به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام سید عمار الحکیم رییس مجلس اعلای اسلامی عراق در سخنان خود در چهارمین جشنواره سالیانه "الطفولة" تاکید کرد که باید از لایحه موسوم به رشد کودک عراقی حمایت شود تا بار دیگر فعال شده و هرچه زودتر به یک قانون مصوب تبدیل شود.

وی گفت: حق احساس امنیت یک حق بزرگ برای کودکان ما است و متاسفانه این حق برای تمام کودکان کشور وجود ندارد. کشورها در صورتی رشد می کنند که از کودکان خود حمایت کنند.

* کودکان از حق امنیت محرومند

سید عمار حکیم گفت: در شرایط دشواری که کشور ما در آن قرار دارد کی از بزرگ ترین مسؤولیت های ما توجه به کودکان است؛ چرا که ما شاهد وجود یتیمان و آوارگان و پناهندگان زیادی هستیم و بسیاری از مردم از آینده نگران هستند.

وی افزود: حق احساس امنیت بزرگ ترین حق مقدس کودکان ما می باشد که متاسفانه از این حق محروم هستند و صدها هزار نفر از کودکان آواره و پناهنده از داشتن یک اسباب بازی کوچک و کتاب مدرسه و خانواده ای که در کنار آن بخوابند محرومند و صدها هزار نفر از کودکان عراقی امروز بدون سرپناه و هراسان و سرگردان و بلا تکلیف هستند.

وی افزود: متاسفانه حتی کودکان نیز از ترور و تکفیر و انحراف طاعون تروریسم در امان نبوده اند، اما برای افشای حقیقت و برای دانستن تاریخ و وجدان های بیدار میگوییم: این تنها تروریسم نبود که کودکان عراق را از حق کودکی خود محروم ساخت، بلکه فساد سیاه شایع در مؤسسات حکومتی به ویژه نهادهای آموزشی و بهداشتی و سوء مدیریت و بی برنامگی و نداشتن دیدگاهی روشن و شفاف و برنامه ریزی صحیح علمی همگی دست به دست هم داد تا دوران کودکی کودکان عراق تباه شده و از حق زندگی همراه با امنیت و آموزش خوب و بهداشت و داشتن برق محروم شوند و نتوانند تحصیلات دبستان خود را تکمیل کرده و تکالیف خود را انجام دهند و پیوسته از ظالمان بترسند.

* آینده کودکان جای تساهل نیست

سید عمار حکیم گفت: ما ممکن است گاهی در بیان برخی حقایق تعارف می کنیم، اما در بیان مسایل مربوط به کودکان بسیار صریح هستیم، حتی اگر این صراحت برای کسی ناخوشایند باشد؛ چرا که اینجا جای تعارف و تساهل و کوتاهی در حق آینده نیست و کودکان ما آینده ما هستند و امروز چه بسیارند خیل کودکان یتیمی که از خطر ترور و قتل عام و نا امنی رنج میبرند. آنها چگونه رشد میکنند؟ چه آینده ای در انتظار آنها است؟ چه کسی جای پدر به آنها مهربانی میکند؟ چه کسی قرار است روحیه شکسته و افسرده آنها را مداوا کند؟

وی ادامه داد: ما چقدر اطفال پناهنده و آواره داریم؟ چه کسی به آنها توضیح خواهد داد که چرا و به چه علت در کشور خود آواره هستند؟ آنها چرا بی سرپناه هستند و خانه و آب و برق ندارند؟ آیا انبوه عناوین اخبار سیاسی میتواند به آنها بگوید چرا امسال به مدرسه نرفته اند؟ آیا کودکان ما خواهند فهمید که چرا داعش خانه ها و شهرها و روستاهای آنها را گرفته؟ و این چه ربطی به آنها داشته است؟

* هیچ وطنی بدون کودک زنده نخواهد ماند

سید حکیم خاطر نشان کرد برخی افراد ساده لوح ممکن است تصور کنند این جشنواره نوعی تشریفات فکری و اجتماعی است و بگویند در حالی که کشور در حال سوختن و در لبه پرتگاه است شما جشنواره برگزار کرده اید، اما من به آنها می گویم: آیا شما می توانید وطن خود را بدون این کودکان تصور کنید؟ آیا میتوان ملتی را تصور کرد که بدون کودکان خود زنده بماند و رشد کند؟ آیا آینده ای بدون کودکان وجود دارد؟ آیا اگر دولت و پارلمان و ارتش و کارمندان دولت از کودکان و دوران کودکی حمایت نکنند پس فایده آنها چیست؟ وی خاطر نشان کرد که این فقط مرزها نیست که باید از آنها حمایت شود، بلکه کشورها در صورتی حفظ میشود که از کودکان خود و دوران کودکی آنها حمایت کنند.

