از کوچه باغ خاطره های سحرگاهی تا کنج خلوت و زمزمه های عاشقانه ای که مال توست؛ مال او.
نامش را که می بری، دلت بوی باران و بهشت و بهار می گیرد و تنت، پیراهن یوسف را می طلبد از عمق تاریخ مظلویمت و معصومیت شیعه.
نامش را که می بری یادت می افتد تمام پاییزهای بی کسی را در خزان دوران، در این جهان بی سامان، که گویی به خون مسلمان و غم شیعه تشنه است.
سراپا دردیم اما با نام و یاد او مست حضوریم و منتظر ظهور؛
سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم
چو گلدان خالي لب پنجره
پر از خاطرات ترك خورده ايم
اگر داغ دل بود ما ديده ايم
اگر خون دل بود ما خورده ايم
اگر دل دليل است ما آورده ايم
اگر داغ شرط است ما برده ايم
اگر دشنه ي دشمنان گردنيم
اگرخنجر دوستان گرده ايم
گواهي بخواهيد اينك گواه
همين زخم هايي كه نشمرده ايم
دلي سربلند و سري سر به زير
از اين دست عمري به سر برده ايم
و سلام بر تو ای دعوت کننده ی خدا و داننده ی نشانه های او ... سلام بر تو ای درگاه رحمت پروردگار و ادا کننده ی دِین او.ای جانشین خداوند ای یاور حق پروردگار ای نشانه ی خدا ای اراده ی حق ای پیرو قرآن و ترجمان کتاب پروردگار.
سلام بر تو در لحظات روز و شبت ای باقیمانده از خدا بر روی زمین ای که خداوند تو را با ما پیمان بست و تاکید کرد.
ای که خداوند تو را وعده داد و ضمانت کرد. ای رایت افراشته ! ای علم فراگیر! ای رحمت گسترده ! ای وعده ی خلاف ناپذیر !
سلام بر تو آنگاه که بر میخیزی . آنگاه که نشسته ای . آنگاه که می خوانی و بیان می کنی. آنگاه که نماز می گزاری و قنوت می گویی. آنگاه که به رکوع و سجده می روی. آنگاه که تکبیر و تهلیل بر لب می آوری. آنگاه که سپاس می گویی و استغفار می کنی.آنگاه که صبح را به شب می رسانی.
سلام بر تو هنگامیکه صبح رابه شب و شب را به صبح میرسانی. سلام بر تو هنگامیکه شب همه جارا فرا می گیرد و هنگامیکه روز ، آشکار می شود.سلام بر تو ای امامِ امان داده شده! ای آروزی از قدیم ! تمامی سلام ها بر تو باد !
مولای من تو را شاهد می‌گیرم که من به یگانگی خداوند گواهی داده ام که هیچ شریکی ندارد و ایمان دارم که محمد عبد و فرستاده ی اوست و هیچ کس محبوب تر از او و خاندانش نیست. شاهد باش ای سرورم که میدانم علی و فرزندانش حجت های خداوندند.
تاریخ به جمعه نمی رسد که برگی از تقویم غائب است
سالهاست جمعه که نمی شود! غروب از فراز هیچ منظره ای زیبا نیست
وبادها عطر پیراهنی را تازه می کنند
که قصد آمدن ندارد
تا چشمهای کنعانی دنیا نیامدنت را سفید تر گریه کند وزوزه ی گرگها استخوانهای برادریمان را عمیق ر بلرزاند.
تا چشمهای جهانیان ندبه را به اشک بشوید وانتظار را به خون گریه کند.
و ماه پنج انگشتش را از روی حضورت بردارد
که بشر تشنه ی یک آینه توست.
غروب بی تو آنقدر کش می آید که استخوانهای مظلومیتمان فریاد رس می طلبد در انتظار بانگ جرسی که از کعبه سر می دهی.
بیداری شبهای انتظارمان را عطر یاس سرشار می کند.
چه بهشت روشنی از گلوی ابرها می بارد
که بعد از دریا تنها تو می دانی ضریح بی نشانش را
مهتاب که بریزد نسیم شانه می زند پریشانی گیسویت را
که رستاخیز زمین نزدیک تر شود.
مرا به سیاهی شب ها چه کار
که هیچ ظلمتی ذره ای از قامت آفتابیت نخواهد کاست.
قسم به نام روشن خورشید وقتی که خیبر را به تحیر وا داشت
وبه فرق شق القمر شده ی عشق وقتی به فزت ربی متوسل شد
از راهی که تو در کوله داری باز نخواهم گشت
حتی اگر تمام جاده ها گام های مسافرت را فراموش کنند
که هر وقت تو به آینه بنگری صبح می شود.
آنک کلان ناب و بیان تابناک او که در شرح این روزگار، روزنی از امید و انتظار را برای همه دلدادگان یار فراهم آورده و شرح وصال داده است در زیر سایه خورشیدی که در پس ابر دلبری می کند؛ که
مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار
ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند
امام مهدی (عج) فرمود:
نفع بردن از من در زمان غیبتم مانند نفع بردن از خورشید هنگام پنهان شدنش در پشت ابرهاست و همانا من ایمنی بخش اهل زمین هستم ، همچنانکه ستارگان ایمنی بخش اهل آسمانند .
و أما وجه الانتفاع بی فی غیبتی فکالانتفاع بالشمس إذا غیبها عن الأبصار السحاب وإنی لأمان لأهل الأرض کما أن النجوم أمان لأهل السماء .
اشعار: مریم حقیقت، قیصر امین پور
منبع: بحارالأنوار ، ج ۵۳ ، ص ۱۸۱
