسان خودساخته و متخصص در فن می تواند در زمینه های سیاسی و اجتماعی موفق باشد؛ اما اگر کسی خودساخته نباشد و مسئولیت سیاسی و اجتماعی بگیرد، این فرد به جای اینکه به مردم نفع برساند، ضرر می رساند.
انتهای پیام. /
نظر شما