به گزارش خبرگزاری «حوزه»، شاید اگر فقط و فقط گوش بسپاریم به موج منفی اخبار رسانه های ضدانقلاب و البته یأس آفرینی گاه و بیگاه خودمان از کسب و کار و اوضاع و احوال جامعه که برخی اش هم مع الاسف جزو واقعیت هاست، سال به سال موسم حضور مردم در روزهایی که به درستی آن را یوم الله می نامیم، باید کمتر و کمتر شود و به قول معروف سیر نزولی به خود بگیرد، اما نمی دانم نفس قدسی امام (ره) و برکت خون شهیدان چه کرده با جزء جزء این مُلک و مملکت که بر عکس موج حضور و شعور در صحنه بودن ، سال به سال به کوری چشم دشمنان روند صعودی دارد.

شک ندارم همه کسانی که در راهپیمایی امروز شرکت کردند از حجم عظیم جمعیت که بی شک بیشتر از سال های قبل بود، نه شگفت زده که هیجان زده بودند؛ شگفت زده مال جایی است که نشناسی این ملت را و ندانی غم نان و اختلاف سلیقه و دیدگاه و ناراحتی از اختلاس ها و بی اخلاقی ها و وعده های بی سرانجام ، آن ها را از اصل حمایت از انقلاب و تبعیت از کلام ولی فقیه، هیچ گاه غافل نکرده و نمی کند.

به رسم هر ساله از حوالی پل حجتیه ، خود را به درون اقیانوس عظیم مردم دیار قُدسی قم افکندم تا هم صدا با جمعیتی چند صدهزار نفره، با مشت های گره کرده ، فریاد مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسراییل سردهیم.

از همان لحظه پیوستن به افواج پرشور ملت ، حقیقتاً طیِ طریق دشوار بود اما در عین سختی و سوز سرما، شیرین از این که می دیدی همه طیف سنی با هر نوع پوشش و ظاهری در این راهپیمایی هستند و به تعبیر زیبای سکاندار بیدار انقلاب ، همه خود را در این جشن بزرگ ملی سهیم می دانند که در آن شرکت جُسته اند.

جمعیت راهپیمایی کننده وقتی به چهار راه شهداء رسید، بر اثر تلاقی چند مسیر و ازدحام فوق العاده ، دقایقی سُکونِ حرکتی ایجاد شد، اما از شدت و حدت شعارهای انقلابی مردم کاسته نشد و در این میان غلظت شعارها بیشتر متوجه اصل استکبار ستیزی بود و این که آمریکای بزک کرده برایشان با آمریکای گرگ صفت و درنده خود، هیچ فرقی نکرده و این نقاب ها تاثیری در شناخت و دشمن شناسی ندارد.

کم نبودند افرادی که به علت ازدحام بیش از حد و قفل شدن مسیر برای دقایقی ، البته بیشتر به منظور عدم اختلاط زن و مرد، مسیر خود را کج کرده و از راه های دیگر خود را به حرم مطهر رسانده و برخی نیز البته مسیر خانه و کاشانه را انتخاب کردند.

در میانه ی جمعیت که می ایستادی و نظاره گر شکوه و ابهت امت حزب الله می شدی، به وضوح حضور پر رنگ روحانیت و دیگر اقشار جامعه را مشاهده می کردی که از جوان و میان سال و سالخورده حاضر بودند در میثاق ملی با رهبری ؛ میثاقی که به خصوص امسال و این روزها با بازگشت پرستوهای خونین بال مدافع حرم رنگ و بوی دیگری یافته است.

نگاه به بنرهای شهدای مدافع حرم در طول مسیر راهپیمایی گرچه به ظاهر حزن انگیز بود اما نشان می داد که ما در راه دفاع از انقلابِ جهانی خمینی کبیر ، راه درستی را برگزیده ایم و این البته حداقل وظیفه ماست در پاسداری از خون مطهر آنان که در سوریه و عراق ، با نثار جام خود از حریم اسلام و قرآن و اهل بیت(ع) دفاع کرده و می کنند.

هر سال که در راهپیمایی های بزرگ روز قدس و 22 بهمن و دیگر ایام الله حاضر می شوم، ناخودآگاه این انگاره در ذهنم نقش می بندد که مردم ما بیش از آن که دل خوش به برخی مسئولان باشند، در لبیک به ندای مولای و مقتدای خویش و ایضاً قدرشناسی از میراث سترگ امام روح الله (ره) و یاران شهیدش ، در سردترین روزهای سال این چنین گرم و صمیمی حاضر می شوند و سخنشان در یک کلام ، این است که پایانی بر راه و روحیه انقلابی شان متصور نیست؛ ولو در زمانه پسابرجام و حتی با تغییر لحن دروغین کدخدای دهکده جهانی!

آری!  پیر جماران چه زیبا گفت که ما هنوز در ابتدای راه مبارزه هستیم و این راهپیمایی ها پس از گذشته حدود چهار دهه از پیروزی انقلاب، انشاالله طلیعه نیک فرجامی است بر روند مبارزه بی امان ما با جبهه کفر و نفاق و سلطه؛ این مرام عاشقان حسین(ع) در زمانه ای که ندای "هل من ناصر" او بیش از پیش به گوش می رسد.

گزارش از: سید محمد مهدی موسوی