به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، چهارمین پیشنشست همایش بینالمللی علوم انسانی اسلامی با حضور دکتر الخندرینا رژس پرز، رئیس دانشگاه تجربی سیمون رودریگز و به میزبانی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در شهر کاراکاس، ونزوئلا برگزار شد.
این نشست که با مدیریت دکتر سید محمدرضا میریوسفی از اعضای هیئت علمی گروه عرفان و تصوف برگزار گردید، گامی دیگر در توسعه گفتمان علوم انسانی اسلامی در عرصه بینالملل به شمار میرود.
این نشست در چارچوب همکاریهای علمی و فرهنگی میان ایران و ونزوئلا و بهعنوان یک پیشنشست راهبردی برای همایش بینالملادی علوم انسانی اسلامی برگزار شد و موضوع محوری گفتوگو، بازشناسی اندیشههای سیمون رودریگز، معلم بزرگ و فیلسوف ونزوئلایی و استاد سیمون بولیوار، و بررسی کاربرد این میراث فکری در نظام آموزشی و اجتماعی امروز ونزوئلا بود.
دکتر الخندرینا رژس پرز، ضمن ارائه دیدگاههایی عمیق درباره فلسفه تعلیم و تربیت رودریگز، جایگاه آموزش بهعنوان حق انسانی و نقش آن در تحقق عدالت و همبستگی اجتماعی، بر ضرورت ایجاد پیوند میان آموزش و زندگی واقعی تأکید کرد.
رودریگز آموزش را تنها برای کسب شغل کافی نمیدانست، بلکه آن را فرایندی برای پرورش شهروندانی آزاد، مسئول و آگاه میدید. او اصرار داشت که دانایی باید با کار همراه باشد، اما نه کاری برای وابستگی و استثمار، بلکه کاری که آزادی و توانمندی بیاورد. رودریگز بر استفاده از ظرفیتهای درونی و منابع بومی برای حل مشکلات اجتماعی تأکید داشت و او معتقد بود آموزش باید شاد و لذتبخش باشد، همراه با بازی، خلاقیت و تجربه عملی، نه صرفاً حفظیات و اجبار.
بر اساس قانون اساسی و «قانون ارگانیک آموزش»، آموزش حق عمومی، رایگان، دائمی و اجباری است. سازوکارهایی برای احترام به گوناگونی فرهنگی و زبانی وجود دارد، از جمله آموزش بینفرهنگی و دو زبانه برای بیش از پنجاه جامعه بومی. حدود شش میلیون دانشآموز در مدارس و نزدیک به سه میلیون دانشجو در دانشگاهها حضور دارند و آموزش دانشگاهی رایگان است.
سیاستهای شمول و عدالت آموزشی باعث شده که در سال جاری بیش از صد و ده هزار کودک و نوجوان که از سیستم آموزشی خارج بودند، دوباره به مدارس بازگردند. مدارس علاوه بر خدمات آموزشی، تغذیه رایگان ارائه میدهند و این امر بهویژه در شرایط بحران اقتصادی و فشارهای خارجی اهمیت دارد.
از نگاه رودریگز و دکتر رژس پرز، معلم باید خلاق باشد و انسانمداری در رفتار و نگرش او جریان داشته باشد. او باید نهتنها دانش را منتقل کند، بلکه همراه شاگردان زندگی کند؛ به خانهها و محلهها برود، شرایط آنان را بفهمد، و فرهنگ و بازی را به آموزش پیوند دهد.
معلم ایدهآل باید ذهن شاگرد را به مطالعه کتاب و خواندن واقعیت، اندیشیدن فلسفی و طرح پرسشهای بنیادین تشویق کند و او را برای رویاپردازی سازنده آماده سازد. همچنین باید ارزشهای جهانشمول مانند عشق، همبستگی، احترام به طبیعت و انسان را در قالب عملی به شاگرد بیاموزد.
اندیشههای رودریگز با اصول علوم انسانی اسلامی همخوانیهای چشمگیر دارد. در نگاه اسلامی، آموزش وظیفهای الهی برای پرورش انسان موحد و مسئول است. دانش باید نافع باشد و با عمل صالح همراه گردد تا زمین آباد شود. آموزش نهتنها به رشد عقلانی، بلکه به تزکیه نفس و رشد معنوی میپردازد و عدالت بنیادی الهی را در فرصتهای برابر برای همه متجلی میکند.
رودریگز بر اتکا به ظرفیتهای درونی ملتها، خلاقیت، تجربه عملی، عدالت اجتماعی و شمول فرهنگی تأکید داشت؛ این مؤلفهها کاملاً با آموزههای قرآن در باب علم، عدل، عمران و تربیت فطری سازگار است. همانگونه که علوم انسانی اسلامی، معلم را وارث انبیا میداند، رودریگز نیز بر الگو بودن معلم، همراهی با شاگرد، و هدایت اخلاقی و فکری او اصرار داشت.
نشست دانشگاه سیمون رودریگز با حضور دکتر رژس پرز نشان داد که مبانی آموزش مردمی و عدالتمحور در ونزوئلا، با الهام از سیمون رودریگز، ظرفیت بالایی برای همافزایی با علوم انسانی اسلامی دارد. تجربه ونزوئلا در پیوند میان ارزشهای فرهنگی، عدالت آموزشی و مشارکت اجتماعی میتواند الهامبخش نظریهپردازی مشترک میان اندیشمندان دو کشور باشد.
این الگو میتواند در حوزههایی چون فلسفه تعلیم و تربیت، اخلاق اسلامی، جامعهشناسی آموزشی و مدیریت فرهنگی، به تولید راهکارهایی عملی برای تقویت عدالت، همبستگی و کرامت انسانی منجر شود؛ ارزشهایی که هم در اندیشه رودریگز و هم در مبانی علوم انسانی اسلامی جایگاه بنیادین دارند.
نظر شما