به گزارش خبرگزاری حوزه، حجتالاسلام والمسلمین سیدعلیرضا تراشیون، کارشناس و مشاوره خانواده به پرسش و پاسخی در موضوع «کنترل استفاده کودک از گوشی» پرداخت که تقدیم شما فرهیختگان می شود.
* کودکم دو سال و سه ماه دارد و علاقه شدیدی به گوشی هوشمند پیدا کرده است. علت این رفتار چیست و چه راهکارهای علمی برای مدیریت آن وجود دارد؟
کودکان موجوداتی کاملاً تقلیدگر هستند. به این معنا که رفتارهایی را که در اطراف خود میبینند، بدون تحلیل و بررسی، بهصورت طوطیوار تکرار میکنند.
وقتی کودک مشاهده میکند که مادر دائماً مشغول گوشی است، پدر نیز سرش در گوشی است، برادر بزرگتر در حال کار با گوشی است، و حتی در مهمانیها اغلب افراد خانواده و اقوام سرشان در گوشیهایشان است، طبیعی است که او نیز به تقلید از همین رفتار گرایش پیدا کند.
بنابراین نخستین گام در مواجهه با این مسئله، بازگشت به خود ما والدین است.
والدین باید به دو نکته اساسی توجه کنند:
۱. تعیین مکانهای ممنوعه برای استفاده از تلفن همراه:
باید مشخص کنیم که در چه موقعیتها و مکانهایی استفاده از گوشی مجاز نیست. بهعنوان مثال، سر سفره هنگام صرف غذا نباید گوشی همراه باشد. تصور کنید یکی از اعضای خانواده قاشق در دست دارد و همزمان با گوشی مشغول است؛ چنین صحنهای به کودک این پیام را میدهد که این رفتار عادی است و او نیز آن را تقلید خواهد کرد. همچنین بردن گوشی به اتاق خواب یا استفاده از آن زمانی که همه خانواده در کنار هم هستند، باید بهعنوان مناطق ممنوعه تعریف شود.
۲. تعیین زمانهای مشخص برای استفاده از تلفن همراه:
اگر قرار است زمانی به استفاده از گوشی اختصاص داده شود، بهتر است این زمانها از پیش برنامهریزی شوند. برای مثال، والدین میتوانند نیمساعتی از گوشی استفاده کنند، اما در شرایطی که کودک خواب است یا مشغول بازی است.
نه در زمانی که نگاهش مستقیم به والدین است و تماس چهرهبهچهره برقرار است. در غیر این صورت، کودک از این رفتار الگوبرداری میکند.
نکته دیگر این است که بهتر است گوشی در خانه در دسترس و مقابل دید کودک قرار نگیرد. حتی برخی خانوادهها برای مدیریت این موضوع ابتکار جالبی به خرج دادهاند؛ مثلاً جعبهای را داخل جا کفشی قرار دادهاند و اعضای خانواده موظفاند هنگام ورود به خانه گوشیهای خود را در آن بگذارند تا وارد فضای اصلی خانه نشود.
این کار هم آرامش خانه را بیشتر میکند و هم کودک را از الگوگیری نادرست دور نگه میدارد.
از سوی دیگر، باید به یک نکته مهم فرهنگی توجه کنیم: اولویت در روابط خانوادگی همواره باید با اعضای خانواده باشد، نه با تلفن همراه. متأسفانه امروزه بسیاری از افراد، زمانیکه گوشیشان زنگ میخورد، صحبت چهرهبهچهره با همسر یا فرزند خود را نیمهکاره رها میکنند تا تماس تلفنی را پاسخ دهند.
این رفتار در واقع بیاحترامی به فردی است که در مقابل ما نشسته و با ما صحبت میکند. اگر موضوع تماس مهم باشد، تماسگیرنده مجدداً زنگ خواهد زد، وگرنه میتوان در فرصت مناسب با او تماس گرفت.
حال تصور کنید کودک در حال گفتوگو با والد خود است و ناگهان زنگ تلفن به صدا درمیآید. اگر والد بلافاصله کودک را رها کند و گوشی را جواب دهد، کودک ناخودآگاه این پیام را دریافت میکند که «گوشی مهمتر از من است».
در نتیجه، بهتدریج دچار سرخوردگی میشود و در آینده نیز خود گوشی را در اولویت قرار خواهد داد و والدین در جایگاه دوم یا سوم قرار میگیرند.
بنابراین، والدین باید با رفتار عملی خود نشان دهند که اولویت همواره با خانواده است، بهویژه با کودکان خردسال. زیرا آنها توان تحلیل ندارند و صرفاً با دیدن رفتارهای ما تقلید میکنند.
اگر کودک در معرض الگوهای درست قرار گیرد، همان رفتارها را تکرار خواهد کرد؛ و اگر الگوهای غلط ببیند، همانها را بازتولید میکند.
به همین دلیل مدیریت صحیح استفاده از تلفن همراه در خانه، بیش از هر چیز به مسئولیتپذیری و خودآگاهی پدر و مادر وابسته است.
برای مطالعه متن کامل سخنان حجتالاسلام والمسلمین سیدعلیرضا تراشیون، کارشناس و مشاوره خانواده اینجا را کلیک نمایید.
نظر شما