به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، آیت الله محمد جواد فاضل لنکرانی امشب در همایش سوگواره شعر امام حسن مجتبی(ع) در مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) گفت: هدف از تشکیل این مجلس، برای احیای امر ائمه معصومین(ع) است.
وی افزود: هر شاعر و مدیحه سرایی پیش از ابراز ذوق هنری، به دنبال احیای امر امامت است و این جلسات نیز برای احیای امامت است؛ یکی از مصادیق احیای امر اهل بیت(ع) که امام رضا(ع) بیان کردند، برگزار همین جلسات است.
رئیس مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) بیان کرد: حضرت ابراهیم(ع) ابتدا به مقام عبودیت رسیدند و این عبودیت مقدمه ای برای کسب کمالات انسانی بود؛ پس از مقام عبودیت، ایشان به مقام نبوت رسیدند و پس از نبوت به مقام رسالت و سپس به مقام امامت نائل آمدند.
وی گفت: مخالفان بیان می کنند که کدام بخش از قرآن پیرامون امامت سخن گفته است، ولی به این آیه مشهور قرآن در خصوص امامت حضرت ابراهیم(ع) توجه ندارند؛ برخی چون فخررازی امام را به معنی نبوت معنی کرده اند؛ این در حالی است که این آیه در اواخر عمر حضرت ابراهیم(ع) بوده است و ایشان امتحانات را پشت گذاشته است.
آیت الله فاضل لنکرانی تصریح کرد: شاعران و کسانی که دنبال احیای امامت است و به این مقام تکریم می کنند، باید به این مقام متعالی که خداوند بیان کرده است، توجه داشته باشند.
استاد حوزه عنوان کرد: خداوند بر حسب آنچه در حدیث لوح بیان شده است، بیان فرمودند، حسن(ع) را معدن علم خود قرار دادم؛ حضرت پیامبر اکرم(ص) نیز در کلام بسیار زیبایی به ذکر رمز حسن نامیدن امام دوم پرداختند.
وی گفت: امام علی(ع) بیان کردند که ای حسن! تو جان منی و تو خود من هستی و هرچه به تو اصابه کند به من اصابه می کند؛ همه محبان امام حسن(ع) مشمول دعای پیامبر قرار گرفتند زیرا پیامبر در زمان طفولیت امام حسن(ع) فرمودند که ای خدا هر کسی که حسن را دوست دارد او را دوست داشته باش و هر کس که محب حسن را دوست دارد را نیز دوست داشته باشد.
وی افزود: کسانی که با مضامین روایی آشناتر باشند، قطعا محتوای اشعار و بیان آنها بیش از دیگران خواهد بود؛ شاعران آیینی که با روایات آشنا هستند هیچگاه سخنی نمی گویند که بوی شرک بدهد.
رئیس مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) بیان کرد: امام حسن مجتبی(ع) از زمان طفولیت با حکام زمان خود عملکردی داشتند که در کتب اهل سنت نیز به آن اعتراف شده؛ زمانی که خلیفه اول روی منبر نشسته بود امام حسن(ع) در زمان کودکی وارد مجلس شدند و گفتند که از این منبر پایین بیا چون این منبر جای پدر من است؛ خلیفه امام را بالای منبر آورد و در کنار خود نشاند و امام علی(ع) نیز فرمودند، من این سخن را به او نگفته بودم، ولی منظور ایشان این بود که این کلام را خدا روی زبان او نشاند.
وی گفت: در تاریخ بیان شده است، زمانی یک اعرابی بدوی در مدینه در حضور امام حسن(ع) حاضر شد و از علم عروض سوال پرسید و شعر بسیار سنگینی خواند، ولی تاریخ نقل کرده است که امام شعری بسیار سنگین تر از او سرودند؛ در همین هنگام امام حسین(ع) نیز شعری بسیار قوی را سرودند.
آیت الله فاضل لنکرانی تصریح کرد: امام حسن(ع) با گروهی نزد معاویه آمدند و یکی از نگهبانان خدمت امام حسن(ع) رسید و گفت، بنده وضع مالی خوبی دارم ولی اولادندارم؛ امام حسن(ع) به او فرمودند، برای فرزند ذکر استغفاررا بخوان و آن شخص نیز هر روز این کار را کرد و خداوند ده اولاد به او داد.
استاد حوزه افزود: معاویه به مرد نگهبان گفت که از امام حسن(ع) بپرس که این نکته را از کجا آورده است که امام نیز او را به یک آیه قرآن دلالت کردند که نشان می دهد که اهل بیت(ع) ما تا چه اندازه با قرآن مانوس بودند.
رئیس مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) بیان کرد: دوران امام حسن(ع) حاکی از مظلومیت است؛ در تاریخ بیان شده، قبل از اینکه مردم کوفه با امام حسین(ع) خیانت کنند این خیانت را به امام حسن کردند و به معاویه نوشتند که ما امام حسن(ع) را دست بسته به تو تحویل می دهیم.
وی گفت: مراسم تدفین امام حسن(ع) از مظلومانه ترین بخش های زندگی ایشان است؛ مرحوم محقق اصفهانی که فقهی و اصولی کم نظیر تاریخ تشیع است در این زمینه شعری تاریخی گفتند که شاعران آیینی باید این گونه با علم و توجه و دقت شعر گفتن را الگوی خود قرار دهند.
