حجتالاسلام محسن اسکندری، از اساتید سطوح عالی حوزه علمیه قم، در گفتوگو با خبرگزاری حوزه در ساری با اشاره به فرازی از خطبههای امام علی (ع) در نهجالبلاغه که بر نقش محوری امامت در سامانبخشی به زندگی بشر تأکید دارد، اظهار داشت: امیرالمؤمنین (ع) میفرمایند: «وَ إِنَّمَا الْأَئِمَّة قُوَّامُ اللَّهِ عَلَی خَلْقِهِ وَ عُرَفاؤُهُ عَلَی عِبَادِهِ لَا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنکرَهُمْ وَ أَنکرُوهُ؛ همانا امامان، قیامکنندگان خدا بر آفریدگان او و شناسایان [و نمایندگان] او بر بندگانش هستند. جز کسی که آنان را بشناسد و آنان نیز او را بشناسند، وارد بهشت نمیشود و جز کسی که آنان را انکار کند و آنان نیز او را انکار کنند، وارد دوزخ نمیگردد.» (خطبه 152) این بیان، جایگاه امامت را بهعنوان قوامبخش زندگی دنیوی و عامل تعیینکننده در سرنوشت اخروی بشر ترسیم میکند.
وی با تفسیر عبارت «قوّام الله» و «عرفاء الله» افزود: "قوّام" به معنای مدیر و مدبر امور است و "عرفاء" به معنای رؤسا و نقیبان. امام در این بیان، هم مدیر نظام تکوین و تشریع است و هم واسطهی شناخت و هدایت مردم به سوی خدا. وابستگی سعادت اخروی به "معرفت امام" که در انتهای کلام حضرت آمده، مؤید این حقیقت است که مسیر هدایت و قرب الهی بدون واسطهی امامت ناتمام است.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به ارتباط این فراز با آیه «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ»، خاطرنشان کرد: تدبیر امور بندگان در هر دو عرصهی تکوین و تشریع، وجود دائمی امام را ضروری میسازد؛ زیرا عدم حضور این مدیران الهی، با حکمت و کمال مطلق خداوند ناسازگار است. بنابراین، ضرورت امامت هم یک نیاز اجتماعی برای سامانبخشی به زندگی است و هم یک ضرورت دینی و فلسفی برای تکمیل حجت الهی و تحقق سعادت انسان.
حجتالاسلام اسکندری با جمعبندی دیدگاه امام علی (ع) درباره امامت، تأکید کرد: از منظر نهجالبلاغه، امامت سه رکن اساسی دارد: ضرورتی اجتماعی برای نظم جامعه، ضرورتی الهی برای استمرار حجت خدا بر زمین، و ضرورتی وجودی برای قوامبخشی به سعادت دنیا و آخرت انسان. این سه رکن، تبیینگر جایگاه بیبدیل امامت در جهانبینی اسلامی است.
نظر شما