به گزارش خبرگزاری «حوزه»نوزدهم بهمن جمع انبوهی از همافران نیروی هوایی به مدرسه رفاه آمدند و در مقابل امام خمینی رژه رفتند. این رژه که توسط حسین پرتویی از پشت عکس گرفته شد تا افراد حاضر در صحنه که اشک ریزان در مقابل امام رژه می رفتند مورد شناسایی گارد شاهنشاهی قرار نگیرند، همان روز در روزنامه کیهان به چاپ رسید. وقتی عکس  آماده شد، روزنامه صفحه اول را بسته بود اما دیدن آن عکس هیئت تحریریه را بر سر شوق آورد تا دوباره صفحه اول را صفحه آرایی کنند.

خبر چنین رژه ای و چنان عکسی چنان امیدی درمیان مردم وبدنه ارتش به وجود آورد ومتقابلا چنان هراسی دردل امرای عالی رتبه  ارتش بختیار و آمریکایی ها انداخت که دانستند دیگر نیروی هوایی برای تیرباران و بمباران مدرسه رفا و شهرها در اختیار آنان نیست.

دو روز قبل از آن در هفده بهمن نیز عده ای از همافران و ارتشی ها در مدرسه رفاه به دیدار امام آمده بوند و امام در یک سخنرانی کوتاه چنین گفتند:

اگر یک نفر از این همافران با دست این جلادان از بین برود ما همه آنها را به کیفر اعمالشان می رسانیم. جرم همافران و سایر ارتشیانی که فرار کرده اند این است که به ملت پیوسته اند.

چرا عمال دستگاه از این راه غلط شیطانی  رویگردان نیستند؟ چرا اراده ملت را ترک کرده، راه صیهونیست ها را پیش گرفته اند؟ ما کسانی از ارتشیان را که توبه کنند و برگردند توبه همه آنها را با دل و جان قبول می کنیم.

 شایان ذکر است که شاه در نیروی هوایی بیش از دیگر نیروهای نظامی سرمایه گذاری کرده بود و مستشاران نظامی آمریکایی در این نیرو بیشتر بودند؛ اما اینکه چه شد همافران و نیروی هوایی زودتر از دیگر نیروهای نظامی و انتظامی به انقلاب پیوستند خود حدیث مفصلی است که برخی تحلیل گران علت هایی را ذکر کرده اند که بیشتر حول نارضایتی از تبعیض دور می زند، اما نگارنده که تاکنون با بسیاری از کسانی که آن رژه را تدارک دیده اند یا در آن شرکت داشتند، از نزدیک و روزهای متوالی هم سخن شده است تا راز آن را از درون ضمیر آنان دریابد، دریافت خود را به کوتاه سخن چنین می گوید: این گروه به دلیل آموزش در کشورهای توسعه یافته یادگیری زبان، آشنایی با پیشرفت های جهان و خواندن کتاب های اجتماعی جزو اقشار روشنفکر نیروهای نظامی تلقی می شدند.  اگر چه آنان مانند بسیاری از ارتشیان دیگر از میان همین مردم بودند ولی به علل فوق خیلی زود تاثیر تحت تاثیر جاذبه آموزه های روشنفکران دینی از جمله دکتر شریعتی قرار گرفتند و در جلسات خانگی و دوره ای به طور جدی مباحث اعتقادی را تعقیب می کردند.

 در سال 55 اکثریت آنان مقلد امام خمینی شده بودند و کسانی که هنوز بحث تقلید برای آنان موضوعیت نداشت امام خمینی را به عنوان رهبر روشنفکر می ستودند و به او دل بسته بودند. بعدها نیز عده زیادی از آنان با نهادهای برخاسته از انقلاب همکاریهای بسیار صمیمانه ای کردند و اطلاعات فنی اداری و تجربیات خود را رایگان در اختیار گذاشتند. در دفاع مقدس نیز مرزی بین ارتشی ،سپاهی و جهادسازندگی نمی شناختند و هر کجا کمبودی حس می کردند همانجا حاضر بودند.