به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، آیت الله علوی بروجردی در پیش نشست علمی کنگره نکوداشت آیت الله العظمی بروجردی(ره) گفت: بحث شهرت از مباحثی است که بین اصولیون مطرح بود که مراد از شهرت در کلام امام(ع)، چه بوده است.
وی افزود: در این میان بیان شده است عنوان، شهرت روایی است؛ مرحوم بروجردی این مساله را شهرت فتوایی می دانستند و دلیل ایشان نیز آن است که خود عنوان روایت، در بین اصحاب ائمه هیچ زمانی جدا از فتوا نبوده است.
این استادحوزه اظهارکرد: اصحاب ائمه هرگاه مورد سوال واقع می شدند در جواب ،روایت می خواندند؛ خود روایت فتوا بوده است و این نبوده است که دو قصه روایت و فتوا داشته باشیم.
وی گفت: این معنا نه تنها در بین اصحاب ائمه بوده و نه تنها فقهایی که متصل به عصر ائمه(ع)هستند و صاحبان و اربابان فقه متنی و روایی بودند.
آیت الله علوی گرگانی اظهارکرد: از نظر آیت الله بروجردی این کتب، به لسان روایت فتوا داده اند یعنی فتوا عین الفاظ روایت است.
وی گفت: وقتی مقام روایت و فتوا تفکیک نشود، این بحث ایجاد می شود که راویان متعدد این روایت را نقل کرده اند، ولی این روایات در کلام فقها، مستند فتوا واقع نشده است، این اصلا قیمتی ندارد؛ ولی در اینجا نظر آیت الله خوئی عکس این مساله است.
استاد حوزه یادآورشد: اصحاب ائمه احکام را از ائمه اخذ می کردند و هرجا که می رفتند و مردم از ایشان مطالبه احکام می کردند همین روایات را می خواندند.
وی گفت: از نظر طبقه بندی رجالی ایشان تقریبا طبقه هشتم به بعد دوران فقها شروع می شود و افرادی چون ابن بابویه پدر شیخ صدوق طبقه نهم بودند و خود شیخ صدوق طبقه دهم بودند.
این استادحوزه یادآورشد: به همین دلیل بسیاری از این فقها شاگرد روایت حضرت امام حسن عسکری(ع) بودند و این طبقه نهم و دهم شهرتی که ما می گوییم تا دوازدهم که عصر شیخ طوسی و یا دو طبقه شیخ طوسی شهرت در کلمات آنها معتبر است چون احتمال تلقی در کلام آنها وجود دارد.
وی گفت: ایشان شهرت قدما را دلیل می گیرند؛ کتاب های این بزرگان که هنوز عصر متن فقه است و کتاب فقهی مستدل هنوز وجود نداشت، به همین خاطر اگر مساله ای حائز شهرت شد در این کتب این شهرت فی نفسه حجت است.