سید عمار در ادامه این انتقاد را مطرح کرد که برخی رسانه ها هنگامی که یک گروه سیاسی جلسه دارند یا جایی نزاعی وجود دارد، همگی جمع می شوند، اما هنگام برپایی جشنواره دوران کودگی یا حاضر نیستند یا اخبار آن را به صورت شرم آور پوشش میدهند؛ در حالی که از مقدس ترین واجبات و تکالیف رسانه ها ساختن جامعه و فرهنگ سازی است و آیا بنایی در جامعه مهم تر و برتر از کودکی وجود دارد؟ این دوران کودکی است که اگر ساخته شود جامعه ساخته می شود و کشور آباد می شود.

* آغاز یک کشور از کودک است نه مرزها

وی هشدار داد که برخی میگویند یک کشور از مرزهای آن آغاز می شود و من میگویم آغاز یک کشور کودکی است که احساس امنیت می کند. میگویند آغاز فرهنگ مطالعه است و من می گویم آغاز فرهنگ کودکی است که کتاب در دست می گیرد.

وی در ادامه گفت: ما در سال 2012 از این جشنواره طرح رشد کودکی عراقی را مطرح کردیم که از مهم ترین بندهای آن ایجاد مجلس اعلای حمایت از کودکان عراق بود، اما متاسفانه سیاستمداران نظر دیگری داشتند و این لایحه راکد ماند، از ترس اینکه مبادا سودی برای مطرح کننده آن داشته باشد. گویی سیاست ما بنا دارد در هر زمینه ای که ورود کرد کودکان را نادیده بگیرد و بدین ترتیب بود که این لایحه با وجود فایده زیادی که برای میلیون ها کودک عراقی داشت راکد ماند.

وی افزود: امروز بار دیگر آن لایحه را مطرح میکنم و از فراکسیون المواطن و فراکسیون های دیگر پارلمان که با آن ائتلاف دارند، می خواهم از این لایحه حمایت کنند و دوباره آن را فعال کنند تا به قانون تبدیل شود و به نتیجه برسد چرا که اختلافات سیاسی را میتوان منتظر گذاشت و به تاخیر انداخت اما کودکی منتظر نمیماند و آینده نسل ها منتظر نمیماند و آبادانی کشور منتظر ما نمیماند.

سید عمار حکیم تاکید کرد ما در جریان شهید محراب بر این باوریم که الطفولة یک لایحه آینده محور است و از این رو نیازمند برنامه ریزی استارتژیک بلند مدت و تامید منابع مالی لازم برای حمایت از آن و ایجاد زیرساخت های ضروری لازم برای مؤسسات متنوع مربوط به کودکان و رشد آنها میباشد.

* از کودکان سرطانی حمایت کنیم

سید حکیم افزود: این لایحه شامل ایجاد مراکز درمان سرطان کودکان و بیماری اوتیسم و معلولیت کودکان و ایجاد شبکه های حمایت اجتماعی ویژه کودکان و حمایت از کودکان بی سرپرست و بی سرپناه و تعامل قضایی با نوجوانان و برنامه آموزش زودهنگام و تشخیص استعدادهای درخشان در کودکان و ایجاد شبکه متکامل شامل خانه های سرپرستی و بوستان کودکان و مراکز نظارت بهداشتی ویژه کودکان میباشد.

وی افزود: ما همچنین خواسته ایم که تمام کودکان از حق آموزش بهره مند شوند و این حق به گونه ای باشد که هر خانواده بتواند کادر آموزشی خود را انتخاب کند چرا که از سوی دولت به هر کودکی بودجه آموزشی اختصاص داده شده و خانواده حق دارد این بودجه را در مؤسسه مورد نظر خود دریافت کند که به نظر او برای تربیت فرزندش مناسب تر است.

