آمارهای اجتماعی و فرهنگی ، حاکی از وضعیت نه چندان به سامان جامعه ای است که بخش قابل توجهی از افراد آن، با مشکلات روحی وروانی و نیز فرهنگی و اجتماعی روبرو هستند.
اگر در بررسی علل و عوامل بسیاری از این ناهنجاری ها کنکاش کنیم، بی درنگ به این پاسخ می رسیم که سبک زندگی مان آن گونه نیست که باید باشد و این بدان خاطر است که متاسفانه با غرق شدن در زندگی مدرن و دنیازدگی به معنای حقیقی آن، از سنت های ایرانی و اسلامی مان فاصله ای نگران کننده گرفته ایم.
از این حقیقت نیز نباید چشم پوشید که راه علاج مشکلات فردی و اجتماعی مان خاصه در محیط خانه و خانواده ، بازگشت به تعالیم ناب دینی و در یک کلمه "سبک زندگی اسلامی" است.
ولادت با سعادت صدیقه کبری حضرت فاطمه زهرا(س) در این میان، مغتنم ترین فرصت است که به تأملی جدی در شاخصه های سبک زندگی دینی به ویژه آن چه که مربوط به زندگی خانوادگی می شود، بپردازیم و از این اقیانوسِ بی انتهای معرفت ، به حد وسع و فهم خود،توشه زندگی سعادتمندانه برگیریم.
در خصوص زندگانی کوتاه اما به غایت پُر برکت و نورانی حضرت زهرا(س) ، می توان هزاران کتاب و مقاله نگاشت اما صد حیف که کوتاهی این مجال ، چنین فرصتی را نمی دهد ؛ بنابر این به چند نکته مهم درباب همسرداری و تربیت فرزند با الهام از سیره ی ایشان بسنده می کنیم.
نقل است که روزی مولا علی (ع) از بانوی خویش غذایی طلب کرد و فاطمه (س) فرمود: «دو روز است که جز غذای اندکی در خانه ما نیست و اینک دیگر هیچ غذایی در خانه نیست».
امام پرسید : «ای فاطمه، آیا به من خبر ندادی تا چیزی تهیه کنم؟» و بهترین زنان عالم در پاسخ فرمود: «یا اباالحسن، من از خدای خود خجالت می کشم که بر تو چیزی تکلیف کنم که شاید در توان تو نباشد»
زهرای مرضیه(س) چه در مرتبه همسرداری و چه در مقام مادری ، والاترین الگوی هر بانویی است که در پی زندگی راستین است و کمال و سعادت را می جوید.
ایشان افزون بر کمالاتی چون عبادت خالصانه و بسیار، ایثار بی انتها و معرفت بی پایان، در مقام همسری، بسیار ساده، فروتن، خدمت گزار و مهربان بود، آن چنان که مولای متقیان در وصف او فرمود: «به خدا هرگز مرا به خشم نیاورد. در هیچ امری از من سرپیچی نکرد. به او که نگاه می کردم همه غم و اندوهم از میان می رفت».
این تصویر تمام نمایِ عفت و وقار، در جایگاه مادری دلسوز و فداکار، با مدیریت درست و به کار بستن ویژگی های تربیتی، برترین فرزندان عالَم را تربیت کرد.
ایشان در زمان حیات نبی اکرم(ص)، با وجود داشتن فرزندان خردسال، وظیفه نگهداری و تربیت و آموزش آنها و بخشی از وظایف همسرش در خارج از خانه را نیز به عهده گرفت.
ام ابیها(س) در شرایطی عهده دار تربیت فرزندان بود که از یک سو جامعه نوپای صدر اسلام در شرایط بحرانی و جنگ به سر می برد و شهر مدینه در محاصره بود و از دیگر سو در امور معیشتی و خوراک و پوشاک از حداقل امکانات برخوردار بودند. با این حال، فاطمه(س) هیچ گاه از وضع خود کوچک ترین گلایه و شکایتی نکرد یا خواستار حضور بیشتر علی(ع) در خانواده نشد.
از جمله روش های تربیتی حضرت ، نوع دوستی ایشان بود، چنان که در برابر چشمان تیزبین فرزندانش، به مردم کمک می کرد و خود گرسنه می ماند. آن حضرت نه تنها در مسائل اقتصادی و رفع مشکلات روزمره مردم پیشگام بود، حتی از نظر اخلاقی و پرورش عواطف انسانی و ارشاد و هدایت مردم نیز به آنها کمک می کرد و در حقشان دعا می فرمود.
در واقع انسیه حوراء با عواطف محبت آمیز مادری، فرزندان خویش را به این صفات انسانی و اسلامی تشویق می کرد و بدان ها پرورش می داد؛ پس طبیعی است که از دامان چنین مادری حسنین (ع) و زینبین(س) به جامعه انسانی و بشری معرفی شوند.
