به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از یزد، مرحوم استاد سید عبدالله فاطمینیا در یکی از بیانات خود به نقل از مرحوم آقا شیخ رجبعلی خیاط، ماجرایی آموزنده از سفر زیارتی ایشان به کربلا بیان میکند.
به روایت استاد، شیخ رجبعلی خیاط همراه گروهی به کربلا مشرف شده بود. در میان زائران، زن و شوهری نیز حضور داشتند.
روزی پس از زیارت، هنگام بازگشت از حرم، این زن و شوهر با فاصلهای در پشت سر شیخ حرکت میکردند. در مسیر، زن در گفتوگویی با همسرش سخنی گزنده بر زبان آورد و او را آزار داد.
وقتی همگی به محل استراحت رسیدند، شیخ رجبعلی به رسم ادب به تکتک افراد زیارت قبولی گفت. اما وقتی نوبت به آن خانم رسید، با لحنی هشداردهنده فرمود:
«تو که هیچ، همه را ریختی زمین!»
زن با تعجب پرسید: «آقا! من چه کردهام؟ این همه راه آمدهام کربلا، چرا چنین میفرمایید؟»
شیخ پاسخ داد: «از حرم که بیرون آمدیم، همان نیشی که به همسرت زدی، همهاش را از بین بردی. نور و فیوضات زیارت با همان سخن آزاردهنده محو شد.»
این روایت کوتاه، جلوهای از دقت عرفای الهی در مراقبت از زبان و رفتار را نشان میدهد؛ اینکه حتی کوچکترین لغزش در گفتار میتواند برکات بزرگ اعمال عبادی و زیارتی را نابود سازد.
انتهای پیام/
خبرنگار:فاطمه جلال زاده
نظر شما