* نقش خانواده ها در تربیت کودکان

سید عمار حکیم این جشنواره را فرصتی ارزشمند برای تاکید بر نقش خانواده و انسجام و هماهنگی والدین در تربیت سالم کودکان دانست چرا که جامعه با ثبات و هماهنگ نتیجه خانواده های باثبات و هماهنگ است و هانواده مسؤولیت سنگینی در زمینه تربیت کودک و التزام کودکان به سنت ها و آداب و اخلاق پسندیده دارد و از این رو بر خانواده ها لازم است که در زمینه خوش بروردی و نظارت بر کودکان و نصیحت و تربیت صحیح آنها خود را مسؤول بدانند تا از این طریف بذر اعتماد به نفس و تربیت شایسته را در کودکان خود بپاشند.

وی گفت: وزارت آموزش و پرورش و نهادهای وابسته به آن نیز بخش مهمی از مسؤولیت را در این زمینه بر عهده دارند و هماهنگی مستمر میان خانه و مدرسه میتواند ضامن بنای نسلی جدید با اعتماد به نفس و ملتزم به قانون و خوش رفتار باشد تا بتواند جهش و پیشرفتی چشمگیر در مداوای مشکلات و بحران های کشور ایجاد کند.

سید حکیم افزود: البته در این میان نباید از نقش جامعه و نهادهای مختلف آن در تربیت کودکان و ایجاد فضای مناسب تربیتی غافل شویم چرا که عوامل مهم دیگری مانند نوع بازی ها و برچسب ها و تبلیغات روی لباس ها و دفاتر و اماکن عمومی و تلویزیون در این زمینه تاثیر گذار هستند و برای تربیت نسل جدید کودکان خود نیاز مند تلاش همه جانبه در این زمینه هستیم.

رییس مجلس اعلای اسلامی عراق در ادامه گفت: ما باید برای بنای جامعه و کشور خود دست به دست هم دهیم و به همان اندازه که به مسایل سیاسی توجه دایم، مراقب مسایل کودکان و چالش های پیش روی آنها نیز باشیم چرا که سیاست از نظر ما ابزاری برای خدمت به جامعه است و کودکی اساس بنای جوامع سالم و هوشیار است. ما همچنین بر این باوریم که یکی از مهم ترین ارکان حمایت از کودکان حمایت از مادران میباشد؛ چرا که کودک هنگامی که در آغوش مادر خود احساس امنیت کند در جامعه نیز احساس امنیت میکند.

* حمایت از کودک، اولویت نخست باشد

وی اظهار امیدواری کرد که لایحه "تنمیة الطفل العراقي" (رشد کودک عراقی) آغازی برای تلاش سیاسی و اجتماعی مشترک باشد تا همه با قدرت تلاش کنند این لایحه از اولین لایحه های مصوب پارلمان باشد و برای اجرای هرچه زودتر آن تلاش کنند.

وی تاکید کرد: ما میدانیم که چالش های پیش روی ما بزرگ و فراوان است، اما نباید در انتخاب اولویت ها دچار اشتباه شویم و حمایت از کودکان جزء اولویت های نخست ما باشد زیرا ما با حمایت از کودکان در واقع از آینده عراق و آینده ملت خود و استمرار خود حمایت کرده ایم.

سید عمار حکیم افزود: در این جشنواره قصد ندارم از اوضاع پیچیده سیاسی سخن بگویم تا اجازه بدهیم کودکان مظلوم عراق یک بار هم که شده به دور از سیاست و مسایل سیاسی به تنهایی مورد توجه قرار گیرند.

وی در پایان سخنان خود گفت: امیدوارم این جشنواره سالانه شما استمرار و پیشرفت داشته باشد و از خداوند متعال میخواهم که کودکان عراق را حفظ کند و آنها را مایه روشنی چشم و افتخار پدران و مادران عراق قرار دهد تا آغاز سازندگی کشور ما لبخندی باشد که بر چهره کودک بی گناه و معصوم عراق می نشیند و احساس امنیت کودک یتیم عراقی و برق امید در چشمان کودکان آواره عراق باشد.